Traditiegetrouw mogen artiesten en bands uit alle hoeken van de Nederlandse muziekwereld zich op Noorderslag laten zien. Wie is er klaar voor het grotere werk? Wie vindt zichzelf opnieuw uit? Dit jaar zagen we een enorme variatie aan talent, met gitaarbands vol spanning, ambitieuze kennismakingen, en hypes die het helemaal waar maakten. Dit waren onze 25 favorieten.
Zo vriendelijk als de zangeres tussen haar nummers praat, zo beestachtig gaat ze tekeer als ze grunt. Terwijl de kicks als een machinegeweer ratelen, het gebeuk meer dan eens eindigt in een classic dubbele gitaarsolo en de halve band met een voetje op de monitoren staat, schreeuwt zij bijna haar bril van het hoofd.
>>> lees meer
In Groningen laat Van Common ragfijne popliedjes horen, die doen verlangen naar een autorit langs de Amerikaanse westcoast, bij voorkeur in een cabrio. Van Ravenhorst heeft een licht hees stemgeluid. De gitaarloopjes zijn melodieus en speels. Met deze knappe rij liedjes is Van Common een welkome nieuwe naam in de indiepopscene.
Ken je dat gevoel, dat een hand die vlak boven je huid zweeft stiekem meer spanning veroorzaakt dan die hand op je huid? Of dat een litteken dat allang onder je vel verdwenen was ineens weer begint te jeuken? Van dat gevoel heeft het Amsterdamse trio The Visual muziek gemaakt.
S10 is een wandelende paradox. Op het eerste gezicht beschikt ze over het soort kalmte dat zich voordoet als een stille zelfverzekerdheid, maar als ze zingt druipt haar stem van de wanhoop. Met haar kenmerkende nonchalante flow rapt ze over onheilspellende lo-fi trapbeats, en ze windt geen doekjes om het toxische gehalte van haar innerlijke leven.
Mensen die nog niet bekend waren met de naam Amy Root komen vanavond voor een verrassing te staan. Waar de naam een tam folkzangeresje suggereert, sluit het elektronische duo de avond in de Binnenzaal af met een goed gestructureerde opbouw naar elektronisch gedreun.
Karel staat hier zwetend, springend en schreeuwend alles te geven wat-ie heeft. Ogen dicht, vuist in de lucht, pure catharsis. Zijn rauwe, bijna schetsmatige synthliedjes en die vreemd brullende stemvervormer dragen alleen maar bij aan de emotionele ontlading. Wen er maar aan, mensen. Dit is nog lang niet het laatste stukje over de genialiteit van Karel.
Tape Toy is zo veelzijdig als het vrolijk is. Niet vies van een beetje nineties nostalgia, maar ook hartstikke fris. Bij vlagen klinkt de band als de liefdesbaby die Canshaker Pi en Kensington nooit zullen krijgen: spannende riffs vliegen bijna uit de bocht en bombastische drums blazen de boel nog verder op.
Een enkele man met opgerolde mouwen mompelde de B van boe. Maar eigenlijk vindt de hele zaal het nu meer dan verdiend. Waar een paar jaar geleden nog echt een generatieding leek, staan nu tot het eind toe kids en vijftigers een wedstrijdje te doen wie harder kan zingen. Bij ‘Omarm me’ winnen de senioren toch echt.
Fata Boom zet vanaf de eerste noten alles op alles om dat tegen te gaan: de allerlompste beats in de categorie The Prodigy. Maar dan nog wat platter en lelijker. En de zangeres ratelt er non-stop halve Beastie Boys-flows overheen, over drinken, neuken, feesten, middelvingers en jezelf zijn.
Fata Fata Boom. Fata Fata Fata Boom Boom Boom. Fata Fata Boom Boom Boom Heuj Heuj Heuj. Fata Fata Fata Fata Boom Boom Boom Boom Heuj Heuj Heuj Heuj . Heuj Heuj Heuj, Boom Boom Fata Fata. Fata Fata Fata Boom Boom Boom . Boom Boom. Fata Fata. Boom Boom boom.
Juist dat nieuwe materiaal waaraan Feng Suave zo hard gewerkt heeft zorgt vanavond voor de nodige variatie. Het ene nummer is extra soulvol, het andere krijgt juist een onstuimige psych-break à la King Gizzard & The Lizard Wizard. 'Honey, There's No Time' krijgt een instrumentaal outro aangemeten, net als de bezwerende afsluiter 'Noche Oscura', waarbij zelfs een nagel wordt gebroken. Om maar aan te geven: helemaal klaar voor Lowlands en Down The Rabbit Hole, dat Feng Suave.
Dit festival loopt over van de artiesten die alles uit de kast trekken om het publiek te verleiden. De Noorderslagbezoeker wordt het zo makkelijk mogelijk gemaakt: 'Dans met me! Hou van me! Vind me alsjeblieft leuk!,' smeekt men telkens van het podium.
Frontman Arie van Vliet en zijn drie bandleden doen echter niet aan showmanship. Hij is eigenlijk de anti-entertainer: stoïcijns, eerder sprekend dan zingend, met telkens een net iets te lange pauze tussen de liedjes. En daar, in die uitdaging, zit de spanning.
Mogen we Willem hierbij onthalen als de Neder-Kanye? We doen het gewoon, want zo waanzinnig ambitieus en stijlvol is zijn nieuwe show. Depressie, vaderschap, breakup, slapen op de bank van vrienden: op Man in Nood worstelt hij met Grote Thema’s. Weg zijn de moshpits, weg is het thunderen, weg zijn de juichende hippop-hits. Daarvoor in de plaats kwam tranentrekkende synthpop en moderne triphop waaroverheen hij nog altijd wel rapt, maar vaker praatzingt. Zijn drummer en synthman (kennen we die ook uit de band van Naaz?) heeft hij in de hoeken weggestopt, maar vooral dat Juno-keyboard knettert zoals in de beste momenten als James Blake en Sevdaliza.
Dat de jonge zangeres Rimon Bahere waanzinnig mooie neosoul en r&b maakt, dat wisten we al. Wereldwijd wordt de loftrompet gestoken voor de Amsterdams-Eritrese artiest en haar strak gestileerde songs. Maar singles die het zo goed doen op prestigieuze blogs als The Fader en Pitchfork, die kunnen live ook shaky zijn. Sommige acts zijn nu eenmaal beter op het internet dan op het podium. Zo niet Rimon. Ze maakt het gewoon helemaal waar. A star is born!