ESNS18: Dit was de woensdag van Eurosonic 2018 ESNS18: Dit was de woensdag van Eurosonic 2018

Ze zien eruit alsof ze net vanuit het blokuur gymnastiek direct door zijn gesjeesd naar het optreden, met hun vaalgewassen korte sportbroekjes, oude t-shirts en zweetband om het hoofd. Maar ook dat ze er nog wel wat energie uit kunnen persen, die vier van Pom Poko. Het is echt een leuk bandje uit Noorwegen, met refreinen zo leuk dat ze zich direct tussen je oren nestelen, en gitaarlijnen die net iets te wild en onbesuisd zijn, maf omhoog gepitcht, met een lichte voorliefde voor progrock. Het schijnen vier conservatoriummuzikanten te zijn die het niet te serieus willen maken en vooral geen jazz spelen. Het resultaat klinkt een beetje als Deerhoof, met het gezelligst soort gekte. De zangeres huppelt woest over het podium, de gitarist gooit zijn benen non-stop in de lucht.

Kortom: crowdsurfers, wild meehossende menigte, alles?
Nope, bepaald niet. Het is ook pas acht uur ’s avonds, dus het publiek staat er vooralsnog een beetje bij als op het verplichte verjaardagsfeestje van je opa: in een kringetje, extreem afwachtend, totdat iemand het eerste biertje bestelt. Gelukkig speelt de band morgenavond nogmaals, en dan op een tijdstip dat ze je zomaar omver kunnen blazen. (TP)

Kijk: You’ll Be Fine

Je moet zelf een aardige lengte hebben om de Britse Nilüfer Yanya te zien op het lage podium van Bij Vrijdag. En verdomd, als je helemaal vooraan gaat kijken zie je dat ze ook nog eens vijftien centimeter hak aanheeft. Ze mag dan wel tenger van gestalte zijn, maar wellicht kan ze haar mooie subtiele liedjes wel met een grootse overtuiging brengen? Maar nee. Haar oogopslag is net zo timide als haar dictie, en ze laat haar band veel te voorzichtig spelen. Haar saxofoniste fluistert op haar instrument, haar drummer speelt de helft van de set met mallets, van die stokken met fluffy knotsen. Op basis van sterke singles als ‘Keep On Calling’ en ‘Baby Love’ en op basis van haar voorliefde voor de weerbarstige Pixies zou je hopen dat die aanpak leidt tot iets krachtigs, puurs, maar het resultaat is voorlopig jazzy softpop met een sloppyness waar je alleen mee wegkomt als je een natuurlijke tegendraadsheid uitstraalt.

Schrijf je haar al af voor haar debuut er goed en wel is?
Nou nee, want op haar studio-opnamen werkt die luchtige nonchalance wel. Maar aan de balans op het podium moet nog heel hard gesleurd worden. (AdV)

Luister: Baby Luv

De tijd dat Nederlandse bands vanaf Noorderslag met jaloezie naar Eurosonic keken is voorbij. Tegenwoordig krijgen volgroeide talenten de kans zich na een geslaagd debuut op de zaterdag een jaar later aan internationale boekers te presenteren. Zo ook Luwten, dat eind vorig jaar een prachtig debuutalbum uitbracht. De band rond Tessa Douwstra begint wat weifelend, maar stilaan komt er steeds meer zelfvertrouwen in. Niet het poppy ‘Go Honey’, maar de reeks veel eigenwijzere nummers die volgen laten het karakter van deze band zien. Hun elektronische grooves hebben een bezwerend effect. Daarmee schudt Douwstra voorzichtig ook haar wat brave imago van zich af. Hier staat wel degelijk iemand die risico durft te nemen. Juist daarna werkt het kale liedje ‘Double For Me’ heel goed. Een ingetogen glimlach naar rechts is het teken dat de klik er is.

Is Luwten een band met internationale potentie?
Ja en nee. Het is bepaald niet gek dat de liedjes van Luwten af en toe in playlists opduiken, maar als je het zo ziet krijg je toch het gevoel dat er nog ongelofelijk veel groei in zit. Alsof het concert pas echt op zijn piek zou komen als ze nog twee uur door zouden spelen. Laten we hopen dat Luwten op de een of andere manier de kans krijgt in alle rust te groeien, ver van de hysterische gekte die Eurosonic heet. (AdV)

Luister: Go Honey

Vorig jaar brachten ze hun debuut uit en wonnen ze bijna de 3voor12 Award. Dit jaar warmt The Homesick tijdens Eurosonic op voor hun shows op het grootste showcase festival in de wereld, SXSW. Zo snel kan het gaan. Niet meer dan logisch dat ze het over twee maanden daar in Texas gaan proberen, als je het Dokkumer drietal vanavond ziet spelen. Iedereen weet intussen wel wie de grootste bands van Nederland zijn en wie de grootste zalen uitverkopen, maar als je van grillige postpunk met een berg mooie melodieën houdt, dan is toch echt The Homesick de grootste. Of nou ja: of een van de zijprojecten en bevriende bands. Yuko Yuko, Korfbal, Elias in zijn eentje. Maar voorlopig komt het in The Homesick nog het best bij elkaar.

Nog een keer dan: waarom is the Homesick zo goed?
Het begint al bij de overgang van soundcheck naar show. In 20 seconden gaan ze van domme grappen over oude sokken naar een soort superfocus. In de zaal merk je het meteen. En dan is eigenlijk heel simpel. Gewoon heel veel goede liedjes, en een perfecte balans in het geluid. Afgestomtpe postpunk-drums en zang, een heldere gitaar die afketst op de laaghangende verwarmingsbuizen en een bas die maar doorjaagt. Zo moeilijk is het niet zou je zeggen. En toch is er nog steeds maar één The Homesick. Benieuwd of ze daar in Texas ook zo over denken! (RH)

Luister: The Best Part of Being Young Is Falling In Love with Jesus

De Belgen trakteerden ons de afgelopen jaren met Oscar & The Wolf en Balthazar op flamboyant gespeelde en bovenal erg serieuze artpop, maar de twee van Equal Idiots tappen uit een totaal ander vaatje. Met niets dan gitaar en drums spelen zij van die lekker wilde garageblues. Of wild, wel gecontroleerd wild, want de gekte die hun bandnaam doet vermoeden zien we bij deze twee uit het Vlaamse stadje Hoogstraten niet echt. Zeker niet in de mate waarop compromisloze landgenoten als Cocaïne Piss en It It Anita dat wel doen. Nee, met zijn keurige coupe logenstraft zanger Thibault juist eigenhandig het cliché dat in Antwerpse voorsteden enkel dorpsgekken wonen. Maar laten we Equal Idiots niet afserveren als een stel brave provincialen omdat ze hun bandnaam niet volledig waarmaken, want het duo komt wel degelijk lekker fel uit de hoek, en ze hebben een paar catchy tunes, met hier een verwrongen gitaarsolo, daar een verrassingsoptreden van het klokkenspel. Prima energiek bandje, net wat te generiek om een nieuwe Vlaamse revolutie te ontketenen.

Zou het niet juist een ideaal recept voor de radio kunnen zijn? Een beetje gek maar niet te?
Zou zomaar kunnen! In eigen land behaalde Equal Idiots zelfs de hoogste positie in Studio Brussel’s Afrekening. Op zijn minst brengen ze de ‘fun’ een beetje terug in het Vlaamse muzieklandschap. (AdV)

Luister: Put My Head In The Ground

Echt veel is er eigenlijk niet op Tom Walker af te dingen. De bassist en drummer die de Brit mee heeft zijn steengoed, hij heeft een dijk van een stem, waarmee hij bluesy kan uithalen, hij speelt best aardig gitaar. Zijn nummers speelt hij steviger en veel rockender dan je verwacht. En toch bekruipt je het gevoel 'dit kan nog wel eens heel vervelend worden'. Logisch dat die handvol singles zo hard gaan op Spotify, hij vinkt namelijk alles af: alsof Ed Sheeran Imagine Dragons covert. Het ene moment, bij potentieel z'n grootste hit 'Leave a Light On', zo bombastisch dat je de vlammenwerpers al voor je ziet. Dan half-rappend over een tokkelende beat die naar hiphop neigt, dan weer een ballad eenzaam in zijn eentje, een gitaarsolo, een reggae-kniphoog. Een grapje over dronken worden.

Die doorbraak komt dus dit jaar? 
'Echt een playlist die ik nog vaker op zet', aldus een vrouw na de show. En dat veroorzaakt precies het ongemak: voor elke stemming heeft Walker wel iets wat kan uitgroeien tot hit, zonder echt uitgesproken te zijn. Daardoor voelt hij uiteindelijk als een van de anonieme hitkanonnen die streams scoren zonder een eigen gezicht te hebben. Enthousiast meeneuriën als het langskomt, vergeten zodra de volgende playlist aan gaat. (RH)

Luister: Leave a Light On

Met een verse 3FM Megahit op zak, is het dringen bij Sam Fender. De rij staat bijna tot om de hoek bij Huis de Beurs. Misschien dat zijn actuele onderwerpkeuze ook helpt met de buzz: gender, Big Brother surveillance, de rol van de media. 

Met zijn onderwerpen onderscheidt hij zich dus, ook met zijn muziek?
Mwah, maar eigenlijk gebeurt er iets geks. Zijn popband, die af en toe voorzichtig puntig rockt, jat overal van vandaan: rifje van The Strokes, loopje van The War on Drugs, een beetje The Killers. Het gaat het ene oor in, het andere uit. Uiteindelijk klinkt het als vrij generieke radiopop. Maar het is Fenders stem die het verschil maakt. Juist doordat hij opvallend clean zingt, weet hij het een enorme lading te geven. Helemaal als hij – als er nog tijd over is – solo achter zijn piano een toegift doet. Zo krijgt hij zelfs de meest verveelde industrietypes die aan de bar aan het netwerken zijn muisstil. (RH)

Luister: Play God

Het pittige toetje van de eerste dag heet Zeal & Ardor, een nogal curieuze band uit Zwitserland die al op gerenommeerde festivals als Roadburn, Le Guess Who? en Best Kept Secret. In alle opzichten een vreemde eend in de bijt hier dus, want een extreem eigenzinnige act die al lang en breed bewezen heeft een eigen doelgroep te hebben. Wat is er dan zo curieus aan? Nou, de Zwitserse Amerikaan Manuel Gagneux, leider van de band, voegt elementen samen die je zelden samen hoort. Het gaat van snoeiharde black metal met dubbele bass kicks en krijsende vocals naar mooie intense gospel of oude blues, om vervolgens weer abrupt rechtsaf te slaan en door middel van hiphop beats te flirten met nu metal. En dat zonder al te opportunistisch te klinken. Key in de band zijn twee backing vocalisten, die zo belangrijk zijn dat ze helemaal vooraan naast hun frontman mogen staan. Een heel eigen concept, strak uitgevoerd.

Maar echt mooi is het niet, toch?
Nee, maar dat is ook niet de bedoeling. Het is juist een verwarrend amalgaam van satanistisch geflirt en spirituele soul searching. (AdV)

Luister: Devil Is Fine