ESNS19: The Visual kruipt onder de huid

Ken je dat gevoel, dat een hand die vlak boven je huid zweeft stiekem meer spanning veroorzaakt dan die hand op je huid? Of dat een litteken dat allang onder je vel verdwenen was ineens weer begint te jeuken? Van dat gevoel heeft het Amsterdamse trio The Visual muziek gemaakt. In de vrieskou van de Patio kruipen gitaar, toetsen en drums zo dicht mogelijk tegen elkaar.

Het ene moment stijgt het drietal nog op in Beach House-achtige intro's, dan weer stort alles ineen met een Nick Cave-eske orgelsolo of een jazzy break die Radiohead had kunnen schrijven. Recente single 'Under My Skin', van aankomend debuutalbum Moments of Being, is er vroeg in de set het beste voorbeeld van. 

Die drummer heeft een wat prominentere plek in de band gekregen hè? Voegt dat nog wat toe? 
BOING! Daar slaat de klok twaalf uur en landt een zware drumstok bovenop een strak gespannen vel. En of het iets toevoegt, dus. Die elektronische accenten in 'Lost in Translation' zijn een welkome verandering van spijs en nummers die normaal wat zouden kabbelen, krijgen nu een werkelijk bloedstollende climax. De eigenzinnige Anna van Rij moet het op een schreeuwen zetten om er bovenuit te komen. Zo horen we haar graag. 

Pfoe, klinkt heftig allemaal. 
Is het ook wel, maar de meest bombastische passages voelen bijzonder passend. Natuurlijk zelfs, vooral omdat Van Rij haar afstand weet te bewaren. Ze laat zich nergens echt in de ziel kijken, zingt abstracte teksten over vallende bladeren en vreemde schaduwen en gaat geen moment met gestrekt been op emotie in. En juist dan, als ze bijna a cappella afsluit, biggelen de tranen: 'Goodbye, pretty woman.'

Meer Noorderslag? Check hier ons dossier.