ESNS19: Donna Blue geeft masterclass zwoel kijken
Maar waar blijft de knipoog?
Ieder stuk dat tot nu toe over de Hilversumse Popronde-doorbraak Donna Blue geschreven werd, bevat exact dezelfde informatie. Dat kernleden Danique van Kesteren en Bart van Dalen elkaars ‘muze’ zijn bijvoorbeeld, wat dat ook moge betekenen. Dat Elton John fan is en hen draaide in zijn radioshow. Of dat ze geïnspireerd zijn door Serge Gainsbourg, Beach House en David Lynch. Zonde dat het over al die randzaken gaat eigenlijk, want ondertussen ontwikkelt Donna Blue zich pijlsnel tot dynamische band met eigen smoel. Van de verstilde opener ‘Holiday’ tot de voorzichtig swingende hit ‘Sunset Blvd’ en surfkraker ‘1, 2, 3’: de band bestaat overduidelijk uit knappe songwriters met vrachtladingen ervaring, bijvoorbeeld in de scene rond de Utrechtse indie darling Amber Arcades.
En ze kunnen goed zwoel kijken dus?
Laten we Donna Blue hierbij de zwoelste band van Hilversum en omstreken dopen. Hebben ze vooral te danken aan Danique van Kesteren, trouwens. Die hoeft haar Korg-synthesizer maar te strelen om het viertal in pimpelpaars licht tot hogere sferen te stuwen. Praatzang? Zuchtzang! Met de ogen op oneindig lepelt ze haar beste Frans op en brengt ze de zaal moeiteloos in vervoering. Hier en daar wordt geschuifeld alsof we op een uit de hand gelopen middelbare schoolfeest zijn. Knap hoor, dat deze band al zo stevig staat.
Oh ja, waar blijft die knipoog nou?
Die komt dus niet. Donna Blue klinkt als een klok - elke keer dat Van Dalen op zijn gitaar slaat, rolt er ergens een golf het strand op - en ziet eruit als een plaatje, maar is stiekem wat doordacht. Van het glaasje rode wijn waaraan Van Kesteren voorzichtig nipt tot de momenten waarop ze Van Dalen opzoekt en haar microfoon tussen hun lippen duwt: de zelfspot ontbreekt erin, de joie de vivre zo je wilt. Donna Blue lijkt daardoor wat te naarstig op zoek naar een moment dat er nog niet is, maar vast snel komen gaat.
Meer Noorderslag? Check hier ons dossier.