Je bent als band zo sterk als je laatste plaat, en Foals slaagt er tot nu toe elke keer weer in twee, drie songs aan hun oeuvre toe te voegen die zich kunnen meten met hun beste werk. Het voelt niet als een degradatie dat ze nu weer gewoon aan het begin van de avond spelen. Dit is de plek waar ze echt thuishoren: net onder de echte top.
Lees de hele recensie hier.
Hoe verwend ben je als festivalbezoeker als je door kan lopen van Vampire Weekend naar Thom Yorke naar Underworld, en de volgende dag van Rosalía via Foals naar Robyn en Janelle Monae? Wij zetten de beste optredens van Down The Rabbit Hole 2019 voor je op een rijtje, met een synthpop-koningin op drie, moderne flamenco op twee en als ultieme winnaar een veteraan die zichzelf wist te overstijgen.
13. Foals is Engelands hoop in bange dagen
12. De Staat oefent vast voor headliner
De Nijmegenaren spelen een glorieuze thuiswedstrijd. Vooral het manische geschreeuw in de break van ‘KITTY KITTY’ krijgt mensen helemaal gek. Nu al benieuwd naar de headline-show op Lowlands, wat voor nieuwe trucjes zouden ze dan hebben?
Lees de hele recensie hier.
11. Zwangere Guy is Belgiës gekste rapper
Geen Nederlandse rapper die met zoveel eerlijkheid en gekte bij een show als deze in de buurt kan komen. ‘Ik wil schedels zien breken’ roept Guy aan het einde van de set. Een beetje grof misschien, maar de bloedende neus die vervolgens de tent verlaat, laat zien hoe goed Zwangere Guy het publiek in zijn macht heeft.
Lees de hele recensie hier.
10. De venusmannetjes van Henge komen ons waarschuwen
"Thank you human beings, you look like a fine species!" Wat krijgen we nu, buitenaardse bezoekers? Jazeker. Henge heten ze (zonder Stone), en ze voelen zich welkom op aarde. De venusmannetjes van Henge brachten de mafste show van het weekend.
Lees de hele recensie hier.
9. Het ideeënspervuur van De Sluwe Vos en Sjamjoedin
De Sluwe Vos knoopte zijn synths en drumcomputer vast aan het modulaire systeem van Sjamsoedin en ze lieten zich leiden door de wind. "Het schijnt dat dit bedoeld is als eenmalig ding, maar als ik boeker was zou ik nu aan de telefoon hangen voor een tien uur lange set."
Lees de hele recensie hier.
8. Low valt schitterend uit de toon
Werkt dit echt op een festival als Down The Rabbit Hole? Low, dat al 25 jaar de mooiste langzame muziek ter wereld maakt, tussen de Frank Carters en Portugese feestbands in een snikhete Fuzzy Lop? Met zulke experimentele, trage liedjes valt Low hier qua programmering inderdaad wat uit de toon. Het pakt geweldig uit.
Lees de hele recensie hier.
7. Janelle Monáe superslick voor de buitenbeentjes
Een gelikte supersterrenshow is precies wat ‘emotional sexual bender’ Monae wilde met haar laatste album Dirty Computer, door het verzamelde Nederlandse journaille bij OOR uitgeroepen tot beste album van 2018 en een hele heldere sollicitatie naar de grotere podia. Dit is haar eerste headliner-slot in Nederland, en hoewel ze hier niet echt de hits heeft om zo’n groot veld te dragen, heeft ze er wel de show voor.
Lees de hele recensie hier.
6. Underworld pakt het veld optimaal in
Underworld laveert dan al een uur langs oude knallers en meer diepgaand werk. We hebben het al vaker gezegd, maar dit open veld is prachtig voor een headliner die iedereen kan grijpen. En dat kan Underworld. Van veertigers die de doorbraak meemaakten tot twintigers die nu met hun dansvloerlente bezig zijn, iedereen danst, tot ver op de heuvel.
Lees de hele recensie hier.
©
Timo Pisart / 3voor12
Vampire Weekend trakteert op regenbogen
De jongens laten met hun preppy intellectuele studentenimago (kom op, wie schrijft nou een song over de ‘Oxford Comma’) maar eens horen hoeveel ontzettend leuke, vrolijke liedjes ze hebben. Echt teringveel. Hyperaanstekelijk festivalanthem 'A-Punk' natuurlijk, maar ook het dik tien jaar geleden uitgebrachte ‘Cape Cod Kwassa Kwassa’ met zijn swingende afrobeat-tokkeltjes, bijvoorbeeld. Hij klinkt nog net zo fris als de nieuwe song ‘This Life’.
slowthai, het spannendste schoffie
Wat een karakter, die Slowthai, een straatschoffie uit Northampton met een borst vol slordige tatoeages, een tong gescherpt in de grime en een onmiskenbaar punkhart (‘GET THE FUCK OUT MY FACE!!!!’, schreeuwt hij in een van zijn hardere songs, en het komt uit zijn tenen). Hij debuteerde dit voorjaar met Nothing Great About Britain, de scherpste en spannendste hiphopplaat uit de UK sinds tijden.
©
Matthijs Mekking
Robyn brengt een ode aan de club
Robyn is alweer een paar jaar de koningin van de alternatieve pop, een artiest met een eigen wil, een eigen stijl en een heleboel goede liedjes. Toch zagen we haar niet al te vaak op het podium de laatste jaren, zeker niet op festivals. Net als de set toch een beetje dreigt te verzanden in iets te pittig housewerk gooit Robyn weer een echt liedje in de strijd. Haar beste: 'Dancing On My Own'. Buiten de tent gaat een meisje op de schouders, binnen zingt iedereen mee en wappert de regenboogvlag. Vanaf hier is het alleen nog maar feest, van 'Missing You' naar 'Call Your Girlfriend' naar tranentrekker 'With Every Heartbeat', waarbij de hartjes en rozen door de lucht vliegen.
Rosalía is stiekem al de spannendste
Wát een superster. De vorige keer dat ze in Nederland speelde, was nog als onderdeel van een virtuoos ensemble op de Flamenco Biënnale. Er is video-bewijs van! Die traditionele flamenco is nog altijd wel te horen op haar geweldige experimentele popplaat El Mal Querer, maar dan wel ondergedompeld in abstracte elektronica. Door het vervolgens in de reggaetonhoek te zoeken en twee HITS uit te brengen met J. Balvin, lijkt ze nu ook de stap richting de mainstream te kunnen zetten.
©
Bibian Bingen
Thom Yorke overtreft zichzelf
Toen Thom Yorke vorig jaar als solo-artiest in Carré stond, zagen we een man aan het werk, geconcentreerd op het maakproces dat onder zijn handen plaatsvindt. Dat proces leidde tot Anima, het album dat net voor Down The Rabbit Hole uitkwam en gezien wordt als de kroon op zijn solowerk. En wat blijkt: op het podium blijkt ook alles op zijn plek te vallen.
Vanaf het allereerste begin leidt Yorke de tent zijn toch bepaald niet makkelijke solowerk binnen. Hoe hij de spot pakt als ie opkomt, hoe ie danst op 'Impossible Knots' en 'Black Swan', hoe hij vervolgens alles stil laat vallen door achter de piano 'Dawn Chorus' in te zetten, het mooiste liedje van Anima. Het is een bijzonder intense song over kansen en dromen, die drijft op één zangnoot waar de piano omheen cirkelt. En dan aan het slot een paar subtiele toevoegingen van Nigel Godrich.