DTRH19: Grace Jones hipt haar hopje

Er valt een hoop aan te merken op Grace Jones. Ze is een half uur te laat, om maar ergens mee te beginnen. Ze praat te veel, en het glas rode wijn waar ze aan lurkt is overduidelijk niet haar eerste. Het doet veel mensen al tijdens het eerste nummer besluiten dat het toch het wachten niet waard was. Laat het allemaal gezegd zijn, dan kunnen we vervolgens concluderen dat ze ondanks alles nog steeds een beetje Amazing Grace is.

Model, diva, provocateur, zangeres, Grace Jones was het allemaal eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Ze werd geboren op Jamaica maar kwam terecht in de kunstscene van New York. Ze liet zich beschilderen door Keith Haring, nam muziek op van Iggy Pop en was de missing link tussen disco, punk, Bowie-eske artpop en haar eigen roots, reggae. Boven alles was Grace Jones zelf een kunstwerk, een niet stuk te krijgen levend standbeeld.

Hoeveel is er veertig jaar later over van het icoon? Negen jaar geleden, toen ze Lowlands aandeed, nog heel veel. Inmiddels is Jones 71 jaar oud en tellen dezelfde vragen als die Madonna steeds om haar oren krijgt. Jones beantwoordt die met welbekende flair. Haar stem is wat lager en wankeler, maar dat past ergens wel bij haar uitstraling. Ja, ze is nog even gulzig als altijd naar welgevormde pikken. Ze durft zichzelf in een korset te hijsen en op de hoogst mogelijke hakken van trappen af te stappen, om zich vervolgens elk nummer een ander hoofddeksel aan te meten. Ze heft haar been over de rand - ok, een beetje stijfjes, maar toch - en werpt een ondeugende blik de tent in. De van top tot teen beschilderde mannelijke paaldanser kan op speelse klapjes van haar verentooi rekenen.

Dat de helft van haar repertoire uit covers bestaat - onder meer van Roxy Music en The Pretenders - is niet zo’n issue. Dat is altijd zo geweest, en Jones is in staat ze eigen te maken. Toch is het haar eigen post-discohit ‘Pull Up To The Bumper’ waarmee ze de set naar een hoogtepunt tilt. Jones laat zich van een trapje begeleiden en gaat op de schouders van een security guard de voorste rijen langs. 

HET MOMENT:
Maar het echte wow moment is toch echt afsluiter ‘Slave To The Rhythm’, als Jones een fluorescerende hoelahoepel om haar middel hijst. Daar houden ze van, hier op Down The Rabbit Hole. Hemel, als je dit een heel nummer lang kunt volhouden, dan kun je er ook nog moeiteloos de wildste bedfantasieën op nahouden. ‘Party all night!’, spoort Jones haar publiek aan. Het was misschien niet echt goed meer, het was wel een gebeurtenis.

Voor meer DTRH19 check je ons dossier