DTRH19: Kamasi Washington gaat vol voor het predikaat 'episch'
Al is een uurtje wat krap voor alle ideeën van de saxofoonmaestro
Het kan op papier bijna niet pretentieuzer. Een plaat uitbrengen van 2 uur en 53 minuten en die dan ook nog The Epic noemen. Vervolg Heaven & Earth was met 2 uur 24 al even bescheiden. Maar het reusachtige lichaam van Kamasi Washington stroomt nou eenmaal over van de ideeën en thema's, en die móet hij via zijn saxofoon met de wereld delen. Dat deed hij al als gastmuzikant op Kendrick Lamars meesterwerk To Pimp A Butterfly. Al volgde de echte doorbraak toch vooral daarna, met zijn eigen composities en zijn eigen band.
Die band krijgt dan ook lekker de ruimte van Kamasi. Zelfs in het krappe uurtje hier op Down The Rabbit Hole mag Miles Mosley soleren op zijn bas, krijgt vader Rickey Washington een paar minuten op zijn klarinet en mogen beide drummers het duel met elkaar aangaan. Jammer dat het geluid zo slecht staat afgesteld - de drums klinken schel en bovendien snoeihard, de klarinet is vaak nauwelijks hoorbaar, de zang waait niet veel verder dan de voorste rijen. Maar dan zet de band een nummer als 'Fists of Fury' in en ben je toch weer om. Op plaat al ruim negen minuten, haalt die afsluiter vandaag zelfs het kwartier. Dat is niet episch meer, dat zijn de Ilias en de Odyssee inéén.
HET MOMENT
Ook al zag je Kamasi al drie of tien keer eerder: 'Truth' blijft een vijfsterrennummer. De aankondiging is altijd hetzelfde: we gaan vijf verschillende melodieën horen, de zogenaamde Harmonies of Difference, die allemaal samenkomen in de 'waarheid' die Kamasi met deze compositie predikt. Klinkt dat cliché? Dan ben je dat meteen vergeten zodra de klarinet, trombone en saxofoon door en over elkaar heen fladderen, om in een - daar is het woord weer - epische finale samen te komen.
Voor meer Down The Rabbit Hole 2019 check je ons uitgebreide dossier