DTRH19: Editors doet toch nog iets nieuws

Vijf keer Pinkpop, vijf keer Lowlands, een keertje Best Kept Secret… het werd eens tijd dat festivalsensatie Editors ook naar Down The Rabbit Hole kwam. En dat met de mindere plaat Violence (waarvoor ze de studio in doken met de geweldige experimentele producer Blanck Mass, om daar toch weer op terug te komen) vers in het geheugen en een Greatest Hits-album in aantocht. Vaak is dat het moment dat er niets nieuws meer te melden valt, het moment dat je een band definitief in de geschiedenisboeken kunt schrijven en je eigenlijk geen vernieuwing meer hoeft te verwachten.

Lange tijd blijft die gedachte ook wel door het hoofd spoken tijdens deze show. Ja, er is geweldig vuurwerk, gigantische vuurtongen die aan het dak van de Hotot likken, jubelende confetti, gouden glitterregens en een overdaad aan stroboscopen. Ja, Tom Smith is zijn theatraal gekwelde zelf weer: hij springt nog net niet op de piano, maar krioelt over de stage zoals we van hem gewend zijn en bevriest regelmatig in de meest bizarre poses wanneer een nummer stopt. Dan zwaait hij zijn ene been vervaarlijk naar achteren en zijn hoofd helemaal naar voren. Of hij legt zijn nek achterover op zijn rug terwijl hij zijn gitaar in de lucht steekt. Hoe hou je zo je balans?!

En ja, er zijn hits, hits en nog meer hits. Ze zijn mooi door de setlist verweven. Al in de kop synthpopkneiter ‘Papillon’ en ‘Munich’, even later ‘An End Has a Start’ en oudje ’All Sparks’ (besef, al veertien jaar oud!), en in het toegift een keiharde drietrapsraket. De ultieme rocker – bijna atypisch voor Editors – ‘A Ton of Love’ met dat brullende ‘Desiiiiiiire’, ‘Smokers Outside the Hospital Doors’ en het ‘The Racing Rats’ dat majestueus over het veld schalt. Dan kun je klagen over een tandeloze akoestische versie van ‘Cold’ en de drakerig overemotioneel voortslepende synthballad ‘No Harm’. Dan kun je klagen dat je Editors al veel vaker zo hebt gezien. Maar met zo’n show ben je gewoon een headliner waar Down the Rabbit Hole blij mee mag zijn.

HET MOMENT
En dan komt er helemaal achteraan in de toegift toch nog een verrassing: het nieuwe nummer ‘Frankenstein’. Eerlijk gezegd niet hun beste nummer, met een kopstemhook die Go Back To The Zoo beter heeft geschreven op een ongeïnspireerde Infadels-discopunk-beat (echt waar!). Maar het is er wel eentje die je direct kunt meeklappen, meebrullen en zo in de indiedisco kunt horen. Past dus prima op die Greatest Hits-plaat.

Voor meer Down The Rabbit Hole 2019 check je ons uitgebreide dossier.