Een album is natuurlijk meer dan een verzameling liedjes. Het is voor veel muzikanten een diep persoonlijke uiting. Het album is de kern, alles wat er omheen hangt helpt bij de eerste kennismaking. Wat krijgen we voor beeld uit alles wat artiesten ons laten zien, van social media tot release-strategieën tot videoclips? De zes genomineerden van de 3voor12 Award gevat in zes personages.

Het hardwerkende warhoofd: Ronnie Flex

Ronnie Flex staat op een interessant kruispunt in zijn carrière. Links en rechts stuiven jonge rappers hem voorbij in de race naar de top, en de succesrapper wil de concurrentie graag voor blijven. Hoe blijf je lang houdbaar in de snelle cultuur waarin jong zijn de norm is? Daarom onthulde hij in aanloop naar zijn album een band, de ideale manier om op andere podia te belanden. Het discothekencircuit uit, de festivals in. Slimme move! 

Achter de release van het album zelf lijkt ondertussen juist helemaal niet zo’n strategie te zitten. Talloze keren riep Ronnie Flex dat zijn album af was. Of nou ja: bijna af. En als het helemaal af was, zou ie het direct uitbrengen. Zo werd Rémi een soort verrassingsrelease waarvan de verrassing al verklapt was. Een surprise party waarbij niemand zich verstopt had. Maar dat is Ronnie Flex: een beetje ongecontroleerd, recht uit zijn hart, altijd bezig. 

Het feit dat Rémi een album werd zegt al genoeg over zijn ambitie, want we leven wat hiphop betreft in een tijd waarin singles en EP’s de toon zetten. Gelukkig zien we hem in de video van ‘Come Again’ ook nog gewoon chillen met zijn vrienden en aan het eind van een wilde vrijdagnacht stikken in een hot sauce challenge. Zou die traan op de hoes daar ook mee te maken hebben?

© Top-Notch / remi

De sensuele levenskunstenaar: Sevdaliza

Als geen ander zet Sevdaliza zichzelf in voor haar kunst. En dan niet alleen haar creatieve ideeën, maar ook haar lichaam. Al haar artwork, al haar video’s, en natuurlijk ook haar live optredens zijn superfysiek. Nu heeft Sevdaliza een lichaam waar je nauwelijks omheen kunt. Letterlijk, want ze heeft de lengte van een basketballer. Heel mooi om te zien hoe ze dat in de video van ‘Bluecid’ inzet naast Fransman Francois Sagat, een knappe, gespierde man die een kop kleiner is dan de zangeres. Dat ze voor een klassieke en stijlvolle dans een gay porno-acteur kiest is vast een bewust pikante keuze.

Sevdaliza wil duidelijk prikkelen met alles dat ze doet. In de video bij ‘Human’ toont ze zich naakt, terwijl ze haar waanzinnige benen vrij laat in een indrukwekkende foto met haar moeder bij het nummer ‘Hero’. Niet alleen matchen die beelden om haar heen naadloos met de trage elektronische producties, ze versterken ook de manier waarop ze haar eigen intimiteit abstraheert tot kleine kunstwerkjes over menselijkheid en vrouwelijkheid. 

Haar meest in het oog springende video is trouwens geen ‘gewone’ clip maar een korte film genaamd ‘The Formula’, de meest overweldigende uiting van allemaal. Het is een ontroerend muzikaal portret van een kunstenares die met haar geliefde in de bergen woont en probeert de miskraam die ze in het begin van de film krijgt te verwerken tot kunst. Zonder al te veel te verraden: ook hier kan het nauwelijks intiemer en fysieker.

© Sevdaliza

De ongrijpbare doe-het-zelvers: The Homesick

Zouden de jongens van The Homesick eigelijk ook vinden dat ze kunst maken? De jonge band uit het Friese Dokkum noemde zijn album Youth Hunt, en het is ook echt een ode aan jong zijn. En toch maakten ze als bewijs dat ze ook opgelet hebben bij geschiedenisles een ode aan de bekendste man die ooit in Dokkum geweest is: Bonifatius. Even opfrissen: de zendeling en monnik werd er in 754 na Christus vermoord. Hij werd gezien als een van de grootste kerkhervormers uit de Europese geschiedenis en later zelfs heilig verklaard.

Wat doet The Homesick nu precies met dat beroemde verhaal? Ze maakten een videoclip bij het nummer ‘St Boniface’, waarin een standbeeld van de missionaris langs flitst, afgewisseld met nadrukkelijke leegte: bandleden die poseren in het Dokkumse landschap, tussen weilanden en naast slootjes. Superknullig. Wat hebben we geleerd na het zien van deze videoclip? Niet zo veel eigenlijk, en dat is natuurlijk wel een beetje verwarrend. Wat dat betreft liet het frikandellengevecht in een eerder clipje een stuk minder aan de verbeelding over. 

Wat die twee clips - en eigenlijk alles wat die kliek in Dokkum maakt - met elkaar gemeen hebben is het plagerige amateurisme. In de clips van Yuko Yuko bijvoorbeeld duiken voortdurend van die lekkere gedateerde green screens op, en alles is geschoten in ouderwetse Video8 stijl. Daarmee zet The Homesick zich neer als cultband met een DIY-liefde, maar dan wel op een soort meta-manier. 

© The Homesick

De nostalgische poëet: Kim Janssen

Ook Kim Janssen grijpt in zijn liedjes graag terug naar het verleden, maar dan totaal anders dan The Homesick. Janssen is een poëzieliefhebber die teruggrijpt op eeuwenoude literatuur, maar ook zijn eigen verleden in Azië (zijn ouders waren er zendeling. Hallo Bonifatius!) biedt inspiratie. Dat alles presenteert Kim Janssen op een stijlvolle, wat traditionele manier. Karakteristiek: Janssen treedt steevast op in een stemmig pak.

Dat pak zien we ook in de video van ‘Cousin’ (enkelvoud). Die clip is eigenlijk een live registratie in de grote oude zaal van Tivoli-Vredenburg. Alleen het gekke is: de zaal is leeg. Net als het podium, op de spaarzaam uitgelichte band na. Alsof ie wil zeggen: geen opsmuk, geen afleiding door interactie met het publiek, maar pure aandacht voor de muziek. De rust en openheid komt ook terug in de clip van ‘Bottle Rockets’, met zwart-wit beelden van de woeste kust van de Faröer Eilanden. Misschien een beetje cliché bij dit type muziek, maar wel mooi gemaakt.

Wat dat betreft is het contrast met Janssens persfoto’s wel heel opvallend. Ineens staat Kim op een kermis, tussen de neonlichten. Nog steeds met die serieuze, bedachtzame blik en dat nette pak, maar wel ineens met mensen om hem heen. Is Kim dan stiekem toch een man van de wereld? 

© Kim Janssen

De passionele popster: Thomas Azier

Wie Thomas Azier wel eens geïnterviewd heeft weet: hij is een dankbaar gesprekspartner. De Fries is hartelijk en openhartig, praat makkelijk en zegt interessante dingen. Over zichzelf, maar ook de stad waar hij eerst woonde - Berlijn - en over de stad waarin hij nu woont - Parijs. Oftewel: Azier is het schoolvoorbeeld van een benaderbare artiest. 

Hoe anders oogt hij in al zijn uitingen via bijvoorbeeld sociale media, in zijn video’s en album artwork. Daar zien we Thomas Azier als het ongenaakbare topmodel dat hij ook was in die Yves Saint-Laurent-reclame. Hij is de man van duizelingwekkende schoonheid, die met zijn prachtige maatpakken, zijn prangende jukbeenderen en die mysterieuze blik mannen en vrouwen kan doen sidderen. Een man van de wereld bovendien, die de ene week in New York zit, en de volgende in Ivoorkust. 

Daarin schuilt zonder meer een visie op de popartiest, die Thomas Azier onderscheidt van veel van zijn collega’s hier. Het aloude credo ‘doe maar normaal, dan doe je gek genoeg’ past niet in die visie. Popmuziek moet niet gaan over normale mensen die normale dingen doen, maar moet daar bovenuit stijgen. Oh, en nog een ding: dat de twee meest passionele artiesten van deze nominatielijst (Azier en Sevdaliza) allebei dieprode hoezen hebben, dat is natuurlijk geen toeval.

© Thomas Azier / Universal / Virgin

De gezellige perfectionisten: Klangstof

Je kunt veel van Klangstof zeggen, maar niet dat het de meest charismatische band op aarde is. Sorry, niet lelijk bedoeld, en het hoeft ook niet per se in het genre waarin Koen van de Wardt opereert; tamelijk introverte indie met een elektronische ondertoon. Niet zo gek dus ook dat de band niet al te prominent terugkeert in de visuele kant van het werk. De albumhoes heeft een strak, modern indie-design, en toont drie mannen zonder gezicht. En ook in hun best bekeken video van ‘Hostage’ zijn de jongens zelf niet te zien. Wat we wel zien: een tamelijk sinister tafereel in een bos, waarbij een man met een houtzaag (nee, geen houthakkersblouse) in het bos achter een soort anonieme SS-figuur aanrent die brute moorden pleegt. Op het moment dat het nummer zijn climax bereikt is de verwarring compleet en hebben we een bos vol lijken. Brrr. 

Opvallend is ook hoe lang Klangstof zijn album liet liggen nadat eerst met twee losse singles de internationale blogs gekieteld werden. Ja, er moesten wat nieuwe bandleden ingespeeld worden, maar het was ook een strategie. Niet eerst maar wat aanklooien en zien waar het schip strandt, maar met een internationale deal en een perfect-geschaafde plaat meteen wereldwijd gaan. 

Dat klinkt allemaal nogal serieus. Grappig dat we op social media een heel ander beeld zien: Klangstof op tour. Dan zijn er ineens volop selfies en semi-gestileerde bandportretten. Klangstof heeft onder andere fotograaf Bibian Bingen meegenomen op tour, die de band heel bewust een tongue in cheek bandjes-look gaf. Weloverwogen spontaan, zeg maar. Zo van: we zijn heus niet altijd serieus, we hebben ook zelfspot en we gaan zelfs wel eens bowlen.

© Klangstof

De 3voor12 Award 2017 meer

De 3voor12 Award is de prijs voor het beste Nederlandse album van het jaar. Op 5 oktober beslist de jury welke plaat wint, de uitreiking volg je live in 3voor12 Radio op 3FM.