3voor12 Albums van de Week: het jaaroverzicht

Ter lering ende vermaeck: alle albums op een rijtje

Judith Laanen ,

Een jaar kent meestal 52 weken, dus dat levert doorgaans ook 52 Albums van de Week op. Enkele namen die je je vast nog wel kunt heugen: Blaudzun, Frank Ocean, Anne Soldaat, Chromatics, The Weeknd, Dry The River, The Shins, Alabama Shakes, Jack White, ze waren allemaal album van een week van 2012. Als je er een paar gemist heb: treur niet langer. In dit overzicht hebben we ze allemaal voor je op een rij gezet.

JANUARI

Week 1: Blaudzun - Heavy Flowers: Blaudzun is typisch zo'n artiest die de meningen verdeelt. De een vindt dat de songwriter bloedmooie diep ontroerende muziek maakt, voor de ander is het sombere herfstmuziek in de sfeer van 16Horsepower. Heavy Flowers stemde het Nederlandse publiek eensgezind en het werd zijn definitieve doorbraak. Heavy Flowers won niet alleen de 3voor12award van 2012, maar was ook de hoogst genoteerde Nederlander in de Song van het Jaar 2012.

Week 2: Bart Constant - Tell Yourself Whatever You Have To: Rutger Hoedemaekers, voorheen bekend vanuit indieformatie About, kwam onder de nieuwe naam Bart Constant begin vorig 2011 met een compleet nieuw geluid in de single Do Better. De artiest die vijf jaar geleden Amsterdam voor Berlijn verruilde begint zijn album met een fragiel pianoloopje, waar binnen tien seconden een eerste break inklapt. Typerend voor de rest van het album. Het geluid van dit debuut voelt even organisch en elektronisch aan. Alle samples zijn akoestisch in de studio ingespeeld, maar lijken met mathematische precisie te zijn ingezet in de nummers. De muzikant/producer Hoedemaekers toont hiermee een bijzonder proeve van kunnen.

Week 3: Kraantje Pappie - Crane: Sinds begin 2009 hangt de naam Kraantje Pappie boven de Nederlandse hiphopscene, maar met zijn eerste full length album Crane zal het pas echt snel gaan met de mc uit Groningen. Samen met producerscollectief Noisia maakte hij een knap en muzikaal album, waar je lekker lang mee kunt doen. Maar je zou Kraantje Pappie tekort doen door een bespreking van Crane te beginnen met woorden over de producties. Hij is het namelijk zelf die de lijnen uitzet, de concepten coherent houdt en verrast met knappe flows, spitsvondige teksten en woordgrappen.

Week 4: Moss - Ornaments: Ornaments is het derde Moss album in vijf jaar tijd. Op dit diverse en muzikale album horen we een band die zichzelf heeft gevonden en tegelijkertijd op zijn bek durft te gaan. Van pakkende popliedjes tot sonische experimenten, met Marien Dorleijn’s warme stem en teksten als rode draad.

Week 5: Rats On Rafts - The Moon Is Big: Komen in het digitale tijdperk alle parels vanzelf bovendrijven? Nee, helaas valt er nog veel moois tussen wal en schip. Maar dat geweldig rijke, stoere en slimme album van Rats On Rafts is gelukkig wel breed (h)erkend. Na een vinyl-only release op Subroutine pakt Top Notch/Universal The Moon Is Big op voor een cd-release in het nieuwe jaar. Een verrijking voor het Nederlandse muzieklandschap.

FEBRUARI

Week 6: Howler - America Give Up: Alsof je met je surfplank over een snikheet Californisch strand naar de branding rent, die golf pakt en die een hele middag lang domineert zonder je shades en brandingbrede glimlach los te laten. Dat gevoel dat je ook had toen Wavves met hun King Of The Beach album kwam en wat nu zover weg lijkt. Howler dus.

Week 7: Adrian Younge - Something About April: Je komt ze soms tegen, gloednieuwe albums waar je zo een jaartal uit het verleden op kunt plakken: 1972. Zo ook Something About April, het pièce de résistance van ene Adrian Younge, een eigenlijk volstrekt onbekende Amerikaan. Het verhaal in Younge's album (een interraciale liefdesgeschiedenis) speelt zich af in 1968, maar 1972 is toch echt een betere schatting. Zo'n beetje alle muzikale elementen in Something About April waren aanwezig in dat jaartal, en toch zul je geen plaat vinden waarop ze eerder bij elkaar kwamen. De klassieke soul van Marvin Gaye, de blaxploitation van Isaac Hayes, de spaghetti westerns van Ennio Morricone, en trage psychedelische pop.

Week 8: Case Mayfield - The Many Colored Beast: Case Mayfield heeft twee heel verschillende gezichten. Waar hij zich online heel uitgesproken tot provocatief uit, pakt hij het muzikaal een stuk rustiger aan. Na een serie singles en EP's ligt er nu een debuutalbum van de Volendamse Amsterdammer, die in augustus 2011 al Hollandse Nieuwe van de Maand was. The Many Colored Beast is een ingetogen, oprechte exercitie.

Week 9: Cloud Nothings - Attack On Memory: No Future was de titel van het themaproject van de VPRO afgelopen februari, dat terug ging naar de new wave en postpunk van de roerige jaren 77-84. No Future (/No Past) is ook het openingsnummer van dit Album van de Week van de Amerikaanse Cloud Nothings. De band rond Dylan Baldi grijpt op hun tweede volwaardige cd wat minder ver terug, maar zeker wel tot 1988/1989: waarin respectievelijk Sonic Youth's Daydream Nation en Nirvana's debuutalbum Bleach verschenen.

MAART

Week 10: Polska - Waardevolle Gezelligheid: Leuk hoor, zo’n meldpunt Waardevolle Gezelligheid (dat Polska na het PVV-meldpunt eerder dit jaar als tegenoffensief lanceerde, red.), kilo’s media-aandacht, duizenden followers, miljoenen views en een behoorlijk vals minuutje in DWDD, maar een dik uur Mr. Polska door je speakers, is dat nou leuk? Het antwoord is een volmondig JA! En meer dan dat. Polska heeft samen met producer Boaz een knap en divers album gemaakt. De evolutie van De Jeugd van Tegenwoordig en The Opposites in een moderne kruising met typisch Hollandse housemuziek en hippe dubstepgeluiden, maar bovenal heel eigen en herkenbaar.

Week 11: Dry The River - Shallow Bed: In Nederland bouwde Dry The River zonder debuutalbum al een sterke live-reputatie op: Eurosonic, London Calling, Lowlands en Crossing Border maakten kennis met de Londense folkrock. Eerder dit jaar kwam het debuutalbum uit: Shallow Bed. Een dynamische plaat, die soms dreigt te ontsporen in bombast. Hardere stukken en meeslepende melodieën worden afgewisseld met intiem getokkel op een akoestische gitaar, begeleid door violen. Op deze kleinere momenten is het album op zijn sterkst.

Week 12: The Shins - Port of Morrow: Na grote personele wijzigingen binnen de band nam frontman James Mercer het album grotendeels samen met producer Greg Kurstin op. Het zorgt voor een gelaagder, meer gepolijst geluid, dat bij vlagen wel wat slick wordt. Maar daarnaast blijft Mercer doen waar hij goed in is: sterke popsongs schrijven.

Week 13: Breton - Other People's Problems: Het zweet stond de muzikanten van de Britse band Breton op het voorhoofd, eind 2011 op London Calling. Dat kleine halfuurtje ombouwtijd was eigenlijk niet genoeg om alle snoertjes in de juiste gaatjes te krijgen. De band houdt er een nogal complex geluid op na, ook nog eens aangevuld met eigen visuals. Maar toen eenmaal alles op zijn plek stond groeide het optreden uit tot een van de hoogtepunten van het festival. Precies zo klinkt Other People's Problems, het debuut van de groep, ook alsof nog tijdens het opnemen verschillende elementen op hun plek moesten vallen. En verdomd, aan het slot van de plaat heb je het gevoel dat ze dat gelukt is.

APRIL

Week 14: Go Back To The Zoo - Shake A Wave: De broertjes Hieltjes, Lars Kroon en Bram Kniest doen waar ze goed in zijn: we horen op Shake A Wave geen gezelschap dat met hemelbestormende ideeën het muzieklandschap onherkenbaar gaat veranderen, maar eerder vier vrienden die een aantal ijzersterke rocksongs neerzetten waar het spelplezier vanaf barst.

Week 15: Alabama Shakes - Boys & Girls: Zelden kwam er zo'n groot arsenaal aan sterren aan te pas om een band naar de startlijn te brengen. Jack White, Justin Vernon van Bon Iver, Adele, allemaal staken ze hun duim op voor de garagesoulband rond zangeres Brittany Howard, zo staat overal op internet te lezen. Gedragen door die aanbevelingen - als een Gallisch stamhoofd op een schild - kwam de band aan op het SXSW festival, waar Alabama Shakes de band was waar iedereen het over had.

Week 16: Jungle By Night - Hidden: Het negenkoppige Afrobeat orkest Jungle By Night speelde zonder album al op festivals als Noorderslag, Lowlands en Into The Great Wide Open. Daar maakten de negen piepjonge Amsterdamse jongens indruk met een opzwepende mix van afrobeat, funk, dub en rock, maar op dit debuut Hidden geven ze blijk van nog meer veelzijdigheid. Indonesische gamelan en psychedelische intermezzo’s vormen af en toe een welkome variatie op de Afrikaanse ritmes. Politiek correcte wereldmuziek van 'grachtengordel VPRO-jongens'? Het zal de band een zorg zijn.

Week 17: Jack White - Blunderbuss: Na zes studio-albums met The White Stripes, twee met The Dead Weather en twee met The Raconteurs laat Jack White zijn creativiteit nu solo de vrije teugel. Evenals co-Raconteur Brendan Benson overigens. Het zeer gevarieerde en eigengereide Blunderbuss is ook nog plek voor de lo-fi-garage sound van The White Stripes. De blues- en soul-invloeden zijn ook op dit album zelden ver weg. Jack vuurt zijn hagelschoten dan wel met een oude musket (Blunderbuss), de impact in het hier en nu mag er zijn.

MEI

Week 18: Santigold - Master Of My Make-Believe: We mogen nu toch wel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat Madonna de titel Queen Of Pop kwijt is. Wie is haar opvolger? GaGa? Rihanna? Of toch outsider Santi White alias Santigold? Zelf lijkt de 35-jarige uit Brooklyn graag een gooi te willen doen naar de troon. Niet voor niets laat ze zich op haar tweede album Master Of My Make-Believe afbeelden als Napoleontische krijgsdame (in een schilderij van Kehinde Wiley) én als mafia-don. “Storm my winter palace, but they couldn’t take it”, klinkt het in opener Go! (met Karen O van de Yeah Yeah Yeahs). “Ride my reputation, try to pull my status, but they couldn’t fake it.”

Week 19: Beach House - Bloom: Dreampop duo Beach House continueert de lijn die het inzette op doorbraakalbum Teen Dream uit 2010: de hese zang van Victoria Legrand voert je mee over melancholische synthesizer- en orgelmelodieën en lome, veelal elektronische beats. Bloom is wat minder catchy dan de voorganger, maar tracks als Lazuli, Myth en On The Sea zorgen voor een trip naar de vertrouwde weemoedige droomwereld van Beach House. Maar de plaat beoogt meer dan slechts een trip-down-memory-lane te zijn: met een bijna conceptueel eenvormige sound maken Legrand en Alex Scally een album dat als geheel moet worden beluisterd en gewaardeerd.

Week 20: Fresku - Maskerade: "Het gaat om entertainment jongen, fuck mijn intellect. Het is niet interessant of ik een mening over dingen heb, maar wel of ik een stoere image heb of gimmicks rap." Rapper Fresku is op zijn scherpst in #echtetories, een soort beginselverklaring op zijn tweede album. De Eindhovenaar rekent af met de maskerade in de hiphop, de dikdoenerij, poenerige imago's, lege hulzen die in de plaats komen van echte verhalen. Hij zegt het nog een keer in Sitcom: "De meeste rappers rappen over geld, terwijl ze mij geen cent te lenen hebben. En ik weet het, want ik heb ze allemaal gevraagd."

Week 21: Sigur Rós - Valtari: Teksten in het IJslands of in een niet bestaande brabbeltaal, sonische geluidsuitweidingen en een zeldzaam vertoonde muzikale eigenzinnigheid: Sigur Rós is altijd een band geweest die er eerder naar streefde groots te zijn dan groot. Toch bereikte de band ook dat laatste, met veelvuldig gebruik van zijn songs in alles van natuurdocumentaires van de BBC tot de game Prince of Persia. De muziek van het IJslandse viertal werd door de jaren heen dan ook toegankelijker, minder moeilijk; soundschapes werden aangevuld met meer gitaren en bij vlagen aanstekelijke folkpoprefreinen. Maar dat alles is nu voorbij.

Week 22: Alt-J - An Awesome Wave: Vier jonge studenten in de literatuur- en kunstwetenschappen uit Leeds creëren een slimme bandnaam (Alt-J geeft een driehoekje op de mac) en nog veel intelligentere muziek. Een vernuftige mengeling van folk, elektronica en pop die verdraaid lastig in een hokje te stoppen is. Maar dan echt. Het is een verfrissend en - zeker gezien de aanpak - opmerkelijk toegankelijk verhaal; een Album van de Week dat leest als een sneltrein en klinkt als een onregelmatige klok, die toch de tijd houdt.

JUNI

Week 23: deUS - Following Sea: Met een opvallende stunt was daar vorige week donderdagnacht plotseling het nieuwe dEUS-album: zonder enige aankondiging vooraf verscheen Following Sea in de iTunes Store. Een opmerkelijke move van de Belgische band, die in zijn achttienjarige bestaan slechts zes studio-albums afleverde. Acht maanden na Keep You Close is de nieuwe dEUS er nu al. Een spontaner album, en dat hoor je. De bombast is grotendeels weg en de groove van oude albums als In A Bar, Under The Sea is terug. Ook bewandelt de band nieuwe, blijmoediger paden.

Week 24: Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now: Dat The Tallest Man On Earth een Zweedse songwriter is die zijn stijgende populariteit ontleent aan uitgeklede, melancholieke folk-composities en een gebroken Dylan-esque stem, moge bekend zijn. Zo laat Kristian Matsson ook weer van zich horen op dit derde studio-album en ditmaal doet hij er nog een schepje bovenop. Een subtiel laagje extra instrumentatie, dat wonderwel werkt en There's No Leaving Now het predikaat Album van de Week oplevert.

Week 25: Bobby Womack - The Bravest Man In The Universe: The Bravest Man In The Universe is de eerste plaat met nieuw materiaal van Bobby Womack in achttien jaar en misschien wel verrassender: het is een melancholisch album geworden met naast de karakteristieke stem van de soulveteraan veel ruimte voor elektronische beats en ritmes en trucjes als vocal samples van Gil Scott-Heron en mentor Sam Cooke. Het resultaat is een even geslaagde als opmerkelijke modernisering van de 68-jarige Amerikaan.

Week 26: The Walkmen - Heaven: Dat was even slikken bij de nieuwe The Walkmen, toch de opvolger van Lisbon die hoog in menig jaarlijstje gebeiteld stond. Heaven zet de luisteraar volledig op het verkeerde been met albumopener We Can't Be Beat, die zich minutenlang tergend voortsleept, halverwege een melodieuze omslag maakt en (met samenzang inclusief Fleet Foxes' Robin Pecknold) heel gedreven eindigt als rootsy pop en de songtitel als strijdkreet. Het album openbaart sowieso bij iedere draaibeurt meer geheimen en groeit langzaam maar zeker uit tot Album van de Week.

JULI

Week 27: Netsky - 2: Amai dat gaat hard met Boris Daenen uit Edegem. Wie? Nou de jonge Belgische drum 'n bass producer Netsky. De 23-jarige remixte de afgelopen jaren al grootheden als Pendulum, Leftfield, Skream, Rusko, Audio Bullys en Swedish House Mafia en slaat nu met eigen werk breed aan. De nieuwe single Love Has Gone schopte het meteen tot Zane Lowe's single of the week op BBC Radio 1. Zijn remix van Miike Snows Black and Blue bracht hem een exclusieve deal op het Londense Hospital Records, een grote naam in drum 'n bass-land.

Week 28: Dio - Benjamin Braafs Festival: Dio is veranderd. Hij wist zijn jeugdproblemen – die in debuut Rock ’n Roll de hoofdrol speelden – van zich af te zetten en te genieten van het leven. Dio geniet van het leven alsof het elke dag een festival is, zijn eigen festival wel te verstaan en met zichzelf als hoofdact. Na het elektronische uitstapje Computerliefde (EP), speelt de Amsterdamse rapper nu weer met een band. Het gloednieuwe album Benjamin Braaf’s Festival is energieke cross-over hiphop.

Week 29: Frank Ocean - channel ORANGE: Gut, je let even niet op en die gitaarminnende VPRO zit ineens diep (no pun intended) in de r&b. Heeft Foo Fighters geen album uit? Je let een dik jaar niet op en ineens is dé naam van festival Pitch een tweeëntwintigjarige zoetgevooisde jongen uit Canada (The Weeknd) en staat internet op zijn kop door ene #FrankOcean (24) die zijn eerste officiele album uitbrengt, met een prognose van 150.000 verkochte exemplaren in de eerste week, in Amerika alléén. Overigens is het lang niet allemaal ingehouden emotie op channel ORANGE. Meer dan ooit laat Frank Ocean horen hoe veelzijdig hij zijn stem kan gebruiken.

Week 30: Passion Pit - Gossamer: Nou, voorlopig komt het allesbehalve goed, hoe hard Michael Angelakos dat in I'll Be Alright ook zingt. Meteen aan het begin van de nieuwe tour moest Passion Pit zes shows afzeggen omdat Angelakos aan zijn 'mental health' moet werken. Wat een verschil met drie jaar geleden, toen dat nog met de mantel der oppervlakkigheid bedekt werd en 'Michael is zijn stem kwijt' heette. Gossamer, het tweede album van de band uit Boston, is dan ook een soort coming-out. Een album over depressies, verslaving en de relaties die daaronder zuchten. En dat verpakt in luchtige popsongs die blinken als spinrag in de zon.

Week 31: Purity Ring - Shrines: Het zijn geen refo's, vertellen ze in een interview met 3voor12. Toch heet dit Canadese duo Purity Ring, ofwel kuisheidsring. Een ring waarbij de dragers bewust maagd te blijven tot het huwelijk. Refo's of niet, de naam past goed bij de band. Het debuutalbum Shrines bevat maagdelijk mooie liedjes. Vaag maar aangenaam is misschien dan ook wel de beste beschrijving van dit indie elektronica-album.

AUGUSTUS

Week 32: Chromatics - Kill For Love: De Portlanders van Chromatics hebben een zeer stemmige plaat weten te klussen. Kill for Love is alweer het vierde studioalbum, waarop de synths tegen je trommelvlies schurken en de stuwende beats van de logge tracks je hoofd in een constant tempo laten meewiegen. Chromatics maakt echte mood music, je moet er wel voor in de stemming zijn. Deze plaat zet je op als de regen onverbiddelijk tegen de ramen slaat, als je kat net overreden is, of als je behoefte hebt aan zelfreflectie met een kopje thee.

Week 33: Spector -  Enjoy It While It Lasts: Van de inhoud moet Spector het niet hebben op hun debuutalbum Enjoy It While It Lasts. Je hoeft geen poëtische teksten te verwachten. Het zijn miniromannetjes over liefde, haat en feestjes, verpakt in een catchy indiepop jasje. Het debuutalbum van de jonge Britse band Spector is een album met een hoog ritme, teksten over feestjes, een veelvuldig terugkerend refrein, gitaarsolo en hier en daar een ‘oh-hoooh’.

Week 34: Yeasayer - Fragrant Worlds: Het geluid van een band als Yeasayer wordt door duiders graag omschreven als kleurrijk. Dat popjournalistieke cliché wordt nogal in de hand gewerkt door de band zelf. Je hoeft de hoes van tweede album Odd Blood er maar bij te pakken, een ware verfbom die in je gezicht uiteen spat. De live-set van de bijbehorende tour ging gepaard met felle lichtbakken. Maar op album nummer drie schakelt de band uit Brooklyn een ander zintuig in: Fragrant World, geurige wereld. Het is wat je noemt een complexe geur. Geen eau de cologne van de drogist, maar een welriekend, zoetig geheel, soms fris, soms overweldigend, waarin voortdurend nieuwe ingrediënten te herkennen zijn.

Week 35: Anne Soldaat - Anne Soldaat: Helder met een lichte knars; dat geldt zowel voor de karakteristieke stem als het gitaargeluid van Anne Soldaat. Zijn tweede solo-album is nog geen 15 seconden oud als de Amsterdamse veertiger zijn onmiskenbare stempel drukt op de eerste van elf popliedjes. Liedjes die verraderlijk eenvoudig klinken, maar meteen pakken en beklijven. Zijn solo-debuut In Another Life leverde Soldaat in 2009 een 3voor12award nominatie op, de opvolger kent niet al te ingewikkelde teksten en melodieën, relatief simpel doch ook helemaal raak.

SEPTEMBER

Week 36: Faberyayo - Coco: Terwijl het tegenwoordig lijkt alsof elk album zwaarder beladen en overgeproduceerd dient te worden is daar ineens Coco. Een luchtige plaat van Faberyayo aka Pepijn Lanen, die onbekommerd liefkozende producties en woordjes in je oor fluistert. Dromerig zelfs. Alsof het album zich waant in de roes van een geluksgevoel door het kleine te waarderen. Zijn huis, zijn meisje en de liefde.

Week 37: David Byrne & St. Vincent - Love This Giant: Annie Clark, oftewel St. Vincent, en David Byrne hebben hun successen mede te danken aan hun open muzikale visie. Sinds haar debuut Marry Me (2007) staat St. Vincent bekend om haar artistieke benadering van popmuziek. Byrne heeft in de jaren '70 en '80 al zoveel verschillende stijlen (zoals funk en afrobeat) met zijn new wave-band Talking Heads weten te integreren dat hij door velen gezien wordt als baanbrekend artiest. Het resultaat van de samenwerking op Love This Giant mag er zijn. Een ‘giant’ van een album dat bijna in zijn geheel is opgebouwd uit blaasinstrumenten. Ook zonder veelvuldig gebruik van gitaren en synthesizers is het voor Byrne en Clark mogelijk om iets compleet nieuws op de kaart te zetten, maar toch dicht bij hun eigen geluid te blijven.

Week 38: Grizzly Bear - Shields: Van een eenkoppig slaapkamerproject naar een collaboratieve bandformatie. Het verhaal dat door Grizzly Bear geschreven wordt is niet uniek, maar de ontwikkeling die zij doormaken des te meer. Vooral als je beseft dat dit verhaal pas acht jaar, maar wel vier albums, een soundtrack en een paar EP's oud is. Hun werk is door de jaren heen gegroeid van in elkaar geknutselde lo-fi, naar innovatieve en breed uitgepakte folk. Met Shields laat de band zien terecht een van de grootste namen te zijn binnen de hedendaagse folkstroming.

Week 39: Flying Lotus - Until The Quiet Comes: Ook al kan het mixen van een grote verscheidenheid aan genres als hiphop, jazz en ambient nog moeilijk gezien worden als iets unieks anno 2012 - DJ Shadow wist het samplesmeden al eenmalig te perfectioneren met het in 1996 uitgebrachte Endtroducing - lukte het de Amerikaan Flying Lotus (Steven Ellison) om met Cosmogramma (2010) veel aandacht te trekken. Waar Endtroducing als eerste volledige sample-album een product was van de analoog-naar-digitaal revolutie, gaf Cosmogramma een beeld weer van sampelen 2.0. Vooral de internetgeneratie die steeds minder selectief wordt qua informatieopname en interessevorming wist zich met zijn werk te identificeren. Zijn nieuwe werk, Until The Quiet Comes, is wederom een toonbeeld van een evolutionaire kijk op samplevisie.

OKTOBER

Week 40: Muse - The 2nd Law: Eén woord: twee lettergrepen, klinkt als dubstep. Wacht. Muse goes dubstep? In de albumtrailer die de band in juni op YouTube plaatste was onmiskenbaar dubstep te horen. Heel bloggend muziekland verschoot van kleur, maar op de nieuwe plaat The 2nd Law blijkt het allemaal wel mee te vallen. Muse slaat ons met nog veel meer om de oren. De band laat namelijk zo’n breed scala aan muzikale referenties horen dat je meerdere keren uit je stoel schiet. Ohja, en hadden we al gezegd dat de bassist zingt? Alle zijpaden daargelaten heeft Muse met dit zesde studioalbum weer een sterk staaltje bombastische rock afgeleverd.

Week 41: Mumford & Sons - Babel: De wereld, inclusief het herenkwartet van Mumford & Sons zelf, had je niet serieus genomen als je aan het begin van hun carrière de grootte van hun succes had voorspeld. Wat begon als ambitieus folkbandje is al snel uitgegroeid tot een van de meest populaire bands ter wereld met recordbrekende verkoopcijfers. En dan nog te bedenken dat hun eerste doel was om de kosten van hun zelf gefinancierde debuut terug te verdienen. Na debuutalbum Sigh No More, dat precies op het juiste moment kwam, namelijk tijdens de heropleving van de folk, was het tijd om te werken aan de altijd moeilijke tweede plaat. Mede door het gevoel vast te houden van het vele toeren en dit in hun productie te verwerken en niet teveel van hun succesformule af te wijken lijkt de band met Babel niet alleen aan kop te gaan binnen de folkbeweging. Ze hebben momenteel de volledige muziekindustrie in hun greep.

Week 42: Jake Bugg - Jake Bugg: Als je helemaal niets van Jake Bugg zou weten, zou je zomaar kunnen geloven dat zijn debuutalbum tussen de rest van de retro-platencollectie van je vader vandaan komt. Niets is minder waar: het als straatschoffie ogende joch is krap 18 jaar oud. En dan al zingen over vrijkomen uit het gevang, alsof het niets is. Tel daarbij een herkenbare stem en aanstekelijke folksongs bij op, en Jake Bugg zou zomaar een blijvertje kunnen zijn. Hij was in ieder geval de grote verrassing van de afgelopen editie van Into The Great Wide Open, waar hij iedereen reikhalzend deed uitkijken naar zijn debuut.

Week 43: Balthazar - Rats: Het Belgische Balthazar is een band waaromheen grote verwachtingen zijn geschept. Waar zij op jonge leeftijd de Kunstbende en in 2006 de KBC publieksprijs van Humo’s Rock Rally wonnen werden zij na debuutalbum Applause (2010) gekroond tot ‘de nieuwe dEUS’ en ‘grootste opkomende band van de BeNeLux’. Of zij dat nou wilden of niet. Hoe de twee frontmannen Jinte Deprez en Maarten Devoldere daar mee omgaan was vervolgens de vraag. Niet voor hen, maar voor ons. Want op Rats laten zij een duidelijke creatieve visie zien, waar zij met gemak op kunnen voortborduren.

Week 44: The Coup - Sorry To Bother You: De zeskoppige Californische hiphopgroep The Coup beperkt zich zeker niet tot één genre: niet alleen hoor je synths, gitaren, en een Beasty Boys-achtige branie, maar de groep gooit ook reggae en soul over een zwaar percussieve oldschool hiphop-beat. Knap hoe The Coup al die invloeden en stijlen in een album giet, dat ondanks de politieke, punky estethiek, toch zo warm funkt en hopt dat je bijna zou vergeten dat de wintertijd net als een zwarte deken over het land is gedrapeerd.

NOVEMBER

Week 45: Allah-Las - Allah-Las: Iedereen weet het: retro is hip. Jake Bugg werd een paar weken geleden met zijn Dylanesque geluid Album van de Week, in ons eigen land hebben we The Kik die de sixties weer op de kaart zetten. Uit Californië doen de Allah-Las nu een duit in het retrozakje. Allah-Las is de langzamere en melancholieke versie van The Beach Boys en weet retro heel knap te verpakken in pakkende popliedjes met spannende hooks. Het gelijknamige debuutalbum staat vol met rollende orgeldeuntjes en schurende gitaren die zo uit het Californië van de jaren ’60 weg lijken te komen.

Week 46: The Horse Company - Calypso: Na het uitbrengen van hun tweede plaat Olympus leek een doorbraak een logische vervolgstap voor The Horse Company. De Zwolse rootsband, die Olympus opnam in Texas, wist qua roem echter de 'American Dream' in de Nederlandse polder nog niet binnen te halen. Aan de plaat lag het niet: een sfeervolle collectie rocksongs boordevol southern- en americana-invloeden. Hun derde langspeler Calypso, die in het tactisch gelegen Paradiso gepresenteerd wordt, schreeuwt (en vraagt soms ook zachtjes) om gehoord te worden.

Week 47: The Weeknd - Trilogy: The Weeknd staat midden op het kruispunt van ‘klassieke’ r&b en de nieuwe mogelijkheden die het internet en digitale ontwikkelingen de muziekindustrie hebben gebracht. Zowel qua productie- als distributiemogelijkheden. In de periode van een jaar heeft zanger/producer Abel Tesfaye welgeteld drie mixtapes uitgebracht: House of Balloons, Thursday en Echoes Of Silence. Als onafhankelijke artiest verspreidde hij deze als gratis digitale download en bouwde zo een grote populariteit op via de blogosfeer. In september dit jaar tekende hij bij major label Universal Republic Records, wat heeft geleid tot zijn grootste commerciële zet tot nu toe: zijn trio mixtapes zijn gebundeld aan te schaffen als fysiek exemplaar.

Week 48: Cody ChestnuTT - Landing On A Hundred: "I got a dick full of blood and a wide open heart to lean on." Dat zong soulzanger Cody ChesnuTT op zijn wonderlijke, intrigerende debuutplaat, tien jaar geleden. "All I want is pussy, give me some religion", smeekte de jonge rebel vanuit zijn ouderlijk huis. Hij nam heel The Headphone Masterpiece op zijn cassettedeck op, maar man, wat klonk hij gevaarlijk. Hij zag er goed uit in leer en hij kon vrouwen hoogstpersoonlijk bevruchten met het zaad van de rock 'n roll. Dat was zijn claim to fame: The Seed, zijn nummer dat door The Roots bewerkt werd tot dé klassieker uit hun omvangrijke oeuvre. Een grootse carrière lag voor hem. Tien jaar later is er eindelijk een opvolger, waarop hij laat zien een complete transformatie te hebben doorgemaakt.

DECEMBER

Week 49: Vanderbuyst - Flying Dutchmen: Het hardrocktrio Vanderbuyst is al enkele jaren een live sensatie op menig podium, in binnen- en buitenland, op het platteland en in de stad. Op hun nieuwe, derde album Flying Dutchmen slagen ze er eindelijk in om die spectaculaire live sound op de plaat te krijgen.

Week 50: Hundred Waters - Hundred Waters: Klassieke muziekstijlen vertonen steeds vaker tekenen van porositeit (kleine openingen in materiaal). Zoals water haast magisch door rotsen sijpelt, zo wurmt alternatieve elektronica zich door genres waarbij dit niet direct voor de hand ligt. Daar zijn groepen als Poliça en The Weeknd met hun mix van r&b en electronica, en Four Tet en The Books met hun folktronica voorbeelden van. Dit jaar verscheen het debuutalbum van Hundred Waters, een band die twee niet met elkaar harmoniërende stijlen nog subtieler weet te verweven dan de eerder genoemde bands, met een groter aandeel voor klassieke folk.

Week 51: Various Artists - Philip Glass Rework: Je las het al in ons remixlijstje van 2012: ‘Een goede remix kan je naam in beeld houden, een goede remix kan zomaar beter of succesvoller zijn dan het origineel’. Philip Glass is bij het bredere publiek misschien alleen bekend van zijn prachtige filmsoundtracks voor Koyaanisqatsi (1982) en recenter The Hours (2002), The Truman Show (1999) en de documentaire The Thin Blue Line (2005). Vorig jaar vroeg Glass zelf aan Beck of hij niet een aantal muzikanten wist die hun handen vuil wilden maken aan het remixen van zijn werk. Dat werd Rework_Philip Glass, twaalf bewerkingen van hoogtepunten uit het oeuvre van Glass. Als je van minimalistische dance houdt, doe jezelf dan deze plaat met kerst cadeau.

Week 52: Sufjan Stevens - Silver & Gold: Ieder jaar duikt er wel een handjevol artiesten op dat zich aan een kerstsingle, of zelfs album waagt. Het verschil tussen een warm gebaar en een kitscherige commerciële draak is vaak klein, en in zekere zin afhankelijk van hoe serieus de artiest zichzelf neemt. En laten we eerlijk zijn: wie zit er nog te wachten op de zoveelste voorspelbare cover van I’ll Be Home For Christmas of Little Drummer Boy? De Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens is een geval apart, aangezien zijn kijk op kerst(muziek) verder gaat dan een simpel gebaar of commerciële zet. Zijn veelzijdige, prettig gestoorde wijze van musiceren blijkt hand in hand te gaan met de wisselende emoties en achterliggende gedachten die iedere kerst weer opleven.