3voor12 bespreekt Album van de Week (32): Chromatics

Stemmige donkere synthpop met een vleugje Italo disco

Judith Laanen ,

De Portlanders van Chromatics hebben een zeer stemmige plaat weten te klussen. Kill for Love is alweer het vierde studioalbum, waarop de synths tegen je trommelvlies schurken en de stuwende beats van de logge tracks je hoofd in een constant tempo laten meewiegen. Kill for Love is deze week 3voor12 Album van de Week.

Chromatics, een viertal uit het Amerikaanse Portland, Oregon, maakt sinds 2001 melancholieke synthpopplaten. Ze boekten in 2007 succes met hun derde album Night Drive. Hun single Tick of the Clock, een donkere discotrack, werd vorig jaar in de film Drive gebruikt.

Ode aan de punk
'My my, hey hey, rock and roll is here to stay'. De lome vierde langspeler van Chromatics begint met Into the Black een ode aan de punk in de vorm van een cover van Neil Young. ‘It’s better to burn up than to fade away / The king is gone but not forgotten, this is the story of Johnny Rotten.’ Verder is er weinig echte punk te bespeuren op deze synthpopplaat, meer stemmige postpunk met een vleugje Italo disco.

Schurende synthesizers met doffe klappen van de beat
Lady valt door de schurende synths die bijna pijn doen aan je oren het meeste op. Tel daar de simpele maar toch dwingende baslijn bij op, en het nummer grijpt je direct bij de keel. Als dan de doffe klappen van de beat vallen, zit je de rit zo uit. Datzelfde geldt voor At Your Door. Qua songstructuur is Lady ook wat meer rechttoe rechtaan dan sommige andere nummers, die soms zweven tussen fillers en achtergrondruis, zoals Eleventh Hour. Birds of Paradise, met scherp pianogepingel, heeft ook wel wat weg van Bat for Lashes.

Onheilspellende ijle zang
De hoge ijle zang van zangeres Ruth Radelet zorgt voor een onheilspellend gevoel. Dit album is dan ook niet bedoeld om te luisteren tijdens de zaterdagmiddagthee met je oma. Die zou er – al was het maar vanwege de pulserende beats – bijkans een nare dood van sterven. Deze plaat zet je op als de regen onverbiddelijk tegen de ramen slaat, als je kat net overreden is, of als je behoefte hebt aan zelfreflectie met een kopje thee.

Echte mood music zoals The XX
Dat klinkt allemaal vreselijk zwaarmoedig, maar zo erg hoeft het ook weer niet te zijn. Chromatics maakt echte mood music, je moet er wel voor in de stemming zijn. In die zin heeft Chromatics flink wat weg van The XX, die ook lange uitgerekte nummers hebben waar de opbouw belangrijk is. Er zijn gelukkig nog bands die de volledige ruimte van een cd benutten om het gevoel goed over te brengen. Met zestien nummers is het een lekker lange plaat die je helemaal de diepte in zuigt.

Kill for Love, het vierde album van Chromatics, is tijdelijk te beluisteren via de Luisterpaal. Chromatics speelt zaterdag 18 augustus op Lowlands.