Je hebt spoofs en je hebt odes. Black Dynamite, een film uit 2009, was zonder twijfel een ode aan de blaxploitationfilm. Begin jaren zeventig regende het films waarin zwarte helden met enorme afro's en schitterende kleurrijke pakken ten strijde trokken tegen drugsdealers, corrupte blanken en een soort absoluut kwaad dat zich liet omschrijven als 'The Man'. Low budget films met B-sterren, maar wel vaak geestig en met goede muziek van A-muzikanten. Black Dynamite is een soort reconstructie van een film die nooit geschoten is, gemaakt met veel liefde voor dat merkwaardige cultgenre. Een grappige, snelle film met precies de juiste look en het juiste gevoel voor humor.

Adrian Younge deed de montage, maar hij maakte ook de soundtrack. Een succes was die film overigens niet, en ook de release van Younge's eigen album Something About April verloopt niet bepaald stormachtig. Dat komt misschien wel doordat Younge meer een arrangeur is dan een liedjesschrijver. Zijn blaxploitationsoundtrack bijvoorbeeld is qua sound en sfeer honderd procent in de roos, maar een onweerstaanbare titelsong à la Shaft of Superfly ontbreekt.

Hetzelfde geldt voor Something About April. Instrumentale stukken worden afgewisseld met gezongen liedjes, maar niets komt ook maar in de buurt van een potentiële hit. Andere artiesten die teruggrijpen op de soul uit de jaren zestig en zeventig - Charles Bradley, Lee Fields, Sharon Jones - hebben daar meer gevoel voor. Typische niche-muziek dus, maar juist in die sfeer en muzikale gelaagdheid schuilt de rijkdom van dit album. De knappe harmonieën in Lovely Lady, de subtiele fuzz-gitaren, het zelf ontworpen keyboard dat als een rode draad door het album heen loopt, ze zijn allemaal tot in detail uitgedacht.

Er is nog een onmiskenbare invloed in het geluid van Adrian Younge: Portishead, en dan met name hun tweede album. Niet heel verrassend: de triphoplegendes putten altijd rijkelijk uit oude soundtracks. De gelijkenis is soms bizar groot. Tracks als It's Me, Midnight Blue en Sound Of A Man hebben exact dezelfde luie timing in de drums en bas, hetzelfde net niet zuivere gitaargeluid waarmee dat album doordrenkt is. Dezelfde dreigende, duistere sfeer, afgewisseld met juist een grote elegantie. Niet dat Younge het geluid echt kopieert, het is simpelweg alsof hij zich ten doel heeft gesteld een album vol droomsamples te maken, om op een dag cadeau te doen aan Geoff Barrow van Portishead of Wu Tang's RZA.

Juist dat maakt Adrian Younge meer dan een retro-artiest. Dit is geen herhalingsoefening. Je hoort dat hij niet alleen nauwkeurig studie gemaakt heeft van oude muziekstijlen, maar zich ook bewust is van alles wat er na kwam. Een buitengewoon knap staaltje op en neer reizen in de tijd.

Something About April van Adrian Younge verschijnt op Wax Poetics.