Een niet te vermijden hype dus, maar de charme van dit kwartet is juist dat ze in alle rust, zonder geduw en getrek van professionele bemoeials, een debuutplaat bij elkaar speelden. In een tijd waarin blogs een eerste singeltje of EP al opblazen tot het volgende wereldwonder, speelde deze groep in het muzikaal doodse Athens, Alabama rustig voor zich uit.

Geen Danger Mouse achter de knoppen, geen straffe A&R manager, enkel elf liedjes met koppen en staarten en een rauwe stem die alle aandacht opeist. Ouderwets maar niet oubollig. Jack White zal iets van zijn eigen bluessneer herkennen. Daar valt de muziekwereld anno 2012 als een blok voor. Brittany Howard wordt op een voetstuk gehezen, met als kroon op haar hoofd het aloude gouden begrip 'authenticiteit'. Want of je nu als verkoper van mobiele telefoons doorbreekt bij Idols, of als doodgewone postbode uit Alabama je southern-soulstrot open trekt, het 'echte' blijft een magische aantrekkingskracht hebben op muziekliefhebbers.

Veel meer dan haar oude ambacht weten we overigens nog niet over die authenticiteit - Howard laat haar achtergrond ook moeilijk toetsen - maar een liedje als Hold On voelt oprecht en ongepolijst, en daar kunnen we het voorlopig mee doen. Het begint met een eenvoudig drumpatroon. Even later sluiten bas en gitaar zich aan, maar al snel veroorloven de twee gitaren zich voorzichtig meer frivoliteiten. Het leidt tot de befaamde 'howl' na twee minuten. "Yeah you got to wait, but I don't wanna wait!". Het is de ultieme soundtrack bij het krantenmeisje-tot-popster-verhaal. Van "I didn't think I'd make it to 22 years old" naar het vastberaden "You gotto hoooold on".

Hold On is de gedoodverfde hit van de plaat. Een liedje dat in eerste instantie niet zo vreselijk bijzonder lijkt, maar dat bij elke luisterbeurt groeit. De sfeer wordt voortgezet in Hang Loose. "Don't worry, sweet baby, don't you ever worry 'bout a thing. […] We're gonna be alright." Het is typische soul-retoriek, die ook gebezigd wordt door retro-acts als Sharon Jones en Lee Fields. De gestolde levenservaring van die vocalisten mist de jonge band uit Alabama, maar daar komt een jeugdig elan voor in de plaats. Naast het jachtige, stuwende van die songs kent Boys & Girls ook kalmer momenten, die niet minder hartverscheurend zijn. Wie zingt Howard toe in You Ain't Alone? "We really ain't that different, you and me. Cause I'm scared the storm is gonna take me way. But I really don't know what I got to say." Besloten met - daar is het weer - "Hold On".

Veel vijfsterrenliedjes staan op Boys & Girls niet, maar de sfeer en het niveau zijn behoorlijk constant. Goin' To The Party is een klein liedje met overstuurd bas- en galmend gitaargeluid en handclaps. Heartbreaker roept James Brown in zijn vroege soul-periode op. Zonder de glamourtrucs, met een piano die de snaredrum zachtjes laat trillen voor hij aangeraakt wordt, een losjes gespeelde tamboerijn en een robuust Hammond orgel. Stevig rockende afsluiter I Ain't The Same (laat die bekkens maar gonzen) voelt als een lange jam, maar duurt niet langer dan drie minuten. Soms hoeft popmuziek niet ingewikkeld of gelaagd te zijn om te werken. Dat doordachte meesterwerk komt misschien later nog wel. Deze band gaat ver komen, ook zonder masterplan.