Vestrock-directeur Marcel Verhaar legde de boeking van ons Franske toe in The Daily Indie Podcast: "Deze is voor onze vrijwilligers, die al jaren roepen dat we hem moeten boeken." Zo gezegd, zo gedaan. Voor de vrijwilligers was het één groot feest, voor de bezoekers één grote meme. Totdat Franske op het podium staat en verdomd het hele veld plat speelt. Lachend in de derde persoon spreken, met een gestoorde blik in zijn ogen Rammsteins 'Du Hast' vlammen en kilometers aan polonaise uit zijn mouwen schudden. Voor je het weet geeft Frans Bauer gewoon de leukste show van de middag. Ook wij kunnen het niet laten en haken aan in de polonaise. (DdW)
Een decennium Vestrock. Het vliegt voorbij! In tien jaar tijd wist Vestrock van feestje voor de Hulstenaren door te ontwikkelen tot een boutiquefestival dat zowel de grote namen (Biffy Clyro, Nothing but Thieves, Limp Bizkit, White Lies) als onontdekte parels (October Drift, WHITE, The Sherlocks) als de onbetwiste kwaliteit (Eefje de Visser, The Bony King of Nowhere, Giant Sand, Lonely the Brave) te boeken. En wie herinnert zich het silent podium in 2014 nog? Denk je met je koptelefoon naar een bandje te kijken, hoor je Herman Brusselmans vanaf de Vestrock University in je oren praten over beffen. We komen vanaf jaar één op het festival en na tien jaar is het tijd voor een best of.
©
Andre Joosse / Popshot.nl
©
Thijs van der Geld
Triggerfinger. Rockbazen uit België. Tot twee maal toe mochten ze vanaf het hoofdpodium het publiek vermaken. Met opzwepende drums, zingende gitaren en de bezwerende stem van Ruben Block zakt geen moment de spanning in. De coolness van de bandleden maakt het ook een plezier om deze aan het werk te zien. Geen van de bandleden eist een hoofdrol op, het is niet voor niets dat het trio netjes op een rij vooraan op het podium staat. Ruben Block als gitaargod, Mario Goossens als kloppend hart en Lange Polle als banddirecteur op de bas. Triggerfinger is een driekoppig monster waar Vestrock van smult. (AJ)
©
Thijs van der Geld
Vestrock is met uitstek hét festival dat het jaarlijks weer voor elkaar krijgt om die éne Britse indieband te boeken die een jaar later in eigen land steeds groter wordt. The Academic, Black Honey en The Sherlocks zijn hier grote voorbeelden van. Maar geen band wist zo te overtuigen als October Drift. De postpunk band gaat er van het eerste nummer volle bak in, vrij letterlijk ook want het duurt niet lang of de zanger/gitarist staat ons al in het gezicht te schreeuwen. Vette band op het eerste gezicht, maar hoe verder de show vordert, hoe meer ze onder de huid weten te kruipen. Gevaarlijk goede show in de legendarische Kapel. (DdW)
©
Ben Willemsen
Korte lijntjes binnen de organisatie zorgden ervoor dat in 2015 Therapy? 'gewoon' in Hulst stond te headlinen. Toegegeven, toen ze in 2018 lastminute werden ingevlogen om in de Tent te spelen kwam het beter uit de verf, maar het was de headlineshow van 2015 waar het veld éindelijk echt werd omgeploegd. Nineties-riffs vliegen door de lucht, alsmede diverse pintjes. Rondslingerende mensen en gescheurde shirts zijn het gevolg. Goeie sfeer, goeie moshpit. Het is ouderwets blauwe plekken oplopen met Therapy?. (DdW)
©
André Joosse / Popshot.nl
De eerste edities van Vestrock bestond uit puur Nederlandse en Belgische acts. Hoewel dat concept na twee jaar werd losgelaten zijn Belgische bands nog altijd een belangrijk ingrediënt van de succesformule. In 2017 moet Whispering Sons de Belgische ontdekking van Vestrock zijn. Als Humo’s Rock Rally winnaar zijn de verwachtingen groot. De band brengt ons terug naar de jaren tachtig new wave met onheilspellende synths en duistere vocals. Of zoals we in ons verslag schreven: “Sinister en dreunend: Whispering Sons is de perfecte soundtrack voor de ondergang van de wereld.”
©
Ben Willemsen
Pinkpop, Zwarte Cross en het kleinste podium van Vestrock. The Living is een nieuw podium op Vestrock en de voorloper van de Kapel. Lijkt het een wat oneervol om dit kleine podium te bestijgen, aan deze Top 10 zie je dat daar de magic happens. Zo ook bij de grungeband uit Overijssel. Paceshifters geeft een intens energieke rockshow en blaast iedereen uit de schoenen. Het is smerige rock-'n-roll met een ruwe rand en een fuck-you-attitude.
Niet vreemd dat ze in 2016 wederom welkom zijn. Naast een optreden in de tent, mogen ze ook akoestisch optreden in de Basiliek. Ook daar overtuigen ze. Vooral de kracht van het liedje komt in deze set naar voren. Zelden zagen we artiesten zo teugelloos opgaan in hun muziek. (AJ)
©
Martijn Fincke
Daar sta je dan. Terwijl de kater nog aan je hoofd krabt, staat Rotterdams sloopbedrijf De Likt opeens één van de leukste shows van 2018 weg te geven. Biggie Simon, Kleine Simon of gewoon Jordy stagedivede een nieuwe Vestrock-dag in en weet iedereen wakker te slaan met zijn scherpe teksten, Rotterdamse hardheid en zijn onweerstaanbare charmes. Het gaat niet zo hard als de eerste passage in 2014, maar goeie genade, wat is het een feest. (DdW)
©
3voor12Zeeland / Youran Kock
“Vestrock is echt, maar dan ook echt, het vetste optreden van PEER”, verkondigde zanger Gijs Teuwsen na afloop van hun optreden in de Vestrock Kapel. 2016 was voor PEER het jaar dat de set met nog veel covers werd vervangen door eigen werk. De Zeeuwen zetten een echte Kapel-act neer, waarbij niet alleen de band, maar ook het publiek zich in het zweet werkt. Er wordt gemosht, gecrowdsurft en een Wall of Death gevormd. Tot slot stort ook de frontman zich in het gewoel en crowdsurft hij de Kapel rond. PEER wordt door Vestrock op handen gedragen. (AJ)
©
André Joosse
Godsamme zeg, White Lies naar Hulst! Voor de vijfde editie pakte Vestrock eens even uit met White Lies als gedroomde afsluiter. En het betaalde zich driedubbel terug. Alsof alle sterren in de juiste lijn stonden. Het publiek had er zin in, de band verkeerde in topvorm, pakte uit met een licht- en lasershow waar je u tegen zei en met het toen nog recentelijk uitgebrachte 'Big TV' waren ze na het tegenvallende 'Ritual' weer back on track. Harry dicteert de show tot in perfectie, de rest van de band is enorm strak en de setlist blijft maar moderne klassiekers tellen. Absoluut hoogtepunt zijn de ballonnen tijdens allerlaatste nummer 'Bigger Than Us'. Door kenners, fans én een meereizende fan wordt het al bevestigd: dit moet wel de allerbeste White Lies show óóit zijn. En dat gewoon in Hulst. (DdW)
©
André Joosse / Popshot.nl
We zagen het van mijlenver al aankomen: dit wordt legendarisch. We spraken zanger Leo Condie en Lewis Andrew ter voorbereiding in Amsterdam en kregen het debuutalbum alvast in onze handen gedrukt. Dancepunk, disco, indierock en LCD Soundsystem-vibes bleven maar door onze speakers stromen. Maximaal hyped, alle vrienden gebeld en met een biertje in de hand wachten we WHITE op in de Kapel waar ze 2017 afsluiten. En laten we eerlijk wezen. Het was de beste Vestrock show aller tijden. Het regent confetti, zweet tijdens 'Sweat' ("YOUR GIRLFRIEND'S SWEAT IS IN MY BED!!!"), en mensen, als halverwege de show de pleuris echt uitbreekt. Een beveiliger moet eraan te pas komen om de boxen op het podium fysiek tegen te houden voordat ze van het podium flikkeren. Zo hard wordt er gedanst. Dat de show zo ongelooflijk goed zou zijn, zagen wij al aan komen, de band zelf echter nog niet. Juist die verbazing van zowel de band als voorbijgangers dat hier toch wel echt iets bijzonders gebeurt, maakt het af. Net na die realisatie komt de kickdrum weer binnen en sloopt WHITE de Kapel écht bijna. Terecht het hoogtepunt uit één decennium Vestrock. (DdW)