VR17: Britse en Ierse acts VR17: Britse en Ierse acts

De dancepunkfunk band WHITE heeft Vestrock al flink gehyped voor het optreden door middel van de Basiliek sessie, de Vestwalk en het optreden op de camping. Waar het akoestisch vooral heel mooi was, is het in de Kapel vooral slopend. Wie WHITE heeft gezien in de Kapel weet het. Dit was het beste optreden van Vestrock. Punt.

Vanaf het eerste nummer ‘Be The Unknown’ worden de eerste dansjes al gedaan, zij het dan voorzichtig. Slechts enkelen zien de bui al hangen en beginnen aan de oneindige stroom van springende lijven, klotsende oksels en de permanente confetti in de lucht die door het publiek is meegenomen.

WHITE knalt ontzettend strak, houdt de balans tussen discorammers ‘Sweat’ en ‘Step Up’ en funky nummers als ‘Private Lives’ en ‘Fight The Feeling’. Het is dan vooral zanger Leo Condie die het publiek voorziet van uithalen waar je u tegen zegt, maar hitst de tent ook op. De gitarist  duikt regelmatig het publiek in om nonchalant wat akkoorden op iedereen te gooien. Tegen het einde van de set moet er een beveiliger aan te pas komen om de boxen tegen te houden voordat ze van het podium af vallen, de vloer van de Kapel ging namelijk mee op de beat van de springende mensen. WHITE knalde zoals altijd, maar het publiek dat net zo hard mee knalde zorgden ervoor dat Vestrock een beste optreden erbij heeft. (DdW)

Na Raglans staat er in de Kapel nog een band die vanuit het Verenigd Koningrijk afgereisd is. The Sherlocks uit het Engelse Sheffield bestaat uit twee keer twee broers. Er hangt daarom nog de speelsheid van een garageband projectje op het podium. Hun muziek klinkt als die van The Vaccines en de vroege Arctic Monkeys. Het accent van de jongens is geen accent uit blik, zoals we vaak horen bij Nederlandse bands die Britpop nastreven. Liedjes als ‘Live for the Moment’ en ‘Chasing Shadows’ zijn makkelijk mee te zingen en nodigen zelfs een overenthousiaste fan uit om op het podium te klimmen voor een fotomomentje. Het is duidelijk dat The Sherlocks niet weten hoe ze op deze wilde aandachtstrekker moeten reageren.

Frontman Kiaran Crook klinkt als Alex Turner voordat die doorhad dat hij Alex Turner was. Crook kijkt nogal zorgzaam met zijn blik op oneindig, nou ja, zijn blik op iets in de verte. De onzekerheid van een jong bandje straalt van The Sherlocks af. Wat daar bij komt kijken is een flinke lading potentieel succes. Of we ze willen opzoeken op Twitter. Met die smekende en vragende ogen kunnen we ze dat niet ontzeggen. The Sherlocks proeven als de nieuwe Britse sensatie, al moeten ze dat zelf nog gaan geloven. (JK)

Het Schotse Twin Atlantic mag het hoofdpodium in vuur en vlam zetten. “Voor de liefhebbers van scheurende gitaren,” belooft de aankondiging. De rockband werd in 2007 in Glasgow opgericht. Sindsdien hebben de vier heren vier albums uitgebracht en het voorprogramma verzorgd van onder andere Biffy Clyro, Smashing Pumpkins, 30 Seconds To Mars en Blink182. Ook de festivalervaring is ruimschoots aanwezig: met Download Festival en Sonisphere op zijn cv is het een band om iets van te verwachten.

Muzikaal gezien staat het optreden als een huis. Catchy rocknummers die doen denken aan Racoon met een kilo rock. Twin Atlantic heeft duidelijk veel in huis. Van een band van dit formaat verwacht je dan ook een spetterende show. Helaas is dit niet het geval. De drummer is de enige die alles in de strijd gooit. De zanger/gitarist staat er de eerste helft van het optreden wat flauwtjes bij. Misschien is het de hitte, want als hij zijn leren jasje uittrekt, vindt ook hij zijn energie en brengt hij de rest van het optreden met de flair van een rockmuzikant, misschien een beetje vol van zichzelf, maar dat moet ook een beetje als rockster, toch? De bassist en andere gitarist lijken echter niet in beweging te krijgen. Muzikaal is er niets op aan te merken, maar iets meer show zou niet misstaan.

Het publiek neemt deze energie over, het geniet zichtbaar, maar beweegt nauwelijks. Als de zanger roept dat de handen de lucht in moeten, wordt dit braaf gedaan. Maar als hij vraagt of we er nog zijn en een lauwe respons volgt, volgt niet het bekende: “I can't hear you!” maar: “ok. That's cool.” en draait weg. Tegen het einde van de set besluit hij: “This is a fucking rockshow, make some noise!” En waarempel, het publiek luistert en gaat dan toch nog een beetje los. Zo zet Twin Atlantic een prima set neer, maar biedt de band niet de zinderende rockshow waar op gehoopt werd. (NJ)