VR17: Belpop op Vestrock VR17: Belpop op Vestrock

Op de website van Vestrock werd ‘sensuele soft porno die oren streelt en wangen doet blozen’ beloofd. Al bij het betreden van het podium maakt Warhaus deze belofte waar. Maarten Devoldere viert met de muziek van Warhaus zijn individualiteit en seksualiteit. Het is een complete zijweg van zijn band Balthazar en dat levert juist veel lof op. Met een onscherpe blik leunt hij op zijn microfoon, zijn zangstem klinkt verveeld en bijna levensmoe. In de loomheid van de warme festivalstent is deze houding juist welkom. Het past allemaal in het plaatje van de zwoele verleider.

Met een looppedaal, een melodica en hier en daar een blaasinstrument wordt er een bodem gelegd waar overheen gespeeld wordt. De afwisseling van tamboerijn naar trompet zorgt tijdens meerdere nummers voor een meeslepende instrumentale break. Het hoogtepunt van de set is ‘I’m Not Him’, dat heupen doet wiegen en ogen genietend doet sluiten. Tijdens een gitaar- en drumsolo stapt de frontman even van het podium. Tussen de coulissen wordt een sigaretje opgestoken. Als hij deze tijdens het zingen van ‘Here I Stand’ nog even oprookt en vervolgens op het podium uitstampt is dat een statement. Warhaus mag alles vanavond. (JK)

De Belgisch/Limburgse band Whispering Sons heeft na het winnen van Humo’s Rock Rally aardig wat stof doen opwaaien. Hun geluid doet denken aan de new wave scene van een stoffig aantal jaren terug, maar hun jeugdige uitvoering is smaakvol en verrassend. Zangeres Fenne danst als een vision in white tussen haar donker geklede bandleden. Ze stompt en slaat in de lucht terwijl ze de nummers siert met haar bijzonder lage stem. In de donkere kapel zoekt een oververhit publiek toevlucht in het ijzige geluid van de band.

“This is the way the world ends” wordt er gezongen, en dat is te geloven. De planken van de kapel deinzen als een woeste zee onder het gestamp van een doorzweten publiek, het schudt met de onheilspellende synths en duistere vocals van Whispering Sons. ‘Wall’ is met een herkenbaar riffje en een overdonderend synth-geluid het nummer waarop het publiek het fijnst op reageert. Terwijl het overige en overgrote deel van het Vestrock publiek in de rij staat voor een biertje en een burger laat de Kapel zich willig meevoeren door het vijfkoppige new wave monster. Sinister en dreunend: Whispering Sons is de perfecte soundtrack voor de ondergang van de wereld. (JK)

Warhola komt uit Antwerpen en is vooral het soloproject van Oliver Symons die je kunt kennen van het vorig jaar als een komeet omhoog geschoten Bazart, waarvoor hij mede de teksten schrijft. De verschillen? Warhola is eigenlijk al langer bekend, want de band won talentenwedstrijd Humo's Rock Rally al in 2014. Nog een verschil: Symons zingt in het Engels, in tegenstelling tot de poëtische Nederlandse teksten van Bazart. Toch duurde het tot 2016 voordat debuut ep 'Aura' verscheen, de band nam liever haar tijd. Warhola brengt melancholische en eigentijdse synthpop, die je letterlijk indie R&B zou kunnen noemen. Centraal staat Symons met zijn vaak hoge stem, achter hem twee drumstellen en daarnaast twee synthesizers, er komen geen gitaren bij kijken. Soms gaat het traag en rustig, zelfs dan blijft de set boeiend. De stem van Symons heeft soms een vervormer van autotune nodig, maar dat deert niet: het versterkt juist dat eigentijdse R&B- en pop-gevoel. De toetsenisten hebben af en toe ook een hint van robotstem via vocoders. En er komt zelfs stiekem een cover van 'Slide' van Calvin Harris met Frank Ocean en Migos langs. Dat hoeft eigenlijk niet, songs als 'Lady' en slot 'Jewels' zijn misschien geen Top 40-knallers, ze maken de muziek van Warhola wel heel boeiend, net als de symmetrische opstelling met de twee drummers. Je moet geduld hebben en mee kunnen in de bijzondere stijlen, maar de potentie druipt ervan af. Warhola staat klaar voor het festivalseizoen en Vestrock heeft mee mogen proeven. (DH)

DAAN heeft al een hele tijd niet meer in Nederland gespeeld. Daniël 'Daan' Stuyven toog vorig jaar met fotograaf Peter De Bruyne naar Spanje om voor tv-zender Canvas het programma ‘Nada’ te maken, op zoek naar ‘nada’ oftewel ‘het niets’.  Hij kon op dat moment nog niet bevroeden, of misschien stiekem wel, dat zijn nieuwe album ‘Nada’ daar zou ontschieten. De lente tour met het album zit erop, het festivalseizoen start voorzichtig én DAAN staat sinds lange tijd weer in Nederland. We kunnen kort zijn: DAAN zet een ijzersterke show weg. Vanaf de instrumentale opener naar het tweede nummer met Daans Johnny Cash-achtige stem, het prachtige en gevoelige 'My Friend' tot het slot met de bekendere nummers 'Icon' en 'Exes', hier staat vakmanschap gebracht met veel kunde, stijl en gevoel.

DAAN heeft een gouden band met bassist Jean Francois Assy, toetsenist Jeroen Swinnen, gitarist Geoffrey Burton en Isolde Lasoen op drums. Burton kan zich uitleven op het meer specialistische gitaarspel met vaak prachtige lang echoënde uithalen en subtiel spel. Heette de band geen DAAN dan zou ze zeker Daan & Isolde kunnen heten. De rol van Lasoen is enorm, omdat de tweede stem in het contrast man - vrouw zoveel toevoegt aan de sfeer, en haar spel is geweldig. Tweemaal laat de band een sonische storm met veel gitaargeweld los op de wei, waarvan eenmaal aan het eind van een stukje "pure nonsense" met een technodreun en achtergrondbeelden van een dansende Daan voor windmolens. De achtergrondbeelden voegen ook veel toe. Andere hoogtepunten in deze sterke set voor alle leeftijden zijn 'Damaged Goods', stoner country met een spookachtig zingende Isolde en de 'toegift' 'Victory', dat voorzichtig a capella start en steeds glorieuzer wordt. Nada, noem het maar niets. We zouden niet durven. (DH)