Dag twee van de tiende Vestrock. We maken ons op voor een tropische dag, niet alleen qua temperatuur, maar ook de acts doen de temperatuur stijgen.
Het startschot voor de Vestrock zaterdag wordt gegeven door De Hobbyisten. Zij mogen de Main stage openen op deze zonnige dag. Hiphop in combinatie met elektronische sounds in een bandsetting. Net geen thuiswedstrijd, maar met een uurtje rijden voelt het toch dichtbij. Het publiek komt binnendruppelen en wordt langzaam wakker.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Als Donald het podium op loopt is er nagenoeg geen applaus, het is nog vroeg zullen we maar denken. De zon begint al aardig te schijnen en het podium geeft nog net genoeg schaduw voor de eerste rijen publiek. Naar mate de show vordert loopt het grasveld steeds voller.
Na een goede warming-up komt het publiek steeds losser. Ook op het podium gaat de zon steeds meer schijnen. Wat begon met de opkomende zon in de vorm van Kevin, braken zijn stralen uit naar de rest van de band. Wat een vrolijke zonnestraaltjes springen daar rond. De Hobbyisten staan er niet voor niets om bekend dat ze van iedere show een feestje maken.
Bij afsluiter ‘Ik Ga Scheef’ geeft Hugo nog een solo. Hij die anders veilig achter de toetsen staat en de nummers van De Hobbyisten produceert vuurt nu toch behoorlijk aardig een paar zinnen tekst op het publiek af.
Jammer dat ze zo vroeg op de dag staan, iets later in de middag had de mannen en het publiek beter gepast.
FATA BOOM opent de Tent op Vestrock zaterdag. Stugge Zeeuwen, een kater hier en daar, maar een overvloed aan energie. Het trio zorgt voor trippy electro hiphop met scherpe teksten.
Een korte samenvatting voor hen die het gemist hebben: billen, zweet, schuddende billen en nog meer zweet.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Bij het eerste nummer staat een handje vol publiek mee te springen, bij het tweede al iets meer en bij het derde nummer staat de halve tent mee te dansen. Wat een energie en liefde.
Het is niet heel druk in de Tent, wat misschien maar goed is gezien de lichaamstemperaturen, buitentemperatuur en energie hoeveelheden. Wauw, wat een show! Zo jammer dat ze als opener staan in de Tent, want ze komen meer tot hun recht als dé afsluiter. Volgend jaar in de avond op de Main Stage?
Fata Boom
Fata Boom
Fata Boom
Davina Michelle, wie kent deze 23-jarige zangeres nog niet, na haar hit ‘Duurt te lang’ van Glen Faria? Eerder deed ze het Bevrijdingsfestival in Vlissingen aan, en nu mag Vestrock ook kennismaken met deze Rotterdamse en haar band.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het gros van het publiek is gekomen om te zien wie deze dame is en of ze nog meer in huis heeft dan haar coverhit ‘Duurt te Lang’. Een eerste reeks Youtube-hits komt voorbij. Ze is nog steeds zangeres en wereldperformer P!nk erg dankbaar, blijkt ook wel bij dit optreden. Op de vraag wie P!nk’s wereldhit ‘What About Us’ kent, schreeuwt een jochie het hardst. Zijn wens: op het podium dansen. Aldus geschiedt.
De rest van de set bevat her en der wat nieuw werk zoals ‘Purpose’ en ‘Better Now’, twee nog niet uitgebrachte nummers. Aan publieksparticipatie geen gebrek. Het nieuwe werk ligt in lijn met ‘Skyward’, wat als slotnummer wordt gespeeld. Het geheel zit heel aardig in elkaar. Het is nu aan Davina Michelle om haar eigen werk verder uit te bouwen.
Voor fans van Moncrieff is het vandaag een geluksdag: de Ierse singer-songwriter verzorgt twee optredens in twee totaal verschillende settings voor het Vestrock publiek. In de Basiliek, een prachtlocatie op 10 minuten loopafstand van het festivalterrein, opent Moncrieff de zaterdag met een korte, bescheiden set. Twee uur later pakt hij het een stuk grootser aan op het podium van De Tent. We zien twee totaal verschillende optredens, maar toch zien we beide keren de echte, authentieke Moncrieff. Hij gooit zijn ziel open en zingt vanuit het diepste van zijn hart.
Klik op 'open' om verder te lezen.
MonCrieff
MonCrieff
MonCrieff
De voormalige achtergrondzanger van Adele Chris Breheny debuteerde in 2017 onder de naam Moncrieff met de single Symtoms. Zijn voorliefde voor soul is duidelijk merkbaar in de manier waarop hij met zijn muziek zijn persoonlijke verhalen vertelt: open en eerlijk, recht uit zijn ziel. Hij stelt zich dan ook gevoelig op voor het publiek, waardoor hij iedereen in de Basiliek én in De Tent weet te raken. Zijn muziek, die hij zelf onder de noemer ‘neo noir’ plaatst, blijkt zich uitstekend te lenen voor een set waar iedereen muisstil zit te luisteren, en alleen zodra de laatste galm is verdwenen tussen de pijlers van de kerk het applaus uitbarst. Tijdens zijn optreden in De Tent komen de pop-elementen in zijn muziek een stuk prominenter naar voren, en wordt er gedanst en meegezongen. In welke setting dan ook, het openhartige geluid van Moncrieff is onmiskenbaar.
Moncrieff
Moncrieff
De ‘harde kern’ van de Navarone funclub, Marjolein, Alex, Misja, Yvonne (voorzitter), Debby en Ingeborg hebben vier tenten bij elkaar gezet op de camping van Vestrock. Ze zijn gisteren al gekomen en hebben de vrijdag optredens bezocht. Maar de hoofdreden van hun aanwezigheid is natuurlijk Navarone, die vanmiddag op het hoofdpodium staat. “We hebben heerlijk geslapen, de camping is best stil en alles is goed geregeld.” Ze hebben de schaduw opgezocht, want de zon staat stevig te prikken boven het festivalterrein. Debby en Ingeborg zijn even door Hulst wandelen, want ook de stad zelf is leuk om te bekijken.
Gisteren vielen The Boney King of Nowhere, Triggerfinger, The Kaiser Chiefs en de prachtige stem van Rondé op. “We hebben ook lekker gegeten; broodje pulled pork, pasta, loempia en hamburgers. De prijs voor een muntje is best oké. Zeker voor de kwaliteit van het bier!” De fanclub is voor het eerst op Vestrock en de relaxte sfeer bevalt hen prima. “Wat opvalt is dat er zoveel jeugd rondloopt, die komen zeker uit de buurt.” Het festival is ook niet zo druk dat je opgepropt zit, vinden ze. “Als er een goede line-up is, komen we zeker volgend jaar terug. Ook zonder Navarone.”
Wij zijn sinds het fantastische optreden tijdens onze tienjarige verjaardag al groot fan van AAD. We keken dan ook halsreikend uit naar hun optreden in de Kapel. Het is het eerste muzikale optreden op het mooiste podium van Vestrock. Nu maar hopen dat de technische problemen van gisteren vandaag uitblijven.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De soundcheck belooft weinig goeds. Opnieuw problemen met instrumenten, kabels en monitors. Als AAD moet beginnen, zijn nog niet alle kinken uit de kabels, maar toch wordt gewoon begonnen. Tijdens ‘Figment’ loopt alles nog niet helemaal lekker, en rennen technici nog hard heen en weer met kabels. Ergens wordt dan toch de goede kabel gewisseld, en alles valt direct op zijn plaats.
De Kapel stroomt steeds voller, het applaus klinkt steeds wat luider. Bij de aankondiging van ‘All the Bright Places’ belooft Adriaan van den Berg een gesigneerde lp aan degene die “het hardst meezingt, -klapt, of -joelt.” Tijdens het nummer loopt hij demonstratief een rondje met de plaat, maar uiteindelijk gaat de plaat uiteraard naar het veel te schattige meisje dat al sinds het begin tegen het hek aangeplakt staat. We kunnen het optreden ook gerust in haar woorden samenvatten: “echt prachtig.”
AAD
AAD
AAD
De Nijmeegse rockband Navarone is dit jaar via The Voice bij het grote publiek voornamelijk bekend geworden als coverband, maar dan wel een hele goeie, anders kom je niet in de finale. De nieuwe fans worden echter van hun sokken geblazen als het eigen werk van het podium dendert. Al elf jaar samen, diverse albums verder, een gestaag groeiende fanclub en zowat elk concert is uitverkocht.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het veld voor het hoofdpodium is goed gevuld als het rockteken nog even geoefend wordt als opwarmer voor de band. Overbodig natuurlijk, want als ‘The Red Queen Effect’ losbarst is er een woud aan handen te zien. Zanger Merijn refereert aan hun optreden in Sziget, Hongarije, toen was het ook zo heet. Maar dat laat de rockers niet minder rocken, de machtige uithalen van Merijn overdonderen iedereen. Het dramatische epos ‘Cerberus’ van het laatste Salvo-album wordt gevolgd door twee grandioze covers van Led Zeppelin en AC/DC, met snerpende solo’s van Kees en Roman op gitaar. De meezingers ‘Wander’ en ‘Lonely Nights’ galmen nog lang na in de hoofden van het publiek.
Vader Albert en zoon Jaan uit Hulst komen al negen jaar lang op Vestrock. Jaan is een beginnende singer-songwriter en wil graag een band gaan vormen om misschien later op Vestrock te kunnen staan? “Vooral de muziek uit de kapel en de basiliek spreken ons aan. Toppers voor ons zijn Anemone, met die leuke zanger, en Morrissey & Marshall. De grote optredens van het veld en de tent hebben we weinig mee.”
Jaan heeft net een ijsco gescoord, en de burger met friet hiervoor scoorde hoge ogen. Albert had kip met cashewnoten. “Ook heerlijk.” Jaan maakt voornamelijk muziek gebaseerd op de jaren zeventig. “Het is fijn dat er zoveel verschillende eettentjes zijn, er is veel keus in eten én muziek. Het enige nadeel is dat er zoveel gerookt wordt.” Volgend jaar komen ze zeker weer.
Het minderjarige publiek van Vestrock verzamelt zich weer in De Tent voor het optreden van Donnie. De beugelbekkies kennen niet alleen de teksten van Joost van buiten, maar ook met Donnie brullen ze massaal mee. Het is allemaal lekker grof en plat, dat vinden ze vast leuk. Donnie zelf vindt er alleen niet zoveel aan. De rest van het publiek vindt er ook niet heel veel aan. Eigenlijk is er ook gewoon helemaal niet zoveel aan.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Donnie kijkt meer dan eens op zijn horloge; telt hij de minuten af tot hij het podium af mag? Of staat hij te trappelen om naar Frans Bauer te kijken, straks op het hoofdpodium? In ieder geval zie je zelden een tent zó snel leeglopen als de artiest nog amper het podium heeft verlaten. In polonaise naar de overkant, naar Frans Bauer. Bij Donnie gebeurt er toch niets bijzonders.
Al vanaf de jaren negentig is Frans Bauer populair met zijn typische levenslied-nummers. Het is jammer dat hij maar een half uurtje speelt, of eigenlijk driekwartier gewoon keihard doorgaat en de Tent negeert die volgens schema gewoon begint. De show is dan ook echt fantastisch.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Frans Bauer is nog maar net begonnen; de Tent stroomt leeg en het hele veld verplaatst zich nog dichterbij het podium. Dit is het eerste optreden dat het publiek zo in beweging krijgt. Wanneer er wordt gevraagd om “een polonaise van allure, waar je trots op kan zijn” tijdens ‘Mijn Hart Gaat Zo Tekeer’, nou dan krijg je ook een polonaise van allure. Werkelijk het hele veld van de Mainstage tot aan de Tent is een lange sliert van mensen, waar het begint of eindigt? Niemand weet het. Naast een paar van zijn eigen nummers laat hij ook covers horen van onder andere Guus Meeuwis, Blues Brothers en… Rammstein! Heerlijk.
Franske bedankt!
The Wood Burning Savages maakt punkrock en komt uit Derry, Noord-Ierland. De teksten zijn politiek getint, opruiend en laten de luisteraars (hopelijk) nadenken over de toestanden in de wereld. In 2018 bracht de band zelf hun album Stability uit, dat direct een prijs kreeg voor beste album van Ierland. Duidelijk een ‘wilde’ band waar niet mee te spotten valt.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Met wilde sprongen zet zanger/gitarist Paul Connolly zijn teksten kracht bij, met zijn gitaarhals soms akkoorden afvurend naar het publiek. In zwaar Iers accent vertelt hij dat ze hier voor het eerst zijn en dat geweldig vinden. “Bedankt, bedankt, bedankt” klinkt het ineens, één van de weinige woorden Nederlands die hij kent. Als ze ‘Freedom of Movement’ gaan spelen, roept hij het publiek naar voren. Het is een song over de ratrace in de wereld. Sommige songs zijn kort en krachtig, andere zijn melodieuzer met samenzang door bassist Dan Acheson en gitarist Michael Woods. Ondanks de hitte in de kapel ontstaat bij het laatste nummer een echte pit!
The Wood Burning Savages
The Wood Burning Savages
The Wood Burning Savages
Nicole en Els zitten even uit te puffen in het gras vlakbij de kapel. De dames komen uit Bergen op Zoom en zijn hier voor de eerste keer. “De rest van onze vrienden staan bij Nothing But Thieves, maar daar houden wij niet zo van. Wij vinden Davina Michelle en Frans Bauer echt de topartiesten van deze dag.” Nicole is de vrijdag ook geweest en is blijven slapen bij een vriendin.
“Het is een leuk festival met gevarieerde muziek, overal staat wat en het is kleinschalig. We hoeven niet zo ver te lopen voor een drankje. We missen alleen nog wat ronde eettafels. We hebben curry met rijst gegeten en dat is best lastig zonder tafel.” De vriendinnen vliegen na de zomer uit, want ze gaan beiden studeren. Of ze volgend jaar weer komen, dat hangt af van de line up. “We vonden vooral de sfeer hier heel leuk en natuurlijk de polonaise bij Frans Bauer! Dus wie weet.”
Aan SONS is er niets wat er niet leuk is. De Antwerpse garage punk band laat De Tent een uur lang rammelen tot in de haringen. De vier stuiterballen hoeven hun publiek niets te vragen, de moshpit ontploft in het eerste nummer, het collectief gaan zitten en omhoog springen gaat ook zonder moeite, en “laat je horen” is ook overbodig. De bandleden gaan tot het alleruiterste: overal zweet, ledematen die alle kanten op vliegen, gitaarriffs die absurde snelheden bereiken, een Spartaanse strijd voor de drummer, en niets dat de muzikanten kan stoppen om een set vanjewelste neer te zetten.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De band is ontstaan uit een groep muziek makende vrienden, en is binnen de kortste keren compleet geëscaleerd naar een druk tourend stelletje chaos. In het garage punk landschap zijn er talloze bandjes zoals hen, maar SONS steekt er muzikaal met kop en schouders bovenuit. Elk nummer staat als een huis, en in elk nummer is wel iets nieuws te horen. Combineer dat met eindeloze energie en vreugde, en je hebt een band als geen ander. Dit was een uitstekende vondst van Vestrock, en een absoluut hoogtepunt van de dag. Grandioos!
From Inside, één van onze tips voor deze editie van Vestrock, is een alternatieve metalband uit Liverpool. Het vijftal is voor het eerst het Kanaal overgestoken voor een Europese Tour. Van een metalband verwachten we uiteraard dat de Kapel een grondige verbouwing krijgt. Dat zou goed moeten komen, gezien de muzikale vergelijking met Bring Me The Horizon en het oudere werk van Linkin Park.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Maar schijn kan bedriegen. Het begint met het vreselijke geluid. We horen welgeteld een snaredrum en heel veel bas. De zanger komt er met zijn te brave stem amper overheen. De backing grunts van de bassist hadden we dan weer liever niet gehoord. O ja, en we horen de mensen op een meter afstand nog praten. Ongehoord voor een metalband in de Kapel. Het opvallend jonge en vaak vrouwelijke publiek weet duidelijk niet hoe om te gaan met (in theorie) snoeiharde metal. Het publiek dat kwam voor moshpits, druipt af. Een behoorlijke domper in de Kapel.
From Inside
From Inside
From Inside
Vijf jaar geleden sloten ze het festival grandioos af, vandaag steelt Nothing But Thieves de headline en staan ze op de vroege avond. Waarschijnlijk is het al een tijdje geleden dat White Lies tijdens de daglichturen mocht optreden, laat staan in een fel Zeeuws zonnetje.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De band heeft een trouwe club fans die de eerste rijen voor het podium bezetten, maar daarachter is het niet bijzonder druk. Het lijkt zelfs rustiger dan bij ons Franske, een uurtje eerder. Maar de band heeft er echt zin in, met een brede glimlach komen ze rustig het podium op. De fans op de voorste rijen worden glimlachend en zwaaiend begroet. Met hun laatste plaat ‘FIVE’ heeft de band een wat meer toegankelijkere sound opgezocht. Eigenlijk passen de nieuwe liedjes perfect op een mooie zomerdag, en dat voor een band die in de beginjaren vergeleken werd met Joy Division en andere doemdenkers.
De band klinkt verrassend goed en de vier heren spelen strak en passievol. Bijna niets staat in de weg om wederom een memorabel Vestrockoptreden neer te zetten. Bijna. Het is juist dat felle Zeeuwse zonnetje wat roet in het eten gooit. Zagen we vijf jaren geleden een geweldige dynamische lichtshow, vandaag zien we de band in zwart-wit zonder franje. De zon overstraalt alle lampen, alleen het groene drumstel geeft nog wat kleur op het podium. Het statische optreden komt gewoon niet over. White Lies is een topact die slachtoffer is van de vroege programmering.
Blues in zijn meest pure vorm, dat kenmerkt de band Broken Witt Rebels uit Manchester. Energetische gitaren, aangevoerd door de rauwe emotionele stem van Danny Core. Diverse ep’s sinds 2013 en in 2017 een volledig album (Broken Witt Rebels) maken dat de band een groot aantal fans heeft en veel op de Engelse radio gedraaid wordt.
Bassist Luke Davis speelt in aanvang van het eerste nummer ‘Money’ een loopje van Jimi Hendrix en de sfeer is direct gezet. Zanger Danny lijkt qua stem wel een reïncarnatie van Joe Cocker. Vol vuur en recht uit zijn hart brengt hij zijn emotionele teksten, met bijpassende gezichtsuitdrukkingen en theatrale gebaren. Bij de solo van gitarist James Tranter animeert hij het publiek om te reageren, zoals dat in de blues gebruikelijk is. Deze band is zo’n ruwe diamant die je hoopt tegen te komen in een donkere pub tijdens je verkenningstochten door de UK. De Kapel is een prachtig alternatief.
Broken Witt Rebels
Broken Witt Rebels
Broken Witt Rebels
In de Kapel is het de beurt aan Evil Invaders. Een Vlaamse speed- en thrashmetalband die ons met bruut geweld terug naar de jaren tachtig smijt. Een decor vol puntige voorwerpen, een lekker bloederig logo, kogelriemen en spijkerhesjes. De scheurende gitaren trappen af, de zanger schreeuwt zijn longen uit zijn lijf, en alle remmen gaan los.
Klik op 'open' om verder te lezen.
We zijn net echt meer dan dertig jaar terug in de tijd. Evil Invaders gaat er direct voor de volle honderd procent in. Het geluid is het best te omschrijven als een liefdesbaby van Exodus en Slayer. Het publiek reageert in eerste instantie nog wat overdonderd. De haren worden langzaam maar zeker los gewapperd. De eerste moshpit wordt voorzichtig gestart, en plotseling is de Kapel een kolkende brok energie. Dan slaat de vloek van de Kapel weer toe. Bassist Joeri hoort de rest van de band niet, en de frustratie neemt zichtbaar toe bij Evil Invaders. Zowel Joeri als Joe (zang+gitaar) stappen een paar keer boos het podium af om aan kabels te trekken.
De aandacht verslapt zowel bij de band als bij het publiek, dus doen de mannen iets gevaarlijks: ze leggen de show even stil en doen een razendsnelle soundcheck. Onder het “Spelen!” van het publiek worden alle problemen rechtgetrokken, en Evil Invaders kan er weer tegenaan. Het pakt fan-tas-tisch uit. Het viertal gaat zo mogelijk nog harder de tweede helft in. Het publiek betaalt dit terug met extra veel moshpits, crowdsurfers en heel veel headbangen. Al het goeds moet eindigen, dus ook de show van Evil Invaders.
De jongens tonen zich groot door het publiek uitvoerig te bedanken voor hun uithoudingsvermogen. Op onze beurt danken wij Evil Invaders voor hun doorzettingsvermogen.
Grunge hardrock pur sang! Deze heren uit Dublin zijn maar met z’n drieën, maar maken een gigantische bak met herrie. De vrienden laten zich door niets tegenhouden, muziek maken is wat ze willen. Spijbelen van school om te jammen, slapen in hun busje, alles voor het grote doel. Dat heeft uiteindelijk geleid tot een platencontract, en deze mooie programmering in de Kapel deze Vestrock natuurlijk.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het begint wat tam, de heren lijken shoegazers te zijn, alleen de bassist Kevin Keane valt op met zijn haren die net zo rood zijn als zijn bass. Maar als de kapel volstroomt met mensen van het veld, gaat de boel goed op z’n kop. Haren zwiepen in het rond, zo ook het bier en de hekken voor het podium dreigen binnen no time aan de achterkant van de kapel te geraken.
Steven King zingt ‘Hesitations’, een nummer van hun binnenkort uit te komen gelijknamige tweede album. Op het eind hebben ze nog een verrassing: Nirvana’s ‘Heart-shaped Box’. De moshpit die dan ontstaat kent geen weerga. Er komt geen toegift, de drummer Dara Coleman slaat op het podium een fles whisky naar binnen en er wordt opgeruimd. Een beetje teleurgesteld druipt het publiek af. Ze waren net zo lekker op stoom.
Fangclub
Fangclub
Fangclub
September 2018; Vestrock lost eerste headliner voor de jubileum-editie: Nothing But Thieves. Headliner waardig? Zeker! Twee maal op Pinkpop, Lowlands, de AFAS Live, en tal van andere uitverkochte festivalweides en zalen in binnen- en buitenland verder heeft de organisatie deze Britse formatie weten te strikken voor Vestrock. Krijgt Nothing But Thieves de weide nog even enthousiast en energiek als hun voorgangers White Lies?
Klik op 'open' om verder te lezen.
De band draait zich voornamelijk om Conor Mason, uit het Britse Southend-on-Sea. Mason draait zijn hand er niet voor om de hoogste stem-regionen te bereiken. Loepzuiver! Tijdens de eerste vier nummers weet hij de amper van de microfoonstandaard af te komen. Vrijwel geen moment wijkt hij er vanaf en hij klampt zich eraan vast. De hitmachine kabbelt ondertussen lekker door. Meezingen met ‘Trip Switch’ is een hele kleine opgave, en wordt in grote getale gedaan. Nog meer hits? De band sluit af met ballad ‘Sorry’ en weet het licht pas echt uit te doen met ‘Amsterdam’, omdat onze hoofdstad zo mooi en bijzonder is.
Nothing But Thieves mag dan wel headliner zijn op de allergrootste festivals, maar ook deze gig hier in Hulst wordt niet als moetje te gespeeld, maar echt met 101 procent aan plezier en energie.