Vestrock viert zijn tiende verjaardag. Op de Vestrock vrijdag doen ze dat met een hoop fijne namen. Grote namen zoals Triggerfinger en Kaiser Chiefs, maar met ook veel onbekende acts. Ons verslag van de vrijdag.
The Bony King of Nowhere, ofwel Bram Vanparys heeft de wat oneerbare taak Vestrock in de tent te openen. Het eiland loopt nog maar mondjesmaat vol en deze artiest verdient zeker een volle tent. Het laatste werk van de zanger is de cd ‘Silent Days’. Twee jaar geleden kocht hij een caravan in de Ardennen waar hij zich terugtrok en musiceerde. Het resultaat is een persoonlijk document van liefdesverdriet en wanhoop.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Gelukkig heeft een groepje fans zich voor het podium verzameld en loopt de tent snel een stuk voller. The Bony King of Nowhere wordt de laatste tijd wel eens vergeleken met The War On Drugs. Het blijkt al snel dat dit geen vreemde vergelijking is. Kenden we de artiest vooral van akoestische liedjes à la Bob Dylan, vanmiddag horen we brede arrangementen en soundscapes. Uitgesponnen liedjes met galmende gitaarlijnen worden ondersteund door piano en pedal-steelgitaar. De Bony King gaat volledig op in de liedjes en praat weinig tot niet. Toch is er een connectie met het publiek en is het eerste hoogtepunt van Vestrock 2019 een feit.
Soulpop met een vleugje hiphop op de main stage van Vestrock. De rauwe hartverwarmende stem van Nona zorgt dat je op deze grauwe middag een stapje richting het podium doet. Zoals aangekondigd “Een jonge twintiger met de stem van een oude ziel”.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De warmte van de zon lijkt te worden versterkt door de stem van Nona. Begeleid door haar vijfkoppige band is het een genot om naar te kijken en te luisteren. De band oogt relaxed en is goed op elkaar ingespeeld.
Een fijne wisselende set met opener “It’s Alright’ tot het ontroerende ‘Albatros’, geschreven voor haar vader. Tegen het eind van de set komt het fijngevoelige, persoonlijke ‘Sleeptalking’, dat hier en daar voorzichtig wordt meegezongen door het binnenstromende publiek. Een ingetogen intiem nummer dat perfect past deze middag. Helaas is het nog niet heel druk, de thuisblijvers en laatkomers missen zeker iets leuks.
Hou Nona goed in de gaten, zij kan zeker groot worden!
Nona
Nona
Anemone, vooraf getipt door de redactie als band die je niet mag missen, komt uit Rotterdam. De band rond zanger/gitarist Xander van Dijck, met de wilde blonde haren, maakt Britpop met een psychedelisch randje. Hun album Silver Star is in twee dagen opgenomen.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het optreden begint wat stroef als de soundcheck lang duurt. “Where’d You Go is voor mijn meisje geschreven”, roept Xander als opening. Halverwege blijkt het ietwat ongemakkelijke gevoel op de planken; gitarist Ricardo Jupijn (jaren zeventig outfit) is afgelopen week getrouwd en kwam direct uit Antwerpen, waardoor er gitaren werden vergeten. Halverwege schuift Xander de 'schijthekken' weg en maant het publiek tegen het podium aan. Op zijn aandringen wordt vriend Jeroen op de schouders van het publiek een rondje meegenomen door de kapel. Xander krijgt het publiek aan het dansen en meezingen. Het laatste nummer wordt gespeeld met gebroken snaar. “Want gewoon doorgaan heb ik van mijn moeder geleerd.” Een Kapel-waardig optreden!!
Luc uit Prinsenbeek en Monique uit Kloosterzande zitten te genieten in het gras. Ze zijn broer en zus en komen al een jaar of twee naar Vestrock. Ze zijn er op vrijdag en zaterdag. Ze vinden het brede aanbod erg leuk, maar Luc gaat morgen speciaal naar Nothing but Thieves kijken. “O, en vanavond ga ik naar m’n oude buurjongen luisteren, dat is DJ JRD.” De grote verrassing van vandaag was Hermitage Green. “Echt een superband. Vooral toen ze akoestisch gingen spelen, echt fantastisch!” “En Merol was erg grappig,” vult Luc aan.
Vestrock wordt nu voor de tiende keer georganiseerd. “We hebben gezien dat het gegroeid is, maar er hangt nog altijd een heerlijk relaxte sfeer en het is één grote reünie.” Van de vele foodtrucks die er staan hebben ze de buttercurry gegeten en die was heerlijk. “Het weer is goed en er is genoeg ruimte voor iedereen, ondanks dat het zo gegroeid is. Het enige wat jammer was vandaag waren de stroomstoringen in de Kapel. Maar voor de rest één groot compliment voor Vestrock!”
De van de ‘Hou Je Bek en Bef Me’ bekende zangeres Merol staat al vroeg geprogrammeerd op het vrijdag-programma van Vestrock. De vraag van vandaag: is Merol leuk genoeg voor een uur of is de gimmick inmiddels al uitgewerkt? Bij start van de set staat de tent al aardig vol met vooraan het jonge grut wat nog lang geen achttien is. Voor de ouders straks weer een hoop uitlegwerk aan de keukentafel.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De show is halverwege, als Merol één van haar levensvragen het publiek ingooit: “Hé Vestrock, is er al een beetje lekker gebeft?” Vervolgens wordt 'Hou Je Bek en Bef Me' onder luid gejoel ingezet. De laptop van de toetsenist, de enige muzikant op het podium, heeft last van technische mankementen, maar een kabeltje wisselen brengt het euvel boven water. Dan nog dé kersthit, die eigenlijk geen kersthit is, ‘Kerst Met de Fam’. Want zoals ze zelf zegt; “over een maand liggen de chocolade letters toch ook alweer in de winkelschappen”.
Het antwoord op de vraag of Merol leuk genoeg is voor een uur muzikale act? Wellicht, als je haar soort humor kan waarderen.
Merol
Merol
Het grasveld voor het hoofdpodium is inmiddels aardig volgelopen als Black Honey het podium plechtig betreedt. De Britse indie rockband hoeft er verder ook geen woorden aan vuil te maken en ze laten meteen zien waar ze voor komen. Frontvrouw Izzy Baxter Phillips heeft haar imposantste pak aangetrokken, en met haar porseleinen gezicht staat ze als een onaanraakbare femme fatale voor het Zeeuwse publiek. Stoer, nonchalant, krachtig, chic en intimiderend is het plaatje. De robuuste rockmuziek, versiert met de kleurrijke vocals van het stijlicoon, wordt bijna door het vertoon van de band overheerst. Ook het publiek komt er maar moeilijk bij.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het is zeker indrukwekkend en tof dat de band, met name de frontvouw, er zo ontzettend cool bijstaat. De hele attitude wordt uitstekend uitgevoerd: er is geen glimlachje te bekennen, we zien alleen volledig gecontroleerde, minimale bewegingen, en we horen alleen korte opmerkingen zoals “how the fuck are you doing Vestrock” en “you don’t have to kick and scream to be punk.” Waar ze voor gaan is helemaal duidelijk. Het is alleen jammer dat de muziek die ze maken hierdoor niet wordt ondersteund, maar juist een beetje aan de kant wordt geschoven. De band plaatst zichzelf veel te ver boven het publiek en loopt zo de connectie, die juist zo sterk kan zijn bij live muziek, helaas mis. De stevige, zware rock komt op hun album misschien net wat beter tot z’n recht.
Het lijkt wel een bizarre droom over iets met veel soldaten, rare vogels, en een vage stripper als je de Tent binnenloopt bij De Kraaien. De Hagenezen zijn potsierlijk uitgedost in extravagante kostuums, en zijn klaar voor een sessie lekker schoppen. Wat zijn ze weer lekker rebels met z’n allen. De DJ knalt hun hiphop uit de speakers, de gitarist scheurt eroverheen, en de rappers uiten de meest puberale teksten. De tent staat vol, maar blijft bescheiden wachten op dat ene hitje helemaal aan het einde.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De Kraaien is een rapformatie waarvan het niet verrassend is dat ze brullend het publiek oproepen te “wapperen met die dikke vette middelvingers” omdat ze de politie niet leuk vinden. Laten we vooral hopen dat het water was, dat het 12-jarige jongetje in zijn gezicht gegoten kreeg toen hij op het podium werd geroepen en de hele tent meebrulde toen hij van de frontman een slok uit de wodkafles moest nemen. En laten we hopen dat het ventje ongedeerd is toen hij van de gigantische opblaas-eenhoorn, waarop hij door de band het publiek werd ingestuurd, naar beneden viel. Kortom, een typisch optreden van De Kraaien.
De Kraaien
De Kraaien
De Kraaien
Uit de Herman Brood Academie is Rondé ontsproten rond de krachtige stem van Rikki Borgelt. Sinds 2014 zijn er al diverse megahits op de 3FM radio voorbij gekomen. In 2018 ontvingen ze de Schaal van Rigter-prijs voor de meest gedraaide track. Hun tweede album Flourish is opgenomen in Berlijn en afgelopen maart uitgekomen.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het veld voor de mainstage is goed gevuld voor de vijfkoppige formatie. Rikki is helaas erg ziek en komt weinig energiek over, dansen zit er niet in. Maar aan haar stem mankeert gelukkig niks. De ene hit na de andere schuift voorbij en iedereen staat te klappen en te dansen. Rikki, die rechten heeft gestudeerd en geëmancipeerd in het leven staat, roept de vrouwen op zich te laten horen, “want het volgende liedje is speciaal voor jullie!” Ze richt haar microfoon naar het publiek en er wordt om het hardst gegild. Vooral bij afsluiter ‘Anyone’ zingt iedereen mee. Een gelikt optreden van deze inmiddels in Nederland bekende Utrechtse band.
Deze Ierse folkrockband komt uit Limerick. Zou het daarom zijn dat hun teksten zo pakkend zijn? Ze touren over heel de wereld. De twee broers Murphy zijn de frontmannen van de band. Met prachtige samenzang laat de band de bodhrán en didgeridoo klinken en je waant je in de Ierse bergen.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Als de stroom langdurig uitvalt na de soundcheck gaat de band onder luid gejuich middenin de kapel akoestisch spelen. Als ze daarna weer aan hun set willen beginnen, valt weer de stroom uit. Onder extra luid gejuich worden ze daarna terug verwelkomd op de vloer. Dan Murphy vertelt dat ze voor het eerst in Hulst zijn. Broer Barry roemt het bier en er is zelfs een Nederlandse zin ingestudeerd; “Breng het naar beneden”, oftewel ‘Bring it down’. Het liedje over het geweten van een moordenaar “My name is Vincent and I hate what I have done” sloeg in als een bom. Misschien dat daarom wederom de stroom uitviel?
Hermitage Green
Hermitage Green
Hermitage Green
Rapper, singer, songwriter en producer. T!M NED is een multi-talent. Als producent van onder andere R.Kelly en Nipsey Hussle verdiende hij al respect van de muziekwereld. Vandaag gaat hij de lage landen veroveren vanuit de Hulster kapel. Op papier zou Tim een van de verrassingen zijn, helaas komt optreden totaal niet uit de verf.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Timothy, zoals hij voluit heet, is samen met zijn crew zo een 30 uur wakker. ‘Straight from Houston’ zoals zijn roadie uitlegt tijdens de aankondiging. Hij staat alleen op het podium en zingt mee over een backingtrack waar ook zijn eigen stem op staat. Dat is jammer, maar niet vreemd in de wereld van hiphop en R&B. Wat wel jammer is, is dat er niet meer dan 25 man in de kapel staan. Het uitlopen van het programma zal daar deels de oorzaak van zijn. Dat in de tent hiphopact Joost staat helpt natuurlijk ook niet. Maar de kapel, bekend om zijn raggende rockbandjes is natuurlijk niet de plaats voor Timothy Ned.
Toch is de reis niet voor niets geweest, want zonder twijfel staat hier een topartiest. Al zijn tracks zijn raak. Zijn raps doen aan Kendrick Lamar denken. Maar ook als zanger brengt hij zijn liedjes op hoog niveau. Geen domme clichés, maar kwaliteismuziek. De rapper werkt zijn optreden routineus af, maar de teleurstelling van de lege kapel blijft zichtbaar in zijn ogen. Volgend jaar gewoon in de tent, en dan met liveband.
Gisela uit Zaamslag en Dorien uit Terneuzen komen al diverse jaren naar Vestrock. De twee vriendinnen zijn er op vrijdag, hun mannen op zaterdag en op zondag het hele gezin. “We willen graag Triggerfinger en Kaiser Chiefs zien. En Navarone, maar helaas kwamen we erachter dat die er niet is op vrijdag. Daar kunnen onze mannen dan morgen van genieten.” Hun grote verrassing van vandaag is Rondé. “Wat een prachtige stem heeft zij!”. Het eindoordeel over Vestrock: “Het is een leuk festival met een goede sfeer. Het is lekker weer en de mensen zijn relaxt. We zijn gewoon lekker aan het genieten.”
Een klein uurtje nadat De Kraaien het podium van De Tent hebben verlaten staat het publiek klaar voor de volgende ster van de Nederlandse hiphop scene. De 21-jarige Joost trekt een grote groep jonge jongens de vloer op die niet bang zijn om aan zijn wensen te voldoen: ze juichen, springen, kennen alle teksten over Zaanse mayo en het missen van de bus, en zwaaien vrolijk met hun schoenen. Body positive staat hij op het podium en doet ontzettend zijn best. Hij vraagt keer op keer of hij het wel goed doet. Ja hoor Joost, het gaat prima.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Met Mick Spek achter de DJ-tafel maakt hij van zijn optreden een gezellig feestje. Zijn teksten zitten vol humor, en hij brengt ze met overtuiging, samen met een koor van jonge fans. Met zijn nostalgische tripje naar de bekende ringtone uit de vroege jaren 2000, Crazy Frog, neemt hij ook zijn eigen leeftijdsgenoten met zich mee. Trots stuiterend met zijn ontblote bovenlijf geeft hij ook nog eens een boodschap van body positivity mee. Humoristisch en melig, maar wel met een verhaal. Joost, je doet het prima.
She Drew The Gun is een talentvolle Britse psych pop band. In 2016 wisten ze al via de talentenwedstrijd het podium van het prestigieuze Glastonbury te beklimmen. De band is geformeerd rondom singer-songwriter Louisa Roach. In de vroege avond mag ze de Kapel bezweren met haar zweverige stem.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Tenminste, dat is de bedoeling. De technische mankementen die vandaag de Kapel teisteren, spelen de band parten. Het al aangepaste schema loopt nog verder uit doordat de instrumenten maar geen geluid willen produceren. De ergernis op het podium is duidelijk merkbaar, en ook het publiek wordt ongedurig. De Kapel staat bomvol tijdens de eigenlijke aanvang, maar loopt langzaam leeg. Als alles dan eindelijk werkt is de communicatie tussen de band en de geluidsmensen zo lastig dat maar niet duidelijk wil worden dat de rest van de band de toetsenist niet kan horen.
She Drew The Gun kan drie nummers laten horen dat het muzikaal heel wat in huis heeft. Het rammelt aan alle kanten doordat de bandleden elkaar duidelijk niet kunnen horen, maar wie daar doorheen prikt hoort één brok potentie. Het doorzettingsvermogen wordt dan ook met luid applaus beloond. Het gaat weer mis bij de bassist, en als hij er niet in slaagt zijn bas versterkt geluid te laten produceren, loopt hij gefrustreerd het podium af. De rest van de band maakt het nummer af, maar na kort overleg loopt iedereen behalve Louisa het podium af. Zij zal één nummer solo spelen, in de hoop dat de problemen dan opgelost zijn. Wat volgt is een ijzersterk nummer in de lijn van Passenger. De Kapel hangt aan haar lippen. Het is tevens het einde van de show. Veels te kort, maar muzikaal een hoogtepunt van deze vrijdag.
Bizzey
Bizzey
Sophie Francis
Vestrock
Sophie Francis
Om half 9, het tijdstip dat HEADS op het schema stond om te beginnen, staat de Kapel tot het randje vol met geduldig afwachtende fans. De soundcheck duurt nog een half uur voordat de band eindelijk begint; een jammerlijk gevolg van de dramatische technische mankementen die eerder vandaag grote vertraging opleverden. Hoe dan ook, de drie muzikanten checken geduldig door tot ze er alle drie klaar voor zijn. Hoewel de bomvolle Kapel het vermoeden wekt van een doorgewinterde band, is dit optreden de primeur van HEADS. Het zijn fans van de band Drive Like Maria die klaarstaan voor de show.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Bjorn Awouters, de helft van het duo HEADS, is ook de frontman van de band Drive Like Maria, een oude bekende van het festival. Samen met de Amerikaanse zangeres Sara Hartman vormde hij een nieuw duo. Op het podium speelt drumster Nienke Overmars met ze mee. Het geluid van het trio is afwisselend, en varieert van snelle, energieke nummers met een snufje elektronica tot stille, dromerige pianoliedjes. Zodra de leden van Drive Like Maria het podium betreden om samen met HEADS te spelen barst het los: een bom van energie. De bandleden hebben er enorm veel plezier in, ook al is de Kapel inmiddels half leeg. De luisteraars die wél zijn blijven staan worden beloond met een spektakel van opzwepende indierock waar de vlammen vanaf springen.
Dit leuke stel uit Hulst eet net een verrukkelijk hamburger. “Voor mij al de tweede, ze zijn zo lekker”, zegt Dannie. “Ik kom hier elk jaar en ik ben een supertrotse papa, want mijn dochter Eline zit in de organisatie. Voor een stadje als Hulst is dit een fantastisch festival.” Een pluspunt is dat er zoveel verschillende muziek te beluisteren is. “Wij komen hier voor de sfeer en de vrienden en bekenden. En voor het Zeeuws-Vlaamse bourgondische, dat vind je nergens anders.” Astrid en Dannie zijn alle drie de dagen op het festival aanwezig. “Ik hoop dat het festival nog lang door mag gaan. Dit is echt genieten van het leven!”
Een gouden combi is wederom geboren, of in ieder geval doorgezet. Neem een flinke scheut aan Zeeuws Vlamingen aan publiek en een Belgische band die niet van ophouden weet. Triggerfinger weet met hun charisma, humor en ferme muzikaliteit de weide plat te spelen. Of ze dat lukken? Zeker. Vestrock en Triggerfinger hebben beide iets met elkaar gemeenschappelijks: ze vieren beide dit jaar een jubileum. Twintig jaar geleden begon Triggerfinger de eerste voetstappen te zetten in de muziekindustrie en Vestrock zette tien jaar geleden de poorten open voor het publiek.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Triggerfinger staat garant voor een band gehuld in strak tenue, goedlachs en in om menig festival plat te spelen. Speelden ze laatst nog een instore in De Waterput, staat de band nu voor een paar duizend man. Even fanatiek en enthousiast. En wie Likki Ly’s cover ‘I Follow Rivers’ verwacht, kan zijn verwachtingen bijstellen, want die komt voorbij, al is het heel kort en alleen het fluitende intro. Meer niet, en heeft de band ook niet nodig. Triggerfinger richt zich op hun eigen werk als ‘Flesh Tight’ en ‘All This Dancin Around’. Halverwege gaat drummer Mario Goosens tekeer, dusdanig dat de overige bandleden in de tussentijd een pint kunnen gaan halen. Tegen het eind van de solo pakt ieder een drumstok of ander percussie om Goossens te vergezellen met zijn drumwerk. Puik, ritmisch, strak. Het concert vangt alles in wat je wilt van een rockband. En volgende week? Dan spelen ze gewoon weer op Werchter (Boutique).
Triggerfinger
Triggerfinger
King Kong Company is voor de derde maal uit Ierland overgevlogen om Vestrock te voorzien van een bak zware dance. Ze mogen de vrijdagavond in de tent afsluiten en het laatste restje energie met bruut geweld uit ons trekken. Dat is natuurlijk geen probleem voor de beste Ierse liveact van 2016 volgens de Pure M Awards.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het is de derde keer dat King Kong Company op Vestrock staat, en zoals ieder jaar maken ze hun reputatie meer dan waar. De dreunende beats brengen heel de Tent vanaf minuut één in beweging. Dat het geen standaard DJ set is, maar originele instrumenten die door verschillende effecten getrokken worden. Gooi nog een hoop bizarre kostuums in de mix, en je hebt een hele dikke liveshow waarbij zowel op het podium als in het publiek alle remmen los gaan.
King Kong Company
King Kong Company
King Kong Company
Pink Oculus is de alter-ego van de multi-inzetbare Esperanza Denswil: actrice in Onderweg naar Morgen, producer, danseres en zangeres. Ze heeft drie megagoede muzikanten om haar heen verzameld. De muziekstijl is een mix van hiphop, jazz, electro, pop en soul, waardoor ze een onnavolgbare sound creëren. In 2016 was ze te gast bij DWDD met haar net uitgebrachte EP Delicious.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De soundcheck klinkt al zo goed dat diverse mensen in het publiek denken dat het concert al begonnen is. Snel helpt ze hen uit de droom. “We gaan nu af en komen dan weer op alsof jullie ons nog niet gezien hebben.” Pink Oculus stelt direct haar band voor en laat het publiek meezingen. Niemand kan stil blijven staan met deze bedwelmende grooves. Na een formidabele jazzsolo op de bas komt er een pakkend nummer over haar twee vlechtjes: Two Braids. Hierna staat ze solo op het podium met alleen een beatkastje, jammer dat deze zoveel ruis geeft dat ze besluit het nummer over te slaan. Een toetsensolo om bij weg te dromen en bij de volgende song ook een solo voor de drummer, die helemaal uit z’n dak gaat. Er wordt afgesloten met een beatboxend kwartet. Jammer dat deze fantastisch exotische band niet eerder is geprogrammeerd, het publiek is net iets te luidruchtig zo laat op de avond.
Vestrock mag nog een gouden show toevoegen aan de prijzenkast. Kaiser Chiefs zet een optreden neer waar geen enkele bezoeker omheen kan. De Britse indie rock band gaat al jaren mee, inmiddels bijna twee decennia, maar zijn er nog lang en breed niet klaar mee. Wacht, heeft frontman Ricky Wilson nou zijn arm gebroken? Door al zijn bokkensprongen is het niet gek als het je pas na drie nummers opvalt dat Wilson’s linkerarm volledig in het gips zit. Tijdens de reis naar Hulst maakte de tourbus een noodstop, Wilson raakte gewond en zat een middagje in het ziekenhuis van Terneuzen. Als de dokter toch eens zou zien wat hij aan het doen is op het podium…
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het podium is rijkelijk versiert met klimop, en links staat een trap naar niets. Die trap staat er gewoon zodat Wilson erop en eraf kan rennen. Sierlijk slingert hij zijn microfoon de lucht in. Zijn zielige, in een rechte hoek gegipste arm zwiert in het rond, wat komische taferelen oplevert. Niemand op het podium laat zich tegenhouden door wat dan ook. Allemaal geven ze alles wat ze hebben, en dat is bijzonder veel. Vol enthousiasme spelen ze hun grote hits, én hun nieuwste nummers die 26 juli verschijnen op het nieuwe album ‘Duck’. Alles zo strak als het maar kan, zonder een spoor van zielloos routinewerk. Het optreden van Kaiser Chiefs zal nog lang nagalmen.
Kaiser Chiefs
Kaiser Chiefs
Kaiser Chiefs