3voor12/Tilburg Eindejaarslijstjes 2014

Dit vond de redactie de beste concerten van het afgelopen jaar

Redactie 3voor12/Tilburg ,

Aan alles komt een eind, zo ook aan het jaar 2014. Het jaar waarin we in Tilburg een ware hausse aan festivals hebben mogen meemaken en niet te vergeten ons eigen tienjarig jubileum. Onze redacteuren hadden een hele klus om een Top 3 te maken van de beste concerten op Tilburgse/Hilvarenbeekse bodem, maar het is ze uiteindelijk toch gelukt. Dit vonden zij de beste concerten van 2014.

JESSY DE COOKER

Het Wereldkampioenschap voetbal was op haar hoogtepunt. Ons kikkerlandje verdween in een overwinningsroes na de verrassende overwinningen op Spanje en Australië, maar gelukkig vulde de Kleine Zaal van 013 zich voor een van mijn muzikale helden Chuck Ragan. Een rauwe stem, een sterke band en een lekker biertje liet ons voor even het voetbalspektakel vergeten.
 
Voor deze mooie dames wilde ik best een weekendje niet naar het afgelegen Zeeland trekken. Tijdens de 3voor12 Tilburg clubshow in de Beans & Bites pruttelde het koffiezetapparaat gezellig terwijl we op de mooie zonnige zaterdagmiddag genoten van de harmonische folkliedjes van Bells of Youth. Voor mij hét hoogtepunt van de clubshows van dit jaar.
 
3. Chef’Special Deluxe – 10 oktober 2014 – 013
Na alle goede recensies over de try-out van Chef’Special in de Kleine Zaal van de 013. Recenscent Jenny Janssens schreef over die show: “De afgelopen paar jaar deed Chef’Special het al niet onverdienstelijk in de hitlijsten, maar 2014 ziet er voor de rasmuzikanten ook veelbelovend uit.” Dit najaar stonden de Haarlemmers in een uitverkochte Jupiler Zaal met een uitgebreide band. Resultaat: een euforisch publiek. Hoogtepunt: gastoptreden van rapper Typhoon met zijn hit 'Als De Hemel Valt'.


 

WOUTER DE WAAL

Weer genoeg te zien en te ontdekken op Incubate dit jaar, van Nederlandse underground-acts tot internationaal vermaarde artiesten. Eén van die grootheden, het Engelse Current 93, zette al eerder voet op Tilburgse bodem tijdens een door  frontman David Tibet gecureerde Roadburndag – een evenement dat we destijds helaas moesten missen. Met een imponerende  set inclusief bepaald onverwachte lange toegift werd dat nu echter ruimschoots goedgemaakt.
 
Over Roadburn gesproken: ook daar was weer ampel gelegenheid tot bewondering, of het nu ging om het grootse optreden van  Magma of het indrukwekkende eerbetoon aan Selim Lemouchi tijdens de Afterburner. De Finnen van Circle waren ook present,  en hoewel deze gasten geen onbekenden zijn op dit festival, slaagden ze er desondanks in ons te overrompelen met een  even humoristische als energieke show in het Patronaat. 
 
Hij schreef het oorspronkelijk in opdracht van het North Sea Jazz Festival, maar dit jaar verscheen Bram Stadhouders’  Henosis, een werk voor instrumentaal trio en kamerkoor, ook op de planken van Paradox. Het resultaat mocht er zeker zijn  en blijkt een vruchtbaar pad te hebben geopend voor de gitarist, die met zijn recente Cantata voortbouwt op de  combinatie van klassieke zang en elektro-akoestische klanken.
 
Het beste wat we het afgelopen jaar in Little Devil hebben gezien (waar we overigens eigenlijk veel vaker hadden moeten  komen) is vast dit aparte concertpakket geweest: een sterk Amerikaans hoofdprogramma, voorafgegaan door twee sfeervolle  Finse bands die daar niet voor onderdeden. Na afloop kwam één der Finnen ons nog even knuffelen met de boodschap “hope  to see you again soon”. Dat hopen wij nou ook.
 
Gifgrondbijeenkomsten zijn altijd een feest, maar de laatste editie van het jaar was wat ons betreft de meest  gedenkwaardige, met lokale elektronicafanaat Bas Welling in de hoedanigheid van Former Descent en maffe Fransoos Mimi  Kawouin, maar vooral ook met de jonge keyboardverzamelaar en –manipulator Asuna, die ons weer in herinnering bracht hoe  schitterend nietsontziend ‘Japanoise’ live kan klinken.


 

MAARTEN DE WAAL

Over de organisatie achter Festival Mundial verschillen de meningen, maar feit is dat men elk jaar weer een mooi en veelzijdig feestje weet neer te zetten, met ook dit jaar de nodige verrassingen. Dat gold zeker voor de combinatie van  enkele Kytopeanen en de vermaarde DJ DNA met een aantal rappers uit Zuid-Afrika, die met hun energieke optreden zo  overtuigden dat ze de afwezigheid van Coely, die ze op het laatste moment moesten vervangen, bijna deden vergeten. Ook  de Fanfara Tirana featuring Transglobal Underground wist een brede glimlach op ons gezicht te toveren, maar de grootste  indruk maakten uiteindelijk misschien wel de jonge Koreanen van Jambinai, die er in een goed opgebouwde set in slaagden  zowel snoeihard als verstild-meditatief te klinken.
 
Je favoriete band van weleer zien op je favoriete festival – een droom die slechts zelden werkelijkheid wordt, maar op  de laatste dag van Incubate kwam hij voor ons uit toen we weggezakt in het pluche van de Schouwburgzaal een imponerend  concert van de anarchistische Canadezen mochten bijwonen.  
 
De gecureerde dag op Roadburn is niet zelden muzikaal de meest diverse, maar met de mogelijke uitzondering van Sunn O)))  heeft niemand ons zo verrast als de frontman van Opeth, die aan het begin van de door hem samengestelde dag anderhalf  uur inruimde voor de bizarre progressieve rockopera van Magma. Zoals allmusic het treffend omschrijft: “the essence of  zeuhl”. 
 
De Hall of Fame heeft zo langzamerhand een plekje in het hart van elke undergroundliefhebber veroverd, al was het maar  vanwege de maandelijkse Nightbirdsavonden. Het is echter ook een van de fijnste plekken om plaatselijk talent te (her) ontdekken, en wat dat aangaat heeft de opwarmshow van het (inter)lokale Slakkengang voor het Zwitserse Coilguns de  grootste indruk op ons achtergelaten.
 
“Punk is not dead, it just smells funny.” Goed, dat waren misschien niet helemaal de woorden van grootmeester Zappa, maar de februarishow van Honningbarna in de Devil en meer nog het adrenalineopwekkende optreden van Off! en consorten later dit jaar in 013 bewezen niettemin de waarheid van deze uitspraak.


 

JENNY JANSSENS

1. Bonobo - 013
Britse triphop-producer Simon Green also known as Bonobo zette in maart een magische show neer in de grote zaal van 013. Ter ere van zijn meest recente album The North Borders, dat in 2013 het licht zag, tourde hij de hele wereld over met  een meesterlijke live-band. ‘Maar Bonobo, die draait toch gewoon plaatjes?’ Niet met deze briljante live-set. Begeleid  door een fantastische drummer, een toetsenist, gitarist en zelfs een aantal blazers en strijkers, worden de fijne baslijntjes en elektronische melodiën van Green feilloos begeleid door de set heen. Niet alleen de instrumentale, maar ook de nummers mét vocals die gezongen worden door de beeldschone Sjzèrdene maken stuk voor stuk indruk. Er hing ook een bijzonder gemoedelijke sfeer in de Jupiler Zaal die een heerlijk festivalgevoel met zich meebracht. Deze show was zo magisch, dat ie niet in woorden te omvatten was (vandaar het gebrek aan verslag).
Een van de paar bands die dit jaar een bizarre boost hebben gemaakt qua populariteit, althans, in mijn muziekbibliotheek, is toch wel Oscar and the Wolf. Een zweverige, ultra-fijne electro-indieband van Vlaamse bodem die in één jaar zowel kleine zalen/podia weet te bezweren om vervolgens, maar een paar maanden later voor een vol Sportpaleis op te treden. Hun  debuutplaat Stange Entity is een absolute parel, met stuk voor stuk betoverende nummers waarvan de heren ook live de boodschap weten over te brengen. In september laten de Belgische muzikanten de Kleine Zaal dan ook even zweven tijdens hun show, met hun zwoele, doch krachtige indiepop. Ook props voor charmante frontman Max Colombie die met zijn sierlijke dansmoves het optreden tot een uiterst fijn geheel maakt. 
 
3. Danny Brown - Woo Hah!
Een van de grote namen in de hedendaagse underground hiphop scène, Daniel Dewan Sewell, beter bekend als Danny Brown, deed tijdens het debuut van hiphop-festival Woo Hah de mainstage op zijn grondvesten schudden. Samen met zijn dj brengt Danny een meesterlijke explosie aan kneiterharde alternatieve hiphop, met eigenlijk best nare teksten over drugs en vrouwonvriendelijke dingen. Maar zelfs ik heb (als niet al te briljant hiphop-deskundige) gruwelijk genoten van deze show. Moshpits overal, temperaturen van tropische hoogte en een uitzinnig publiek deden Woo Hah alleen nog maar naar meer smaken. Zin in volgend jaar!
 
(Omdat het al een onmogelijke opgave was om van Incubate zelf een top 10 te maken, laat ik de Incubate-optredens in de  jaarlijst achterwege, maar geef ik dit briljante festival wel even een eervolle vermelding. Meer Heavy Metal Bowlen!!)
 

HERMAN STEHOUWER

1. Bram Stadhouders & Nederlands Kamerkoor -- Henosis -- Paradox
Een heel bijzonder optreden van een bijzondere samenwerking. Eigenlijk bedoeld enkel voor North Sea Jazz 2012, maar wij hebben het geluk dat wegens success en plezier in de  samenwerking dat het Kamerkoor en Bram het nog eens rustig overdoen in een korte serie concerten.

Performance, Dada, Punk. Niet te beschrijven, maar iets om eens mee te maken.

3. Sons of Kemet -- Parado
Jonge jazz band. Caribisch, ritmes. Heel erg gaaf en uniek.

En #4 voor de eervolle vermelding:
Rachel Grimes -- Book of Leaves -- NWE Vorst
Kwetsbaar en Integer. Pianomuziek.


 

CLEMENS LAMBERMONT

Als er voor mij persoonlijk een hoogtepunt was bij 3voor12/Tilburg dan was het wel Incubate. Vooral omdat ik eindelijk  de kans kreeg om een documentaire over dit festival te maken. Je beleeft het festival op een compleet andere manier (er  zijn zoveel dingen die ik gemist heb), maar ik kreeg eindelijk de kans om wat terug te doen voor een festival wat me elk  jaar weer weet te verbazen. Vandaar dus onbetwist de nummer 1 van mijn muziekjaar in Tilburg. 
 
Het was de laatste dag van het festival en eigenlijk heb je de hoop al opgegeven nog iets te zien waar je het een week  later nog over je hebt als iemand je vraagt 'hoe was Paaspop?'. Sowieso is gebeurd het niet vaak dat een act op Paaspop  echt weet te overtuigen, maar The Strypes deden het met verve. Iets wat vooral te danken is aan de theatrale  (gespeelde?) arrogantie. Het kan ze geen reet interesseren wie jij bent en wat je op dit festival doet, maar zij zijn  gekomen om de tent plat te spelen.
 
Misschien niet een van de meest voor de handliggende keuzes voor in je top 3, maar zeker een optreden dat in mijn  geheugen gegrift staat. Al is het maar doordat een van mijn docenten in het voorprogramma bleek te staan, ik achteraf voor het eerst mijn vriendin ontmoette (en we elkaar compleet genegeerd hebben <3), of de hippies die windmills gingen  doen in plassen schraal bier. En dan heb ik het nog niet eens over de band zelf. Een aftandse familie hillbillies die precies zo klonken als ze eruit zagen. Nee, het was zeker niet een van de beste optredens die ik heb gezien, maar wel  een van de meest memorabele.


 

ELKE RIETVELD

Tot tranen toe geroerd was ik, toen ik op 19 september in een afgeladen vol Dudok bij This Will Destroy You stond.  Eigenlijk kende ik de band alleen van naam, maar had al wel heel veel lovende woorden over deze band gehoord. Het  optreden die avond overtrof alle verwachtingen. Het was bombastisch, het was breekbaar, het was pure magie die je deed  zweven en compleet overdonderde. De akoestiek van Dudok speelde hier zeker ook een hele grote rol in. Het allermooiste  aan dit optreden was om te zien hoe iedereen die in de zaal aanwezig was even helemaal in zijn/haar eigen wereld zat en  helemaal in de muziek op ging. Het was gewoon het totaalplaatje. Onovertroffen.  
 
Deze Nieuw-Zeelandse post-rock band stond op de eerste avond van Incubate in Café Extase en knalde er meteen goed in.  Naast het feit dat de mannen stuk voor stuk ongelooflijk sympathiek zijn, weten ze ook nog eens een ongelooflijk goed  optreden in Extase neer te zetten. Eigenlijk was het podium van Extase te klein voor het muzikale geweld dat de mannen  van Kerratta ten gehore brachten. Erg was dit echter niet, want het kwam de algehele ervaring alleen maar ten goede. Het  was een van de weinige optredens in Extase die week waar de hele zaal gevuld bleef gedurende het optreden en dit was  geheel terecht. Ik hoop dan ook heel erg dat ze komend jaar op Roadburn staan. Mij kun je dan in ieder geval vooraan  vinden. 
 
In mijn recensie noemde ik ze “Ska-feestmeesters”. En dat zijn ze. Een van de beste ska/rock bands van eigen bodem stond  begin oktober op de planken van Extase en zette heel de tent op z’n kop. De band had een voorprogramma, maar zodra de Bazzookas zelf op het podium verschijnen is het bezoekersaantal op zijn minst verdubbeld. Iedereen staat te skanken  alsof zijn leven er vanaf hangt, in het midden van de zaal is er inmiddels ook een moshpit gevormd en het mooiste van  alles is, dat de mannen van Bazzookas zelf lekker met alles mee doen. Ze hebben zelf nog het grootste plezier van  iedereen en dat werkt aanstekelijk. Met een toegift die langer duurt dan gepland, kun je meteen merken dat deze jongens  doen wat ze allerleukst vinden: optreden.


 

TJEERD VAN ERVE / JORIS SPIKKELAAR

De gecombineerde top 3 van Joris Spikkelaar en Tjeerd van Erve, die het opvallend vaak geheel met elkaar eens zijn. Sterker, zij gebruiken vaak precies dezelfde woorden om hun eigen verhaal te vertellen. Hun eigen verhaal, ja. Objectiviteit is immers een afschuwelijke farce. 
Vul hier zelf je voorkeur in. Met verdomme meer dan 250 acts in zeven dagen is de kans groot dat hier een van je live hoogtepunten tussen heeft gezeten. Misschien wel meerderen. Iets uit Polen, als je per se obscuur wil doen. Of gewoon doom drones uit Nederland. 
 
Kans is overigens ook groot dat je hier je live dieptepunt hebt gezien. 
 
Rijen.
 
Of beter; 
 
Rijen op Incubate.
 
?!?!?
 
Ik begin spontaan weer te huilen. 
Gelukkig speelden er ook goede bands naast Wovenhand, het bewijs staat thuis op LP (met 250 bands in 7 dagen moet een mensen niet zeuren).
 
Maar toch……………………….
 
Rij-en.... 
 
Mogwai speelde er. Heel hard. Zoals het hoort.
Fat White Family speelde er. Vies. Zoals het hoort.
The Notwist waren er ook en Duitsers in Nederland, die doen het altijd goed.
Die band met die kale met die baard die dan blowt en bezweet het hele publiek gaat knuffelen. Iets met Fuck... Nou, die speelde er dus ook. 
En een hoop hipster darlings speelden er. 
En die gast van die oerdegelijke oude mannen rockplaat, die speelde er ook. The War On Dire Straits. Goede plaat, man! Goed optreden trouwens ook.
 
En er was bier.
 
Oh, en Pixies natuurlijk. Die speelde alsof het 1988 was, alleen dan beter. En jij was inmiddels al dronken alsof je weer 16 was. Alleen dan erger, want er was bier. Ja, misschien was dat wel nummer 1. 
 
En Afterpartees speelde. 
Die gooide met sigaretten. 
Dat was vet.
Rebels en zo.
Mocht dan ook niet van de man achter de barrière. 
Dus dat was best lekker.
 
Ook lekker was ongestraft tegen bomen pissen. Ongestraft, zonder spetters en geurloos. Ook echt nodig, want er was absoluut géén gebrek aan toiletruimte voor de heren op Best Kept Secret. 
 
Loop speelde. Er speelde ook nog andere bands, maar die heb ik niet gezien. Loop wel. En Loop was goed. Net als al die bekenden weer samen zien. Maar niet te vergeten: Loop speelde. 
 
Groetjes en kusjes,
Joris/Tjeerd


 

PIETER HEIJBOER

1. Kreator – 013
De naar mijn mening beste thrashmetal-band die er is, bezocht begin december met drie andere bands de grote zaal van 013. De rest was aardig of gaar, maar het kwartet uit het Ruhrgebied blonk uit met hun altijd super strakke uitvoering van muziek en lichtshow. Ze zijn daarentegen qua setlist wel erg voorspelbaar en daarom werd het nog beter doordat ze wat nummers speelden die al een tijdje in de kast stonden. Met de nodige biertjes achter de kiezen was het anderhalf uur lang voltallig meeblèren met en headbangen op nummers als ‘Phobia’ en ‘Enemy of God’. Kreator kwam, zag en overwon. 
 
Onze hoofdredacteur recenseerde het concertje van het Noorse noisetrio in Cul de Sac. Ik citeer Bas van Duren: ,,Razernij vertaald naar muziek, met een bedrieglijk elfje die je niet in een donker steegje wil tegenkomen.” Een mengelmoes van punk, sludge en ’gewoon’ noise met dus een langharige blondine op bas en zang. Het is eigenlijk hele lompe muziek. Desondanks heeft het veel indruk op me gemaakt. Ik verliet de cul dan ook niet voor niets met twee cd’s van ze op zak. 
 
3. Candlemass – Roadburn
De band had voor mij een knullig karakter. Ik was op de hoogte van de videoclip van het nummer ’Bewitched’. Kijk die maar en je weet precies waar ik het over heb. De Zweedse doompioniers lieten er op de Roadburn-vrijdag echter geen gras over groeien. Het knullige was er echt van af. Stevige doom die hard als een hamer en zelfs duister overkwam. Ze speelden op uitnodiging van curator Mikael Akerfledt van Opeth het album Ancient Dreams integraal. De galopperende mainriff uit ’A Cry From The Crypt’ spookte wekenlang in mijn hoofd en als klap op de vuurpijl besloten ze het optreden met de klassiekers Solitude en jawel: ‘Bewichted’.


 

PAUL TIMMERMANS

Iedereen leek superlatieven te kort te komen voor Typhoon in 2014, zo schreef De Volkskrant bijvoorbeeld dat het album  het beste van 2014 was. Op Woo Hah! Was Typhoon al erg sterk, maar bleef het publiek nog redelijk kalm. Maar tijdens DvH  klikte er iets, heel 013 stond te dansen. Zelfs helemaal bovenaan de trappen konden mensen niet meer stilstaan. Wat een  feest bracht Typhoon met zich mee. 
 
Tijdens de eerste editie van Woo Hah! hadden Dret en Krulle het niet makkelijk. Ze moesten concurreren met Method Man &  Redman. Bijna iedereen koos voor het laatste duo, op zo’n 100 man na. Het mooie aan deze kleine groep was, dat iedereen  zo graag wilde feesten met Dret en Krulle dat ze ervoor kozen de Amerikanen links te laten liggen. Hierdoor was iedereen  er met hetzelfde idee en ging het compleet los in de Spoorzone.
 

Hiphop zoals het ooit bedoeld is. Zo zou ik dit optreden willen samenvatten. Er waren twee mc’s van wereldklasse  ondersteunt door een nog betere DJ. Het mooie aan een set van Dilated Peoples is, is dat er meer te horen is dan alleen  raps op een beat. DJ Babu krijgt ruim de tijd om zijn turntablism te laten horen en dat past prima.

JOSTIJN LIGTVOET

 1. Movits! - 013

Een een uitgelaten feest in de hoogste versnelling. Geweldige onverstaanbare Zweedse hiphop, maar zo dansbaar. Ik heb hier ook een van de betere foto's van het jaar gemaakt.
 
Het zitconcert van Rue Royale in de NWE Vorst was een hartverwarmende start van het jaar 2014. Dit duo zorgde voor een hele avond kippenvel.
 
Het optreden van Leif Vollebekk behoort in de categorie 'magische momenten'. Een klein concert in de Cul de Sac dat precies dat in zich had wat het ontdekken van mooie nieuwe muziek voor mij belichaamt.
 

AÄRON VAN DER SANDEN

1. Lento - Incubate
Vlak voor Incubate ben ik begonnen met schrijven voor 3voor12/Tilburg. De timing kon niet beter, want gedurende dat  festival maakte ik kennis met Lento, tijdens hun optreden op de zondagavond in Midi. Hoewel doom niet echt in mijn  straatje past, werd ik weggeslagen door de impact van dit viertal. Zo melodisch, zo ongelofelijk technisch, zoveel  passie; verdomme wat sloegen deze Italianen me muzikaal tegen de grond aan. 

De geluiden rondom Inflames waren allesbehalve positief. Het nieuwste album werd niet bepaald met open armen ontvangen.  Vooraf had ik nog een interview met Wovenwar-gitarist Josh Gilbert en ’s avonds stond er een vol programma te wachten.  Ik was benieuwd: hoe zou het publiek reageren op nummers van de jongste plaat? Uiteindelijk viel het allemaal ontzettend  mee: er werd braaf meegezongen en Inflames was prima, zoals altijd.
 
Het werd een onstuimige en stevige rockavond in de Kleine Zaal van 013. Wolfskop was me vanuit Eindhoven reeds bekend,  Diablo Blvd. had zojuist getekend bij labelgigant Nuclear Blast en Vanderbuyst zat plots zonder zanger vanwege problemen  met de stem van Jochem Jonkman. Maar Peggy Meeussen van BLIKSEM verving hem meer dan prima. Een memorabel optreden,  zeker met de kennis van nu dat Vanderbuyst ermee gaat stoppen in 2015. Nochtans zonde, schoppen nog steeds kont, met een  plek in mijn top 3 als gevolg.


 

JOOST PETERS

1. Tweens - Incubate
Dé ontdekking van Incubate is geen band maar een locatie: de piepkleine kelder van het City Hotel op de Korte Heuvel.  Tijdens het optreden van Tweens zie ik mensen crowdsurfen, over de monitors duikelen en op hun rug tussen de band  belanden. Na afloop staan er voetafdrukken op het systeemplafond. Carnaval in september. 

Elbow heb ik thuis al in geen tijden meer gedraaid. Maar als Guy Garvey in de schemering The Bones Of You inzet, is dat  de perfecte afsluiter van een zonovergoten BKS-weekend vol zand en bier.
 
Voor het optreden kijken we naar de documentaire The Possibilities Are Endless, waarin de revaladatie van Collins (die  in 2005 getroffen wordt door een dubbele beroerte) op ontroerende wijze in beeld is gebracht. Zo mogelijk nog  ontroerender is de entree van de wankele Schot in de Kleine Zaal, geflankeerd door zijn vrouw Grace. Dat het optreden  daarna in muzikaal opzicht niet echt bijzonder is: een kniesoor die erop let.


 

INGE GRUIJTERS

Ryley Walker is een charmante singer/songwriter uit Chicago. Deze ‘boy nextdoor’ met warrige haren maakt, naar voorbeeld van onder meer Tim Buckley, magisch mooie bluesy country-folk-popliedjes. Hij bracht een band mee naar Incubate, compleet met gitaar, contrabass, drums en toetsen. Zelf beroert hij liefdevol de snaren van zijn – van plakband aan elkaar hangende – akoestische gitaar. Tijdens dit optreden hoorde ik zonder twijfel  ook de drumsolo van het jaar; Ryley Walker en de rest van de band bouwden het nummer rustig op, terwijl de drummer zich mag uitleven. Met alle passie van de wereld laat de drummer zijn verschillende soorten brushes over de trommels glijden. Als in hypnose gaat hij helemaal op in zijn muziek, met een gepijnigde blik op zijn gezicht, toewerkend naar een climax. Het publiek in Paradox was in de ban van Ryley Walker; zo ook ik. Dit optreden schopte het zelfs tot de eerste plek van mijn jaarlijstje.
 
2. Radkey – 21 juni, Best Kept Secret
Het publiek van Best Kept Secret kwam niet massaal af op Radkey. Jammer, want wie van een goeie portie ‘punk-‘n’-roll’ houdt is bij deze Amerikaanse band absoluut aan het goede adres. De drie rockende broers van Radkey werden qua uiterlijk al eens omschreven als een samensmelting van de Jimi Hendrix Experience en The A-Team en daar valt weinig aan toe te voegen. Qua geluid kun je ze trouwens beter vergelijken met The Ramones meets Peter Pan Speedrock, maar dankzij de old-skool bassound, de surfy gitaarsolo’s en vooral de diepe, lage zangstem van zanger/gitarist Dee Radke heeft de band toch duidelijk een eigen geluid. Het wél aanwezige publiek heeft het trouwens geweten; er werd gemosht,  wat gecrowdsurft en helemaal losgegaan. Een mooie ontdekking binnen het stevigere genre, op een prachtig festival trouwens.
 

Uitverkocht huis op de vooravond van Koningsnacht voor Jacqueline Govaert, oud-frontvrouw van Krezip. Ondanks dat de zangeres al een aantal jaren in Haarlem woont, is het duidelijk dat de in Kaatsheuvel geboren zangeres goede herinneringen heeft aan Tilburg. Sowieso ziet Jacqueline er flitsend uit met haar welbekende hoogblonde en warrige kapsel, in een glitterende jumpsuit en op hoge hakken. Ze start met ‘I’m Going Home’, waarna ze vertelt dat spelen in 013 toch wel een beetje voelt als thuiskomen. De mooie, soms ook emotionele, nieuwe nummers worden ingeleid met uitleg, grapjes en herinneringen, ook aan Tilburg. Een lach en een traan bij Jacqueline Govaert. Dit optreden vond ik zeer indrukwekkend en inspirerend, mede ook dankzij de enorme hoeveelheid spontaniteit en goede zin die de zangeres uitstraalt. 
 

DIRK STOLK

1. Akwasi - Definitie van Hiphop
Wie vooraf had verwacht dat de show in het teken van recente album ‘#DAARERGENS’ zou staan, komt bedrogen uit. Akwasi heeft Leeroy meegenomen en men was getuige van een mini Zwart Licht-reünie. De zaal werd volledig ingepakt met classics; zo gaat 'Dubtrip' vlekkeloos over in Hudson Mohawke’s 'Chimes' en is er aan moshpits geen gebrek.
 
Sticks, Winne, Jiggy Djé en Dr.Moon brachten met Great Minds de afgelopen jaren al een van de beste Nederlandse hiphopshow sinds tijden, maar de show op nieuw festival Woo Hah spande de kroon. In de stromende regen bleef slechts een select gezelschap voor het podium staan. Deze die-hards hadden echter schijt aan alles en sprongen en rapte er stevig op los onder leiding van de 4 legendes on stage.
 
3. Wantigga - Soepel
Deze show vond vorige week plaats en dat speelt gegarandeerd mee in deze keuze, maar wat een set draaide de man uit Deventer op dit feestje. Als afsluiter mocht hij op deze uitverkochte editie van Soepel knallen en dat heeft het publiek geweten; van de eigen Musiq Soulchild flip tot pareltjes als J.A.W.S., iedere track was voor mij persoonlijk raak.
 
2014 bracht weer veel mooie muziek. Niet alleen naar Tilburg, maar ook vanuit Tilburg. Zo wil ik toch even een shout out doen naar Caïro Liberation Front, voor de show op Incubate. Ik vind ‘m niet tellen, want ik was onwijs dronken -zelfs een Rowwen Heze-show had in deze toestand fantastisch geweest-, maar die gasten gaan lekker. Oh en Roadburn behoort natuurlijk als gehele beleving als hoogtepunt, waaruit ik niet eens een favoriete show wil kiezen.
 

FREEK VERHULST

1. Caribou - Best Kept Secret.
Hoewel recensent van dienst Ralph-Hermen Huiskamp het duidelijk niet naar zijn zin had toen Dan Snaith en consorten de TWO op Best Kept Secret bezweerden, was de voor het eerst in vier jaar tijd met nieuw werk aangevulde set voor mij het hoogtepunt van het festivalseizoen. Hypnotiserend van begin tot eind, waarbij met name het drietal nummers aan het slot (‘Odessa’ - ‘Can’t Do Without You’ - ‘Sun’) tot een haast religieuze ervaring leidde. Net iets beter dan Metronomy, together PANGEA en Connan Mockasin; de andere hoogtepunten in Hilvarenbeek dit jaar.

2. Incubate.
Een enkele act van dit festival kiezen is onmogelijk, dus dient Incubate als geheel beoordeeld te worden. Hoogtepunten op het podium waren 65daysofstatic, Deathcrush, Goat en Tusmørke, maar veel belangrijker is dat ook deze jubileumeditie muzikaal Tilburg een week lang in haar greep had. Al jaren begint op de dag na Incubate het verlangen naar de volgende editie en dat is een prestatie van formaat. Nogmaals van harte gefeliciteerd en nog vele jaren erbij, graag!

3. Afterpartees.
We zagen ze dit jaar groeien van een nagenoeg lege Hall of Fame (Eindfeest Stukafest) naar een volle, meespringende en –zingende festivaltent (Best Kept Secret). Wat daarbij in het oog sprong, was dat de mannen in beide situaties alles van zichzelf gaven. Die pure passie – charismaniak en frontman Niek Nellen voorop – is de sleutel tot het succes van 2014 en de zegereeks die in 2015 middels een debuutalbum gewoon wordt voortgezet. Hoewel de band zich als Horsts profileert, wonen de meeste leden inmiddels in Tilburg en daar mogen we best wat vaker bij stilstaan.

BAS VAN DUREN

1. Larry Gus - Best Kept Secret 2014
"Larry Gus! Larry Gus!" klonkt het nog lang na in dat relatief kleine tentje ergens in Hilvarenbeek. De koddige Griek had zijn zegetocht al ingezet en kwam op Best Kept Secret zover ik kan oordelen het beste uit de verf, ook al kwam het qua techniek niet de hele tijd uit de verf. Krap een uur lang heeft BKS staan lachen, dansen, proberen mee te zingen, vloog er van alles door de ruimte - niet in de laatste plaats de zweetdruppels van Gus zelf - en was dit de bizarre, gedroomde afsluiter van een heel fijn festival.

2. MoE - Incubate 2014
Explosief? Meer implosief: het Noorse drietal drukte de Cul de Sac helemaal fijn in hun knisperende melange van brute noiserock die amper ruimte gaf om te ademen, laat staan te vluchten. Een venijnige dame die qua leeftijd niet is in te schatten, brult het uit, iedere drummer in de kuil staat met open mond te kijken naar de techniek en de gitaar jankt zoals we van Adrian Belew kennen. Een heerlijke cocktail die de trommelvliezen heeft laten wapperen, evenals het briefgeld dat naderhand te zien was bij de merch-stand.

3. Cairo Liberation Front - Incubate 2014
Was het de afterparty van Incubate zelf? Zo voelde het haast wel, want waar de uiteindelijke after vrij vroom was voor Incubatese begrippen, was het feestgedruis bij CLF eerder in de Extase eentje die zijn weerga niet kende. Ontdaan van een paar gimmicks, maar nog wel met wodkapistool en buikdanseressen, klopte het totaalplaatje deze ronde volledig. De uitzinnigheid heeft zelfs mij ertoe verleid om voor de verandering met blote bast rond te springen. Het was heerlijk.