Het begin van de avond lijkt vooreerst heel bescheiden, maar blijkt uiteindelijk van een zeldzame klasse. Asuna oftewel Naoyuki Arashi start zijn set met enkele zachte elektronische signalen, stelt een wankel schemerlampje voor zich op, zet vervolgens een aantal toetsen van een klein keyboard dat hij uit een koffer tevoorschijn tovert vast met tape, en plaatst het bij de lamp. Van die keyboardjes blijkt hij er nu echter talloze bij zich te hebben, in allerhande kleuren en vormen, want hij herhaalt dit procédé ongeveer dertig maal, waarbij hij soms stokjes gebruikt in plaats van tape. Het resultaat is een voortdurend wassende geluidssculptuur, die als nauwelijks waarneembaar miniatuurtje begint, maar in de loop van het optreden aanzwelt tot een even schitterende als oorverdovende klanktempel. Hoewel het volume dus op een gegeven moment tamelijk verpletterend is, blijft Asuna zijn handelingen heel rustig en geconcentreerd uitvoeren: hij prepareert en plaatst de instrumenten weloverwogen, voegt op het hoogtepunt wat eigen toetsenspel toe, en zet ze tenslotte één voor één weer uit. Dat Japan groot is in dit soort klankexperimenten met spirituele inslag, was ons al bekend door het werk van bijvoorbeeld Merzbow en Keiji Haino, maar achter deze onopvallende jongeman hadden we het niet onmiddellijk gezocht. Zonder twijfel één van de geweldigste performances die we dit jaar hebben mogen ondergaan.

Waar lokale acts bij concertavonden doorgaans het spits afbijten, mag het Tilburgse Former Descent deze dag als laatste aantreden. Het blijkt een goede keuze, want deze recente artistieke uitlaatklep van elektronicafanaat Bas Welling, die vooral bekend staat om zijn exploraties van herrieachtige genres, heeft een veel vriendelijker en toegankelijker karakter dan we van hem gewend zijn. De transparant opgebouwde en ronduit pakkende muziek die hij in deze hoedanigheid maakt, lijkt zowaar zelfs geschikt voor grotere dansvloeren, iets dat we bij dit underground-evenement nog zelden (indien ooit) zijn tegengekomen. Een ongewone, maar bijzonder aangenaam in het gehoor liggende afsluiter kortom, die bovendien ook in visueel opzicht iets interessants te bieden heeft (hetgeen trouwens verloren zou gaan in minder intieme ruimtes): de geproduceerde geluiden zijn namelijk voor het oog te volgen via een door Welling aangestuurd klein vierkant scherm, waarop stippen zich in verschillende constellaties voortbewegen. Na dit fijne feest voor oog en oor mag DJ Down The Rabbit Hole dan nog een krachtig einde breien aan deze eenenveertigste Gifgrondeditie, die misschien wel de boeken in mag als de meest succesvolle van het jaar.