De veelbewogen avond begint bijzonder rustig met het solo-project van Coilguns-voorman Louis Jucker. Eens te meer levert die het bewijs dat leden van luid musicerende bandjes ook zeer kwetsbaar uit de hoek kunnen komen – zittend op de rand van het podium brengt hij enkele ingetogen (freak)folkliederen ten gehore, begeleid door een stem die ons in de verte doet denken aan die van Ryland Bouchard. Bijzonder breekbaar werk, waarvan het introverte karakter sterk contrasteert met het explosieve showmanship dat hij in bandverband tentoon zal spreiden. Wat wel reeds duidelijk wordt, is dat Jucker niet bang is contact te maken met het publiek, en misschien wel belangrijker, dat hij over dat ondefinieerbare magnetische vermogen beschikt om mensen voor zich in te nemen en naar zich toe te trekken – een zeer gunstige eigenschap voor een op de voorgrond opererende muzikant, die meteen zijn vruchten afwerpt: zijn persoonlijke invitatie aan de paar aanwezigen om zich naar het podium te begeven, resulteert al snel in een halve cirkel van aandachtige luisteraars in kleermakerszit die gaandeweg steeds groter wordt. Een onverwachte, maar daarom niet minder fraaie start van wat een zeer luidruchtig samenzijn bleek te worden.
Coilguns wordt op handen gedragen in Hall of Fame
Slakkengang geeft energieke voorzet; Louis Jucker laat zich solo van een heel andere kant zien
Deze vrijdagavond stelt ons voor moeilijke keuzes: In Paradox staat de ¨rock-georiënteerde jazz” van het overwegend Noorse Bly de Blyant, terwijl ook Little Devil wordt binnengevallen door Noormannen (Tombstones), bijgestaan door Angelsaksen (Widows) en Kempenaren (Wangunst). We kozen echter voor het Zwitserse Coilguns met lokaal duo Slakkengang in het voorprogramma, en kwamen zeker niet bedrogen uit...
LOUIS JUCKER
SLAKKENGANG
Al meteen na het wegsterven van de laatste klanken van Louis knalt er wat kneiterharde muziek door de speakers, die een goede opmaat vormt voor het optreden van Slakkengang. Dit tweetal, bestaande uit Joost op gitaar & vocalen en Tim op drums, heeft elkaar enkele jaren geleden in Tilburg getroffen en maakte alweer een behoorlijke poos terug reeds grote indruk op ons in precies deze zaal. Wie vermoedt dat de bandnaam in een ironische bui gekozen werd, zit op het juiste spoor: Slakkengang grossiert in felle geluidserupties die de luisteraar overrompelen en bijna onweerstaanbaar tot beweging aanzetten. Het dissonante gitaarwerk en de onverstaanbare keelklanken van Joost vinden een stemmige begeleiding in het tegen jazzrock aanleunende, hyperactieve en uiterst knappe drumwerk van Tim. Die viert vandaag overigens zijn verjaardag, en krijgt toepasselijkerwijs de gelegenheid zijn drumkunsten solo te vertonen wanneer één der snaren van Joosts zwaar beproefde gitaar het begeeft. Net wanneer men het gevoel krijgt dat het allemaal wel wat lang begint te duren, is het instrument weer in orde, maar na nog vijf à tien minuten tegendraadse pret is de koek echt op. De leukste Tilburgse band binnen het luide & experimentele bereik.
COILGUNS
Het Zwitserse Coilguns opereert op dat veelvormige terrein dat de muziekpers op enig moment ´post-hardcore´ is gaan noemen. Een wat nietszeggende term, waar vooral bands mee worden aangeduid die een energieke mix van metal & hardcore met indie-invloeden en -attitude brengen. Het indrukwekkende krullenkapsel van blikvanger Louis en de wijze waarop hij zijn lichaam in de ruimte rondsmijt (als een epileptische patiënt die niet tot een definitieve aanval lijkt te kunnen besluiten) doen ons onvermijdelijk denken aan The Mars Volta, maar Coilguns is minder progressief en kent meer (doom)metalinvloeden, hoewel het (donker) psychedelische tintje zeker niet ontbreekt. Terwijl zijn bandleden strak door blijven musiceren, stuitert Jucker al ´zingende´ over en voor het podium, werpt zich over de schouder van een stoere toeschouwer, die even een rondje met hem maakt, neemt slokken bier van mensen voor het podium en laat zich uiteindelijk de hele zaal rond dragen. Met zo´n reserveloos optredende en sympathiek ogende frontman kan een feeststemming niet uitblijven, zeker niet wanneer uiteindelijk ook andere bandleden zich in het publiek begeven, en aan het einde van het optreden ziet men dan ook veel bezwete en gelukkig ogende mensen. Een van de fijnste shows die we de afgelopen tijd in de Hall hebben mogen bijwonen.