De avond is bijna ten einde wanneer de temperatuur in de zaal een hoogtepunt bereikt tijdens het door Chuck Ragan gespeelde Meet You In The Middle. Terwijl de jongeren in de Kleine Zaal in extase meezingen, staren de ouderen voornamelijk naar de op en neer deinende baard van violist Jon Gaunt. Deze uit de kluiten gewassen Amerikaan (twee meter lang en breed) heeft een baard die wordt aanbeden als de baard der baarden. Je hoort de starende toeschouwers denken: Zo’n baard wil ik ook. Het is ze niet gegund. Dé baard van de avond behoort op deze overwinningsavond voor Ragan, voormalig zanger van punkband Hot Water Music, toe aan de Amerikaanse reus Jon Gaunt.  

Bleue Billy the Kid

Het is slechts één voorbeeld van de rauwheid tijdens deze enerverende avond, die iets na achten begint. In een al goed gevulde zaal mag Billy the Kid, het alias van Billy Pettinger, het spits afbijten. De Canadese singer-songwriter krijgt direct de zaal stil met prachtige nummers. Ze bewijst dat je slechts gewapend met een gitaar zelfs de luidruchtige Tilburgers kan imponeren. Dat er weinig variatie in de nummers zit en dat de Canadese geen geboren performer is, mag de pret niet drukken. Dat haar ster rijzende is aan de andere kant van de oceaan blijkt uit het feit dat haar nieuwste album geproduceerd is door Frank Turner. Met diezelfde Turner heeft ze een duet opgenomen. Vanavond wordt de versie van This Sure As Hell Ain't My Life gezongen samen met Matt Goud van Northcote.

In dezelfde adem grappen de mannen dat ze tijdens een eerder optreden het publiek wijs maakten dat Stephen een reddingszwemmer met een zwarte band was. Naast al het gezellige geklets spelen de twee makkelijke, akoestisch gecomponeerde punksongs. Found Our Own Way, een nummer over hoe muziek Goud’s jeugd opleukte, is zo’n nummer dat je neuriet terwijl je naar buiten loopt aan het eind van de avond.

Iets na tienen betreedt de hoofdact Chuck Ragan het podium om vervolgens alles en iedereen meteen te bedanken. Iets wat de Amerikaan vaker doet tijdens het optreden. Het publiek, de roadies, de geluidsmensen en zelfs de kok van 013 krijgen een bedankje. Al die bedankjes nemen niet weg dat de muziek van Ragan zelf al een overtuigend karakter heeft. De beslissende factor is de stem van de Amerikaan. Ragan heeft niet de humor van Northcote of het lieflijke imago van Billy the Kid, maar hij heeft wel veruit dé stem van de avond. De rauwheid straalt ervan af. Alsof Ragan voor het optreden twee flessen whisky en drie pakjes shag achter elkaar heeft verorberd. Dat in samenspel met een uitstekende band - bestaande uit gitarist Todd Beene, Violist Jon Gaunt, drummer David Hidalgo Jr. en bassist Joe Ginsberg - zorgt ervoor dat het publiek snel overtuigd is.