Het begin van deze gecureerde Roadburndag is niet te weinig ambitieus: Een heuse progressieve rockset met opera-allure van een slordige anderhalf uur, met een voor Roadburnbegrippen ongekend prominente rol voor (driestemmige) samenzang (onder andere verzorgd door de vrouw van Christian), etherisch toetsenspel & slagwerk en bij vlagen kosmisch-zweverige snarenplukkerij. De set is enorm dynamisch, en laveert moeiteloos van Frank Zappa-achtige passages naar zangpartijen die wel uit de Carmina Burana afkomstig lijken, om te culmineren in boeiende drum-workouts van Christian, die hier en daar ook een partijtje meezingt in een zelfverzonnen taal. De muziek heet te zijn voortgekomen uit een bepaald angstig toekomstvisioen van ecologische en maatschappelijke ondergang dat de frontman in Parijs in 1969 heeft overvallen, wat zich hier en daar vertaalt in meer sinistere ritualistische stukken, maar over het geheel genomen is de sfeer vooral bizar, incidenteel ook wel komisch. Een opener waar weinig bands vandaag nog overheen zullen komen.
#RB14: Magma opent progressieve vrijdag met spetterende lange set
Formatie rond Christian Vander legt de lat voor de rest van de dag hoog
Koud zijn we weer in het Roadburnuniversum aangekomen, of we vallen meteen in de set van een legende die al sinds eind jaren zestig bezig is. Niet toevallig de periode waarin de progressieve rock haar hoogtijdagen vierde - het opperhoofd van Opeth dat deze dag mag cureren, heeft meermaals een bijzondere liefde voor dit tijdsgewricht aan de dag gelegd, en het mag dus niet verbazen dat hij verschillende bands heeft uitgekozen die ofwel uit die tijd stammen, of sterke invloeden van de zestiger/zeventiger jaren hebben ondergaan. En we moeten het toegeven, het optreden van vanmiddag doet ons bijna verlangen dat we in die tijd jong waren geweest.