Utrechtse initiatieven vullen U? 2022 Utrechtse initiatieven vullen U? 2022

Op zondag zijn de activiteiten wat meer verspreid over de verschillende wijken. Wij bezochten Transwijk / Merwede en de Binnenstad.

De zondag begint al vroeg in Studio Patrick. In deze oefenruimte heeft het Utrechtse Tiny Room Records een programma samengesteld dat helemaal in het teken staat van postrock. Labelbaas en organisator Stefan Breuer vertelt aan de bezoekers dat ze vaker events in Studio Patrick organiseren, maar dat dit min of meer de eerste show na corona is. Thistle Sifter opent het programma en speelt nummers van het in het voorjaar verschenen debuutalbum, waarin Pete Barnes een verkeersongeval met een hersenschudding verwerkt in een combinatie van postrock en ambient. Later deze middag is de intieme ruimte afgeladen met bezoekers die de terugkeer van de legendarische Utrechtse postrockband We vs. Death willen zien. Het vijftal heeft eerder dit weekend al stevig geoefend voor hun reünieshow in dB’s en gebruikt deze show ook als try-out. Het is mooi om hun nummers voor het eerst in meer dan tien jaar weer te horen. (ML)

Op de Westerkade leveren De Utrechtse Boekenbar en Koffie Leute een bijdrage aan U? In de kelder van de Boekenbar presenteert Lucas Kloosterboer de soundtrack die hij speciaal voor U? maakte bij de dichtbundel Kraai (Crow) van Ted Hughes. We horen de gedichten van Hughes in het Nederlands en het Engels, terwijl Kloosterboer er met zijn trombone behoorlijk experimentele tonen overheen speelt. (ML)

Een koortsdroom van duistere synths, atmosferische gitaar en vreemdsoortig gezang waar je soms een beetje kippenvel van krijgt. Treasure of Grundo zet een cryptische sfeer neer in Koffie Leute. Yannick Tinbergen combineert new wave, synth pop, experimental én ambient in al zijn eigenaardigheid. Het vervreemdende karakter heeft een avant-gardistisch effect dat je mee laat golven in alle organische richtingen die de synthesizer je wijst. De naam van zijn act komt van de jaren tachtig-cartoon Teddy Ruxpin, en dat fictionele voel je wel. Het is haast alsof je naar een horror sci-fi kijkt, best benauwend. Maar die onverwachte wendingen zijn ook zeker intrigerend. Het gitaarspel werkt als een extra echo die stapelt op het mysterieuze geheel. Na dertig minuten zit je echt gevangen in de unieke sfeer van Treasure of Grundo en duurt het even voordat je die van je af kan zetten. (LSVH)

‘Reverb is love, love is Reverb’, klinkt een mysterieuze stem uit de speakers van De Kromme Haring. Deze woorden blijken het startschot voor de ware ruimtereis die Moonwatch heet. De band is één van de acts op het door henzelf georganiseerde showcaseprogramma onder de naam Celestial Spaces. De knipperende cockpit van effectpedalen op de vloer wordt gestart, en het publiek wordt met een orkaankracht de kosmos in gelanceerd. Tegen een bewegend decor van wolken en roze bergen hypnotiseert Moonwatch de zaal met etherische, lang uitgesponnen dreampopjams. Even wordt de betovering doorbroken door een technisch probleempje: één van de achtergronddia’s is vermist. Na een tijdje zappen geeft zangeres Yvet Youssef het op. “Dan maar geen glinsters!”, lacht ze. Muzikaal wordt het gebrek aan glinsters ruimschoots gecompenseerd. Met de vele fonkelende, vervormde gitaarsluiers bewijzen de twee gitaristen dat je op je sokken ook prima kunt shoegazen. Ondanks de dikke brei aan soundscapes en - natuurlijk - reverb, vervalt het vijftal geen enkel moment in oeverloos gepingel, een gevaar dat bij dit genre nog wel eens op de loer kan liggen. Moonwatch weet de aandacht drie kwartier lang moeiteloos vast te houden. Na een allerlaatste machtige climax wordt het publiek keurig weer op aarde gezet en neemt de formatie het luide applaus in ontvangst. Als een goede piloot na een zachte landing. (SG)

Samen met Bar Bolsjewiek aan de Europalaan hebben we ook een eigen programma. De middag begint met een volle bak bij de afrobeat met psychedelische grooves van Cavolo Nero. QUANZA begeeft zich daarna op bekend terrein. Een thuiswedstrijd noemt hij het zelf, terwijl hij het welbekende U-gebaar maakt. Iets waar de Utrechtse producer en multi-instrumentalist duidelijk minder aan gewend is, is het zittende publiek. Bijna verontschuldigend kondigt hij aan het tempo iets te gaan opschroeven. Het is ook wel een vreemd contrast: de glitchy, duistere beats die QUANZA schokkend uit zijn mengpaneel perst, met de aan hun stoeltjes gekluisterde toeschouwers in Bar Bolsjewiek. In een broeierige nachtclub zou hij met deze songs waarschijnlijk op een extatische dansvloer kunnen rekenen. Gelukkig komt zijn rustigere, atmosferische materiaal beter uit de verf. Op de beste momenten klinken zijn staccato gitaarwerk en knisperende triphopbeats vol hakkelende percussie als Flying Lotus die de blues te pakken heeft. QUANZA toont zich aan zijn thuisstad een begaafd en veelzijdig muzikant. (SG)

Over begaafde en veelzijdige muzikanten gesproken: het Rotterdamse Brintex Collective kan ook een aardig nootje spelen. Met hun moderne jazz volgens Britse traditie laten ze het publiek alle hoeken van de Bolsjewiek zien. De lyrische saxofoonsolo’s blazen je bijna van je stoeltje, en de sissende, stuiptrekkende drums zijn af en toe onnavolgbaar. Je kunt er geen touw aan vastknopen, en tóch klinkt het lekker. Dat is de magie van jazz. En die magie heeft Brintex Collective duidelijk in de vingers. Met het gemak van veteranen speelt het vijftal hun stukken weg, terwijl ze in werkelijkheid waarschijnlijk angstaanjagend jong zijn. Naast het gebruikelijke spierballenwerk is er ook genoeg ruimte voor schoonheid. De terugkerende thema’s zijn hartverwarmend. Deze band gaan we vast nog op menig jazzfestival terugzien. (SG)

In Vechtclub XL is een showcase-programma van het Utrechtse label Aural Conduct. Er spelen twee live-acts: Nijhof & Toonk, verantwoordelijk voor de eerste release op het label, en het uit Haarlem afkomstige trio Salutingrome. Van die laatste zien we slechts een klein stukje. Met alleen maar drums en gitaar speelt de band een mix van noise-rock, postpunk en blues. De muziek wordt versterkt door de energieke performance van zanger Zamity Mitelembe. Hier hadden we graag meer van willen zien. Rond de beide acts zijn er b2b dj-sets van labelbaas (en dj en programmeur) Luke Cohlen en Mary. (ML)

Tijdens een show die de boeken ingaat als het eerste hiphopconcert ooit in DUMS, geven Tano Rivers en Stach een voorproefje van hun album dat begin komend jaar verschijnt.

Met zes songs etaleren ze hun atypische hiphopstijl vol samples, koortjes en introspectie. Bij twee van deze tracks wordt het duo bijgestaan door mentor en rapcoryfee Reazun. De mannen zitten er lekker in en schudden hun vernuftige songs met een charmante nonchalance uit hun mouw. Behendig rapt Tano Rivers zijn scherpzinnige teksten over de kenmerkende, gefragmenteerde beats van zijn jeugdvriend Stach, die zelf af en toe een refreintje meepikt. In een vloek en een zucht is de korte set alweer bijna voorbij. maar Tano heeft nog helemaal geen zin om het podium te verlaten en onderstreept zijn virtuositeit met een freestyle. Dit leidt tot enthousiasme bij het verlegen publiek in DUMS, dat zich tijdens de sexy uitsmijter ‘Mesmerized’ zelfs laat verleiden tot een voorzichtig dansje. Na het slotakkoord drukt Reazun het publiek nog even op het hart om deze jongens in de gaten te houden, want er komt heel mooi werk aan. Na het zien van deze show geloven we dat maar al te graag. (SG)

Welkom bij de Bumble B. Boy show! Deze ritmische postpunk band gehost door het Rotterdamse label en concertorganisator Nospray bezorgt je de meest onstuimige dertig minuten van het U? dagprogramma. Gekleed in een imkerpak speelt de Australische Tom Harden zulke strakke chaos punk dat zijn eigen broek er van afzakt. In de ruimtelijke atmosfeer van Beton T weet de mislukte kinderentertainer het eclectische geheel om te zetten in een dansbare desorganisatie waarin zelfs het publiek niet veilig is. Als een bijenzwerm razen ze over het podium. Het is een eigenaardige bedoeling: de choreografieën, de geschminkte gezichten, de kostuums en de praatjes die tussendoor worden afgespeeld. Maar tussen alle opzettelijke onrust door, is het onmogelijk niet door de groove te worden aangestoken. Bumble B. Boy werkt naar hectische hoogtepunten toe, waarna je in vrije val weer terug belandt in een ritmische trans die wat weg heeft van Crack Cloud en Squid. Na vergeefse pogingen zijn act te redden van de chaos zien we Bumble B. Boy uiteindelijk in een ongemakkelijke stilte ingezakt op het podium (wat natuurlijk een deel van de act is). Ook hij is ten ondergegaan aan de ritmische wervelwind. (LSVH)

Na zonsondergang verschijnt er vanuit de schaduwen een gevaarte op het Beton T-terrein. Nospray presenteert met het Rotterdamse Kalaallit Nunaat, een netelige noisepunkband vol klaagzang, die zorgt voor een flink kabaal. Vanachter zijn drumstel stuwt David Pop teksten het publiek in, terwijl elk overgebleven stukje leegte wordt gevuld met snerpende gitaren en een grommend basgeluid. Tijdens het optreden zit je vast in een aaneenschakeling van gewelddadigheid waar je onmogelijk aan kunt ontsnappen. Het is een constante muur van vretende herrie. Ze houden een hypnotiserend donkere post punk herhaling aan, die soms klinkt als Unschooling of Beige Banquet. Door alle kilheid begin je de kou op het terrein wel te voelen en spring je toch maar even de zweterige moshpit in. Na dertig minuten van deze dreigende onheil is het tijd de stilte weer een plek proberen te geven. De drummer staat onverschillig op en steekt direct een sigaretje aan alsof er niks is gebeurd. (LSVH)