Interstellar Solar Fest is een nieuw Leids festival met allerlei soorten rock, van psychedelia en space tot stoner en snoeiharde sludge. De grote en kleine zaal van Gebr. de Nobel vormen vanavond een om elkaar heen draaiende dubbelster met onweerstaanbare aantrekkingskracht.

Jahmean

Met Jahmean, Leids sludgebeest met evolutionaire lijnen ver over onze landsgrenzen, als opener van het festival gaat de beuk er meteen in. Vol enthousiasme weet het viertal de kleine zaal al goed te vullen. Met een brede grijns op het gezicht worden nummers als ‘Kill like Friday’ en ‘Hellcome’ gespeeld. De eerste toeschouwers komen voorzichtig in beweging. We horen enthousiast hoe dit beest zich door verschillende muzikale stromingen heeft laten beïnvloeden tijdens de volwassenwording; combinaties van skatepunk, hardcore, stonerrock en metal smelten samen tot sludge en metalcore, zonder dat het een eentonige brij wordt. De roze bassnaren trillen als dikke snorharen, terwijl stevige poten het drumstel er flink van langs geven. Onstuimige gitaren begeleiden de vocalen die wisselen tussen zware grunts en Dave Mustaine-achtige zanglijnen. Al met al, weinig jah, veel mean, maar dit beest weet hoe het een interstellair festival moet openen.

Nike Liscaljet

Heath

Distorted paradise

De psychedelische en progrock van Heath zagen we in 2022 bij de Nobel Award. Hun mondharmonicasolo's en podiumuitstraling maakten indruk en werden beloond met een tweede plaats. Vandaag begint Heath rustig en dromerig. Hun nummers duren minstens acht minuten, met opnieuw hypnotiserende harmonicasolo’s van zanger Mees. Alles is distorted, op een bepaald moment klinkt een voortdurend helikoptergeluid; het is alsof elk moment Apocalypse Now kan beginnen. De band is door meer ervaring relaxter op het grote podium dan tijdens de Nobelfinale. Logisch, want ADO Den Haag is ook gespannener voor een promotiewedstrijd dan in de competitie. Gitarist Isaak speelt op het oog achteloos de ingewikkeldste solo’s, ondersteund door Darcey’s snelle, energieke drum. Behalve door zijn majestueuze mondharmonicaspel valt Mees op omdat hij een top draagt met psychedelisch jarenzeventigpatroon en met zijn bovenlijf evenwijdig aan de vloer danst. Dichter bij Woodstock ’69 kunnen we niet meer komen; deze muziek blijft goed tot de hittedood van het zonnestelstel.

Rogier van Nierop

Snowburner

Het is ondertussen best een poos geleden dat we de Leidse stonerrockers van Snowburner weer eens op een podium zagen, maar sommige dingen veranderen gelukkig nooit. Zo hebben de twee gitaristen de volumeknoppen van hun versterkers nog steeds subtiel naar standje 11 gedraaid, en bungelt de basgitaar van frontman Jop Hoekstra nog immer ergens diep onder zijn knieën. Ook muzikaal gezien klinkt Snowburner als de pletwals van weleer. De gedubbelde gitaarriffs worden perfect synchroon gespeeld en de subtiele ritmische modulaties van drummer Jan van der Plas brengen de nodige dynamiek aan in de kenmerkende muur van geluid. Dat het publiek Snowburner gemist heeft is snel duidelijk: vanaf het moment dat de riff van openingsnummer ‘The jester’ de trommelvliezen van de vele aanwezigen belegert wordt er de hele set lang fanatiek geheadbanged. Als de band halverwege de set hun instrumenten dan ook nog eens een hele toon omlaag stemt voor het verpletterende ‘Ride the tide’ is het beklonken: Snowburner is back.

Sam van Tienhoven

Cosmic Debris

Elementals met kalm charisma

Van één band mogen we, gezien de naam, zeker intergalactische muziek verwachten: mede-organisator Cosmic Debris. Hun psychedelia met seventiesinvloeden stond aan de basis van de festivalnaam. Zullen ze ons bedelven onder een bombardement van ruimtepuin? Ze knallen gelijk van start en spelen de hele avond alles uptempo ten opzichte van de opnames. Hun begin valt deels samen met het optreden van Snowburner, daarna stroomt de zaal snel vol. Dit zijn drie ervaren mannen die precies weten wat ze moeten doen en ze doen het, hen krijg je niet gek. Gelukkig maar, want met drie man het podium van de grote zaal vullen is niet makkelijk. De bandleden vertegenwoordigen alle drie verschillende elementen: zanger/gitarist Loek is beweeglijk als vuur, drummer Matthieu rockt mee met het ritme als water en bassist Maarten is als aarde, hij speelt onverstoorbaar door. Het hoogtepunt van hun optreden is ‘Opium dream’, waarvan de ultralage bas- en gitaartonen de hele grote zaal vullen. In de mist van Avalon zien we af en toe het silhouet van de drummer opduiken, even later wordt hij letterlijk in de schijnwerpers gezet. Deze versie duurt minstens twaalf zalige minuten. Toepasselijk wordt de set afgesloten met ‘Interstellar solar race’.

Rogier van Nierop

Supersonic Blues

Het lijkt erop of Gebr. de Nobel een tijdmachine backstage heeft staan, want naast Heath zou ook het Haagse kwartet Supersonic Blues regelrecht uit de late sixties kunnen komen. Het in vintage gehulde viertal omschrijft hun muziek als “heavy, fuzzed-out, psyched-up, blues-based rock ‘n soul” en draagt duidelijke invloeden mee van oldschool hardrock bands à la Black Sabbath en Grand Funk. Het podium staat vol met bakbeesten van versterkers en de sound van de gitaren en de bas is dan ook werkelijk subliem: vol, hard, fuzzy en authentiek zijn enkele woorden die te binnen schieten. Dat is fijn, want deze sound is essentieel om de muziek van Supersonic Blues goed te laten werken. Zoals blijkt uit de opener, en tevens titelnummer van vorig jaar verschenen debuutalbum ‘It’s Heavy’, zijn de jongens niet bang om minutenlang op hetzelfde akkoord te blijven hangen en speelt de zang een beperkte rol. Wat overblijft zijn lange, bewust monotone jams, die dienen om het publiek in een trance brengen. Afgaand op de gefixeerde blikken van de toeschouwers lijkt dat prima te lukken.

Sam van Tienhoven

TankZilla

Met de bezieling van jonge honden

Het Eindhovense TankZilla raast luider dan een pantservoertuig. De band bestaat uit zanger/gitarist Peter van Elderen en drummer Marcin Hurkmans. Hun muziekstijl noemen ze "two-headed stoner blues swamp boogie". Een zee van geluid slaat de zaal in alsof er een veel grotere band staat, de zang en wijdbeense houding van zanger/gitarist Peter doen denken aan de jonge James Hetfield. Drummer Marcin maakt à la DŸSE een bak geluid om ijs uit te scheppen, zijn klappen zijn zo precies als die op de kin van bokser Anthony Joshua. Deze ervaren muzikanten spelen duidelijk niet op routine; Peters bril is halverwege het optreden al beslagen van het zweet. De eerste pit komt er, al wordt er meer gedanst, waarbij het publiek de ruimte van de grote zaal optimaal gebruikt. Marcin zet in een tussenstuk zijn hand aan een oor en zweept ons met zijn drumsticks op. Qua geluid verplettert TankZilla alles tot nu toe, in een bepaald stuk spelen de mannen zo snel dat het bijna punk lijkt. De drummer speelt met een grote glimlach een magnifieke drumsolo, Peter staat regelmatig aan de podiumrand alsof hij zo kan gaan stagediven en kijkt genietend rond, contact zoekend met de fanatiekste fans. Goe gedaan, jungskes.

Rogier van Nierop

Goldwölff

Nadat de laatste show in de grote zaal afgelopen is, stroomt het publiek de kleine zaal in voor een heuse afterparty. Dat deze after tevens de debuutshow van Goldwölff is zou je niet snel vermoeden, aangezien het podium wordt gesierd door een metersgrote backdrop met een imposant bandlogo. Echte nieuwkomers zijn Goldwölff dan ook niet: de vier leden behoren ieder al jaren tot de crème de la crème van de Leidse heavy scene, met op hun cv onder andere  bijdragen aan Voidcrawler, Them Novelists en Kayāmata. Maar wat gebeurt er nu? De set begint met zanger Jan-Willem Kerpershoek, verscholen onder een grote westernhoed, die een eenzame cowboyriff speelt op zijn gitaar. Zouden de jongens dan toch een stapje terug hebben genomen? Maak je geen zorgen, al snel komt de ware aard van het beest genaamd Goldwölff naar boven. Openingsnummer ‘Black leather’ transformeert namelijk vrijwel direct in een loodzware, dronken rock ‘n’ roll stomper. Het intro van ‘Black leather’ is gelijk de laatste keer dat Jan-Willem zijn gitaar aanraakt: de rest van de set torent hij boven het podium uit met in zijn ene hand een microfoon en in zijn andere een fles Jack Daniels. Ook qua stemgeluid is de vergelijking met Lemmy snel gemaakt, zeker nadat ‘Road demon’ aan meneer Kilmister wordt opgedragen. Goldwölff zet een wervelende show neer en toont zich helemaal klaar om door het hele land meutes te benevelen.

Sam van Tienhoven

To be continued...

Antwerpen, Berlijn en Londen vieren jaarlijks Desertfest; Eindhoven (Effenaar) en Leeuwarden (Neushoorn) huisvesten samen Into the Void. Met Interstellar Solar Fest zet Cosmic Debris nu ook Leiden op de stonerkaart en de psychedelikalender. De formule—met onze kniesoren op misschien meer ‘retro’ dan ‘risico’—werkt, getuige ook de aardige opkomst bij deze eerste editie en de kwaliteit van de acts. Van de luchtgitaar spelende Arrow Classic Rock luisteraar tot de doorgebeukte metalhead die zelfs haar BSN achterstevoren opzegt—in dit zonnestelsel is er voor iedereen wel een passende planeet.

Het moge duidelijk zijn: 3voor12 Leiden maakt zich alvast op voor ISF#2! We zijn benieuwd naar het vervolg op de keiharde crossover, eigentijdse hippy en de wederopstanding van Motörhead’s Lemmy deze ‘Stille’ Zaterdag...

To infinity and beyond!

Ruben Verheul