Op 28 oktober streden vier bands in de tweede voorronde van de Nobel Award 2022 om een finaleplek: LAAT, Heath, STAPLERS en Fickle Kin. Het zijn er jammer genoeg niet de geplande vijf, want The Violet Parade viel uit door een drummer met koorts. Toch werd het een mooie avond met een nobele strijd van hoog niveau.

De formule is ongewijzigd: we hebben vier voorrondes met elk een publieks- en een juryfavoriet. De laatste gaat direct door naar de finale. De publiekslievelingen mogen nog een keer knokken om de harten van het publiek tijdens de halve finale. De winnaar krijgt een prijzenpakket dat een stimulans kan betekenen van een opkomende act.

LAAT: ontspannen zelfvertrouwen

De introductie van LAAT is al veelbelovend: de teksten blijven hangen “als een klimaatactivist aan de tafel van Beau”. De muziek en Nederlandstalige teksten zijn opvallend positief. LAAT staat voor Leiden-Amersfoort-Almere Team en brengt op een catchy manier allerlei muzieksoorten samen – hiphop, pop, funk en gitaarsolo’s uit de rock. De band bestaat pas sinds 2019, maar dit zijn duidelijk vijf ervaren muzikanten: ze staan heel ontspannen en met zelfvertrouwen op het podium. Die ontspanning biedt wel de valkuil van nonchalance, zeker als het publiek afwachtend is en de muzikanten nog niet voedt met energie. Bij het laatste, grotendeels geïmproviseerde, nummer ‘Funk terug in de flow’ zit de band er helemaal in. Gitarist Eric, tot dan toe dienend laat zijn gitaar janken als Mark Knopfler. Bassist Joyce steekt de hals van haar bas in de lucht: de eer van drie provincies is verdedigd.

Heath: characters met présence

Het Haags/Leidse Heath slaagt in iets moeilijks: ze presenteren zich als vijf echte characters op het podium maar vormen toch een hechte band. Bij deze psychedelische rockers is het geheel sterker dan de aanzienlijke individuele kwaliteiten. Zanger Mees heeft tatoeages tot op zijn hals en gezicht en doet met zijn explosieve bravoure denken aan Mick Jagger of Jim Morrison. Hij zingt vol overgave, af en toe gaat hij op één knie zitten en speelt op een van de mondharmonica’s uit zijn goedgevulde koffer. Regelmatig slaagt hij erin om regelmatig richting drummer Darcey te zingen en toch zijn focus richting het publiek achter hem te houden. Bassist Steven is met zijn zwarte baard, hoed en zwarte zonnebril met ronde glazen ook een opvallende verschijning. Hij maakt maximaal gebruik van de bewegingsruimte die zijn kabel biedt.

De band kan goed omgaan met het onverwachte – gitarist Isaak is opeens niet meer te horen en terwijl presentator Ernst het geluid reanimeert, begint de rest van de band alvast aan het intro van het tweede nummer. Totdat het opgelost is spelen ze onder andere een lange mondharmonicasolo, Ennio Morricone zou deze trip kunnen waarderen. Gitaristen Isaak en Jordy glimlachen opgelucht naar elkaar, nu kunnen ze het optreden vlekkeloos afronden.

STAPLERS: energiek talent

STAPLERS is een gloednieuwe Leidse alt-rockband. Drummer Stan en bassist Rinus zijn ervarener, maar zanger/gitarist Merlijn staat vanavond pas voor de vierde keer op een podium. Niet alleen met deze band, maar überhaupt. Het is knap wat hij nu al kan: hij durft zich helemaal te geven en laat zijn emoties zien in mimiek en in zijn stem. Hij zoekt nog niet veel interactie met het publiek, maar dat gaat vast komen. Stan leeft enorm mee met de muziek achter zijn drumstel. Hij doet een paar keer een trucje: hij laat tijdens het spelen zijn drumstok achteloos over zijn wijsvinger draaien, grijpt hem en speelt door. Hij vraagt tussen nummers door aan Merlijn: “Is dit het moment dat we de cliché’s doen?” Merlijn laat zich niets wijsmaken: “Heb je je Podiumshit voor dummies bij je, Stan?!” Hun muziek klinkt als een mooie mix tussen The Raveonettes en de Arctic Monkeys, vooral ‘12’ klinkt als een betere versie van de Britten. Hun set is de uitstekende EP ‘tHis Is stApLeRS’, al klinken ze live net wat minder energiek dan daar. Dat geeft niet, want STAPLERS is een lokaal pareltje dat snel in de schelp groeit – hou ze in de gaten!

Fickle Kin: verbinding zoeken

Net als LAAT krijgt de alternatieve poprock van Fickle Kin een mooie introductie: “Steekt als een mes en streelt als een veer.” Zangeres en gitarist Emma glimlacht vaak, duidelijk blij om hier te staan. Fickle Kin is haar eenmansproject, begeleid door Utrechtse conservatoriumstudenten. Haar thema is verbinding, dat kan via vriendschap of lust. Het ademloze dat ze soms in haar stem legt, heeft wel wat weg van No Doubts Gwen Stefani. Emma introduceert haar nummers met humor: ze roept bij ‘Happy’ naar het publiek “Speciaal voor jullie: een nummer over porno!” en bij een breekbare ballad: “Voor de kenners –hiermee bedoel ik Nora– jullie mogen meezingen.” Ook spelen ze hun single ‘When the lights go out’, met de Midden-Oosters aandoende drum. In de single is er ook een Keltisch klinkende viool, maar live niet. Voor wie meer over dit nummer wil weten: onze Utrechtse collega’s schreven er een mooi artikel over.

Uitslag

De jury kroont Heath tot winnaar, zij gaan direct naar de finale. Het publiek herkent de belofte van STAPLERS – zij mogen het tegen Baaf en nog twee kanshebbers opnemen op 10 december in de halve finale.

De derde voorronde van de Nobel Award 2022 is op 12 november in Gebr. de Nobel met Bryan Richard, CHAOS CLUB, Chasing Hills, JOASH en SKINC. We zien jullie daar!