Wie de moeite neemt om naar de Stationsweg af te reizen en bij het toegankelijke restaurant Hotspot Central naar binnen te lopen wordt getrakteerd op de absurdistische setting van Waka Otsu. Braziliaanse bossa nova door een Japanse zangeres en een Portugese gitarist. Ze maken gebruik van een kleine draagbare luidspreker en staan voor een kralengordijn. De bezoekers, zo'n twintig, zitten allemaal aan eettafels. Na de nummers wordt netjes geapplaudisseerd. Lageira is een goede gitarist en Otsu kan zingen. De nummers die ze voordragen zijn fijn om naar te luisteren. We zijn benieuwd hoe ze klinken op een podium, in plaats van in een hoekje van een restaurant.
We waren bij de traditionele Kroegentocht van de Leidse Blues- en Jazzweek op woensdag 22 januari. In de ene kroeg was het gezellig druk en in de andere best wel rustig. Dat had niet per se met de programmering van het café te maken. Veel bezoekers wisten niet naar wie ze luisterden en dronken gewoon hun biertje met vrienden, met muziek op de achtergrond. Rondom de Nieuwe Rijn en de Hooglandse Kerk was het gezellig druk. Dat ligt blijkbaar meer in de loop.
©
Fraukje Vonk
©
Willeke van Haren
"Rokerig café, diepe gesprekken, baard, pijp, baret en rode wijn. Dat is de sfeer die ze zoeken," schrijft de Leidse Lente in de aankondiging van Calamity Jazz. De Leidse jazzband is geen onbekende voor het café. En eerlijk is eerlijk, ze passen in het bombastische interieur, ook al is daar geen rook te vinden. Diepe gesprekken zouden kunnen op de bank, of aan een tafeltje in de hoek. De band speelt veel bekende nummers, vooral uit Latijns-Amerika. Zangeres Lydia Stavraki brent die nummers op een hele prettige manier. Haar warme stem is fijn om naar te luisteren. Jammer dat bij 'Tequila' niemand even 'tequila' riep.
©
Willeke van Haren
©
Willeke van Haren
©
Willeke van Haren
Aan de voorkant zit een enkeling nog aan het hoofdgerecht, maar achterin café Einstein speelt Happy J and the Funk al. De bezetting bestaat uit een gitarist/zanger, een bassist en Happy J, de drummer. De zanger komt af en toe een beetje folk over, wellicht door zijn lange haren. De bassist groovet heerlijk door terwijl Happy J vrijwel elke stilte opvult met triolen. Deze band speelt covers van onder andere Otis Redding en The Temptations. Hoe goed ze ook zijn, na een half uur ben je wel weer toe aan iets anders.
©
Ruben Verheul
©
Ruben Verheul
©
Ruben Verheul
©
Ruben Verheul
Bij binnenkomst in Meneer Jansen speelt Ademnood een cover van André Hazes, waarbij een saxofoon de vocalen overneemt. Het nummer duurt heel lang, wel tien minuten. Zo lang is het origineel niet. Daarna wordt een reggae-achtige tune gespeeld. Dat krijgt het publiek aan het wiegen.
Het is gezellig druk hier. Veel meer (jonge) mannen (met baarden) dan vrouwen. Dat zal wel toeval zijn. Iedereen kletst met elkaar en als de toetsenist een pauze aankondigt, lijkt niemand dat te horen. Het is voor de band geen reden om dan toch maar door te spelen. Een flink aantal mensen gaat verder naar de volgende kroeg, wij ook. Het is immers Kroegentocht.
©
Fraukje Vonk
©
Ruben Verheul
"Waar is Boris van der Lek?" vragen we aan het publiek in Olivier. Er staat wel een band te spelen, maar Boris is er niet. Tenminste, niet toen wij er waren. Boris van der Lek? Daar heeft de wijkagent, die vanavond in burger is, nog nooit van gehoord. Dit bandje is in ieder geval niet helemaal wat hij van de avond had verwacht. Jammer dat Boris er niet is, we hadden hem graag gezien. De laatste keer dat we hem zagen was met Helter Shelter en daar blies hij bijna de oren van ons hoofd. We waren benieuwd naar zijn hoofdrol vanavond. Is dit 'En de Mensheid'? Het publiek weet het niet, maar keurt het orgel van de band goed.
©
Ruben Verheul
©
Ruben Verheul
©
Ruben Verheul
Vanuit Olivier proberen we De Bonte Koe in te lopen, wat haast onmogelijk is. De Wouter Kiers Band is populair, niet geheel onterecht want Wouter Kiers is geen onbekende in de jazzwereld. We staan heel even binnen en horen een heerlijke combinatie tussen jazz en funk, met veel solo's vanuit alle kanten. De muziek is fijn, het feit dat je er helaas maar weinig van kan horen en al helemaal niets kunt zien is minder. Verder dan de deuropening komen we niet.
In de WW is Mischief Matters net begonnen met spelen. Een zeer jonge band uit de regio. De manier waarop zij bepaalde bestaande nummers vertalen is wellicht met een klein jazzrandje. Maar jezelf jazz noemen en dan met dit repertoire aankomen, kan eigenlijk volgens ons niet. De zangeres zingt erg lui, wat goed bij de rest van de instrumenten past. De functie van de mannelijke, vaak valse, achtergrondzang snappen we niet helemaal, de band is beter af zonder. We horen covers van The XX en Chris Isaak's 'Wicked game'. Het publiek geeft er niet heel veel om. Die komen gewoon om met elkaar te praten en een sigaretje te roken.
©
Fraukje Vonk
De (Andrew) Spieker (Rob) Baars Bluesband heeft het weer dik voor mekaar in het tot de nok gevulde Jantje van Leyden. Met covers uit alle windstreken maken ze een lekker potje muziek. Mensen dansen en lachen en krijgen over de hoofden van anderen hun biertjes aangereikt. De heren zijn op elkaar ingespeeld en spelen zichtbaar met plezier. Dat werkt. Gitarist René Merbis knalt solo's uit zijn instrument alsof het niets is en bluesbastard Rinus Groeneveld rijkt de sax lachend door alle nummers heen. We denken dat hij dat lachend doet, want echt zien kon je dat niet, omdat hij zijn zonnebril droeg en het bovendien bruin donker was in de kroeg.
©
Fraukje Vonk
©
Fraukje Vonk
©
Fraukje Vonk