Hef wordt volwassen: ‘Ik wil Julliard niet meer verwaarlozen’ Hef wordt volwassen: ‘Ik wil Julliard niet meer verwaarlozen’

‘Ik lees nu een boek over mindfulness. Het gaat over in het hier en nu zijn, over ademhaling. Dat kan al heel veel verschil brengen in hoe je je voelt en de dag door gaat. Mijn mind gaat normaal alle kanten op, nu lukt het me veel beter om hier met jou te zijn. En als ik ga liggen om te slapen? Dan lukt het me om te slapen, dan lig ik niet nog uren na te denken. Dat is echt nieuw.’ De 31-jarige Hef Bundy, al tien jaar lang de ongekroonde koning van de straatrap, oreert vandaag met oprechte passie over mindfulness. Wie had dat gedacht. ‘Altijd als ik met Jiggy Djé praat, is hij ready om te horen waar ik mee zit en komt hij met een oplossing. Meestal zit die oplossing in een boek. “Daar heb ik een boek van!”, roept–ie dan. Twee dagen later zit Bol.com in mijn brievenbus.’

Morgen brengt hij het uitstekende album Koud uit, waarop hij zijn leven een nieuwe richting geeft (het straatleven keert hij vrij expliciet de rug toe in de track ‘Niks’). Om daarover te praten zit ik nu aan zijn eettafel. Hij maakt een cappuccino uit een zakje voor me in het strakke nieuwbouwappartement waar hij nu sinds vijf maanden woont, op de bovenste verdieping van een flat. Voor het eerst woont hij niet in de ‘ghetto’ Hoogvliet – hij heeft liever niet dat ik opschrijf waar dan wel precies. Het is hier zo kraakschoon dat je wel oppast dat je niet kruimelt, geen instant-cappuccino morst en ook vooral geen natte kringen op de tafel achterlaat. ‘Vind je het zo schoon hier? Ja, ik toevallig net opgeruimd en heb wel een soort opruimtik, man.’ Of ik een bordje wil voor bij mijn taartje? Doe maar (anders durf ik er überhaupt geen hap van te nemen).

De reden dat ik taart heb meegenomen: ik ben vandaag jarig. Ik ben dertig geworden.
‘O ja? Gefeliciteerd!’

Omdat je plaat over volwassen worden gaat, vond ik het wel een mooi toeval dat je alleen vandaag kon afspreken. Wat heb jij op je dertigste verjaardag gedaan?
‘Ik zeg je eerlijk, man, ik vergeet heel veel. Ik weet niet of het door die jonko komt, dat zou best kunnen. Maar ik denk dat ik wel iets bijzonders heb gedaan…. Iets geks… Oh ja, ik rap er zelfs over in mijn laatste 101Barz! Ik heb die nacht dertig flessen champagne besteld in Club Vie, met een paar matties, Kevin was er ook bij. En die flessen zijn opgegaan, ook.’

Komen ze die dertig flessen dan allemaal tegelijk brengen?!
‘Ja, met z’n dertigen tegelijk. Ik ben daar eigenlijk niet zo van, maar de boys zeiden: je bent dertig geworden, nu moet je. Dat was de periode dat ik champagne begon te drinken. Eigenlijk best een speciale mijlpaal, als ik eraan terugdenk. Op mijn negenentwintigste was het nog Black Label Whisky en Hennessy, tegenwoordig drink in champagne.’

Het viel me al op dat je veel over champagne rapt tegenwoordig.
‘Ja, ik ben wel een champagnemannetje geworden. Met champagne of een wijntje ben je ook op een level en kun je iets beter praten, maar ben je niet meteen focked op. Als je om 1 uur ’s middags een meeting hebt, is het makkelijker om aan de wijn te gaan dan aan de Hennessy. Dan ben je meteen díé guy weer.’

Dat we die champagne nu een mijlpaal noemen klinkt misschien een beetje oppervlakkig, maar het staat voor een hele berg aan grote veranderingen in het leven van Julliard Frans, zoals Hef in het echt heet. Allereerst woont hij nu voor het eerst op zichzelf, en niet samen met de moeder van zijn vijfjarige dochtertje Brooklyn. ‘Het is zielig om te zeggen, maar ik heb altijd met vrouwen samengewoond. Daardoor voelde het wel als mijn huis maar niet… als mijn huishouden. Om volwassen te worden, is het belangrijk om een eigen plek te hebben die je zelf moet onderhouden.’

Daarnaast gaat hij tegenwoordig naar de sportschool, pakt hij vaak sauna’s en stoombadjes en eet hij veel minder vlees. Maar belangrijker: hij heeft voor het eerst een ‘echte’ baan (naast blauwe maandagen tomaten plukken en op een bloemenveiling werken) en wel als A&R-manager voor Universal, Top Notch en Noah’s Ark. Hij schreeuwt het in alle interviews van de daken. ‘Ik ben superenthousiast en wil het meteen aan iedereen vertellen, hoewel dat eigenlijk nog niet mag. Ik heb er niet voor op m’n kop gekregen, hoor, maar ze willen het nog groot aankondigen.’ Zijn nieuwe levensfase in een notendop: ‘Ik ben ook Hef wanneer er geen camera’s zijn. Op een gegeven moment heb ik Julliard, want dat ben ik ook, een beetje verwaarloosd. Dat ben ik nu aan het inhalen. Ik wil meer reizen, ik wil gerechten in alle restaurants eten en zoek naar de pretparken die ik nog niet met mijn kleine heb gedaan. Ik google naar dierentuinen, niet meer naar coffeeshops.’

Noemt je dochter je eigenlijk Hef of Julliard, als ze geen papa zegt?
‘Ze mag geen Hef zeggen. Dus gebruikt ze die naam om me mee te pesten. Dan zegt ze “HEF”, en rent ze heel snel weg. Ik wil ook eigenlijk niet dat ze met mijn muziek geconfronteerd wordt. Nog niet.’

Mag ze wel op YouTube?
‘Ja, dat is haar tweede huis, man. Ze vindt Ronnie Flex heel tof, en Broederliefde. Er is ook veel muziek voor kids, zoals een groepje dat Force heet. Kinderen van Kinderen ook, natuurlijk, ze kent al die shit. Ze heeft wel smaak, alles wat ze kiest zing ik ook mee na twee keer luisteren. Best goeie shit, volgens mij heeft ze wel goeie A&R-oren.’

En 'Baby Shark', vindt ze dat ook leuk?
‘Ja man, we hebben zelfs een filmpje op Instagram gemaakt dat ze dat dansje doet en zingt in de lift. Ik vind dat ook een supertof nummer. Er zijn verschillende versies van, soms zijn we die shark een beetje moe, dan heb je ook een monkey, ofzo. Ik geniet er echt van.’

Vanuit jouw perspectief als aanstaand A&R lijkt het me heerlijk: door de oren van je dochter naar muziek luisteren.
‘Zeker. En ik zie allemaal dingen op YouTube door mijn kleine. Mensen die speelgoed openen, ermee spelen en laten zien wat erin zit, die pakken 400 miljoen views! Hoe kan dat? Drop ik een clip, dan mag ik blij zijn met een milli.’

Is het moeilijk om een goede vader te zijn als je in de clinch ligt met de moeder?
‘Ja. Gelukkig gaat het nu beter, maar ik heb er heel lang mee gelopen. Ik zeg op het album: “Ik was jaren ongelukkig, niemand weet dat.” Dat is het laatste wat je wil doen, weggaan bij je kleine. Ik zag laatst op Zapp-tv dat ze kids volgen die van huis naar huis moeten omdat hun ouders gescheiden zijn. Als je dan die kids hoort praten over dat soort shit, dat breekt me echt. Ik kan daarvan janken. Ik wil mijn kind niets anders geven dan een normaal thuis met vader en moeder. Het was echt moeilijk voor me om die stap te maken en weg te gaan bij haar moeder. Het was uiteindelijk for the better, maar ik ben het nog steeds aan het verwerken. Elke keer dat ik ergens ben en een ouder met een kind zie, dan ben ik van binnen aan het huilen. Ik heb nu gewoon een hele goede band met mijn kleine, we bellen en Facetimen heel veel, ze komt veel langs, blijft slapen. Haar kamer was als eerste af toen ik hier kwam, en ze heeft het altijd super naar haar zin.’

Ze gaat al naar school, toch?
‘Dat klopt. Ze zit op een zwarte school en is een van de slimsten van haar klas. Echt waar, ze had groep twee kunnen overslaan, maar dat wilde ik liever niet: dan ben je opeens de minste van de klas. Wat belangrijk is voor mij en mijn kleine… Ik was best wel… Ik wil niet een rassending beginnen, maar als donkere persoon had ik best wel een minderwaardigheidscomplex toen ik opgroeide. Ik wil heel graag dat zij dat niet heeft. Als ik in de rij ging staan voor de glijbaan en was er een Nederlands jongetje achter me? Dan had ik het gevoel: “Misschien moet ik hem voorlaten?” Op een springkussen sprong ik extra zacht. “Voorzichtig zijn, ik wil niet de zwarte jongen zijn die shit opfokt.” Voor mij is het belangrijk dat mijn kind dat niet heeft, dat ze zelfverzekerd is en zichzelf kan zijn. Dat ze niet het gevoel heeft dat ze zich moet aanpassen.’

Op dit album rap je dat jouw enige voorbeelden de dealers uit de buurt waren. Jijzelf speelde politieagent in de film van Jandino.
‘Eerst wilde ik niet. Hef die politieagent speelt? Dat is gek. Toen zei Jandino: we kunnen twee blanke agenten neerzetten, maar dat willen we niet. We willen acteurs waar donkere kids zich in kunnen verplaatsen. Toen dat gezegd werd, dacht ik: hier moet ik aan meedoen, hier wil ik een steentje aan bijdragen. Ik heb zoveel kids jonko laten roken, bitches laten neuken, huurwaggie laten huren met hun eerste studiefinanciering, dat ik ook het goede voorbeeld moet geven. Ook voor mijn eigen kleine wil ik dat die barrière gebroken wordt. Niet iedere nigga hoeft te rappen, voetballen of drugs te dealen. Je kunt ook iets anders worden. Het hoeft niet, maar het kan!’

Hoe is het voor jou om niet meer in Hoogvliet te wonen? Toen we elkaar een paar jaar geleden spraken, wierp je je echt op als de buurtvader. Je zorgde voor iedereen.
‘De enige manier om Hoogvliet te helpen is door daar niet meer te wonen, man. Ik moet anders zijn, toch? Ik moet laten zien dat je eruit kunt stappen. Ik ben 31, ik moet stappen maken in mijn leven. Hoe je het ook wendt of keert, ik ben een hoodnigga. Ik kan heel makkelijk terugvallen in op de block staan en weer niks doen. Dat zit elke dag nog in me, ik ben al meer dan 10 maanden niet in de buurt geweest. Maar elke vijf minuten dat ik vrij ben denk ik wel weer: misschien moet ik effe naar de buurt gaan om te chillen. Dat is echt een soort verslaving, ik was verslaafd aan de hood. Het is heel makkelijk om daar naar buiten te gaan, en de hele dag domino te spelen op straat. Voor je het weet rook je nog een jonko en drink je er een flesje bij, en is het alweer avond. Een beetje gokken, even naar de studio misschien, maar je hebt geen verplichtingen. Dat was angstaanjagend op een bepaalde manier, je weet nooit wanneer je wel of geen money hebt. Ik voelde me vaak verplicht om voor iedereen eten te kopen, ik gaf money uit alsof het op mijn rug groeide. Nu kan ik gewoon voor mezelf zorgen.’

Zoals je dat beschrijft, kun je echt ongelukkig worden van Hoogvliet.
‘Zeker. Maar in de belevenis van iemand in de hood is het de mooiste plek op aarde. Je hebt je eigen plek, je kent iedereen, iedereen is hetzelfde. Er is niet veel competitie, en het enige wat je kunt bereiken is een nieuwe telefoon, een nieuwe broek of een nieuwe waggie. Die jackpot is zó klein, er is veel meer uit het leven te halen. je hoeft echt niet te hosselen om een Louis Vuitton-tas te kopen. Voor duizend euro kun je ook op vakantie gaan en een supermooi land zien. Die tas gaat je niet veranderen, die reis misschien wel. Mijn insteek als rapper was altijd al: ik wil een artiest zijn die kids kunnen ZIJN. Slippers heb je sowieso in huis, een baard kun je laten staan en het is ook niet moeilijk om vies te zijn. Maar nu is het heel moeilijk om je idool na te doen: de kleding van veel rappers kost 4000 euro, hoe gaan kids dat betalen als ze 1800 euro in de maand verdienen? Dat kan niet!’

Hoor je wel eens van je vrienden uit Hoogvliet: waar ben je nu, Bundy?
‘Elke dag, man. Het is heel moeilijk om ze achter te laten, mijn niggas. Ik heb hele dagen met ze gechilled, ik heb me met hen opgesloten in de studio, ze hebben me mijn hele carrière gesteund en waren ready om iedereen helemaal de tering in te slaan als dat nodig was, en nog steeds. Het is supermoeilijk om die guys te helpen door ze achter te laten. Ik zeg het ook tegen hen: het is belangrijk om je te omringen met mensen die grote dingen doen in hun leven. Ik probeer me te omringen met mensen die business hebben, die twee bedrijven hebben, hier een osso hebben gekocht en nu nog een tweede willen kopen in hun eigen land of Spanje. Dan denk ik: “Oh Bundy, je hebt nog veel te doen.” Dat is waar je je mind wil hebben, dat je nog shit te leren hebt.’