Lowlands 2019: dit was de zaterdag Lowlands 2019: dit was de zaterdag

twenty one pilots als headliner van Lowlands is geen gekke boeking. Maar toch stelt het teenage angst hitkanon teleur met een show die nergens sprankelt. >>> lees verder

Een koppeltje op rij een staat gearmd met de ogen dicht tegen elkaar. Aan de zijkant van de tent worden oude stijldanspasjes afgestoft. En tot ver buiten de tent staat iedereen te zingen en te dansen. It’s my last chance for romance tonight!, schalt het over het veld. Het is ongelofelijk hoe euforisch Lowlands wordt van het meezinguurtje van Giorgio Moroder, zijn hoogmis van de schaamteloze pop. >>> Lees verder

Voorop het podium staan drie paspoppen met beeldschermen op de schouders. Daarop speelt zich een collage van glitchy ruis af, afgewisseld met beelden van lichtgevende witte maskers en van een Windowlicker-achtig mannetje, met zijn kaken malend alsof hij je keihard staat uit te lachen. Stiekem voelt het ook wel alsof Bjarki je hier staat te trollen met deze grote mindfuck, maar dan wel op zo’n manier dat je het maar wat graag toestaat. >>> Lees verder

Het is een fascinerende wisselwerking, die tussen Berninger en de rest van de band. Dat die band – inclusief blazers – zo betrouwbaar is, geeft de frontman namelijk de ruimte om vrijuit zijn ding te doen. Berninger krijgt een gigantische opblaasfles uit het publiek te pakken, werpt om de haverklap volle bekers wijn richting de nok van de tent en geeft zijn fles uiteindelijk weg aan een paar geluksvogels op de voorste rij. Tijdens zowel ‘The Day I Die’ als ‘Mr. November’ loopt hij met microfoon en al de tent uit, langs niets vermoedende passanten en fans die snel een selfie maken. Zijn stem wankelt passend als het kan, maar is doeltreffend als het moet. >>> lees verder

Het mag eigenlijk geen wonder heten de perfectionist Marr, die vroeger al als een kluizenaar werkte aan het ideale gitaargeluid, een drietal om zich heen heeft verzameld dat krankzinnig goed klinkt. Geen andere gitaarband klinkt vanavond, of gisteren, of morgen beter. Op deze manier komen ook zijn eigthies-bijdrages in de eregalerij. Het eerste Smiths-nummer van de avond, ‘Bigmouth Strikes Again’, heeft meteen het vuur van toen. Ook een welkome geschiedenisles: ‘Get The Message’ van Electronic, de band die hij had met Bernard Sumner van New Order. >>> lees verder

Hopkins is al jaren een constante factor, eerst als toetsenist en producer voor artiesten zo divers als Brian Eno en Coldplay, later ook met zijn elektronische producties, maar als solo-muzikant hangt hij bovenaan de rangorde sinds hij van de volle, organische producties van Immunity promoveerde met het gelauwerde album Singularity, waarop zijn sounddesign gedetailleerd is als de groeven van je vingertoppen. Iedere track van Hopkins is maatwerk, volgepropt met zoveel informatie dat je synapsen overwerk hebben om het allemaal te kunnen registeren. Hopkins’ vorm van dansmuziek reist eerst door je cortex, daarna pas balt die energie zich samen in een uitgestoken vuist. >>> lees verder

Zijn vijf bandleden komen al geinend het podium op. Ze springen met de borsten tegen elkaar, hebben vaker wel dan geen slappe lach. En dan komt nummer zes erbij: de frontman van het zooitje ongeregeld: Boy Pablo himself. Het is niet dat de meester ze opeens bij de les houdt. Bij Boy Pablo zijn synchrone danspasjes een pre. Vervelend? Welnee. Het is in de India één groot aanstekelijk feest. Boy Pablo is de inside joke die iedereen snapt. >>> Lees verder

IDLES is niet vies is van grappen en grollen. Maar het vijftal is ook - nee, vooral! - een steengoede liveband. Met name bij de tracks van debuut Brutalism, waaronder het luidkeels meegebrulde 'Mother', valt op hoe loeistrak de band speelt, met bassist Adam Devonshire en drummer Jon Beavis als fundament dat zelfs door zijn bandgenoten niet verstoord wordt. >>> lees verder

100 miljoen streams liegen niet, SG Lewis is zo’n electronische singer-songwriter, producer en DJ die liefhebbers zelf op internet ontdekken of vinden via hun favoriete artiesten waarmee SG Lewis samen heeft gewerkt. Maar streams vertalen naar een volle zaal is een lastige klus waar ook veel hiphop artiesten over mee kunnen praten. SG Lewis is dus dankbaar voor de fans in de voorste helft van de kleine X-Ray. De liveband bestaat naast Lewis zelf uit een zanger en een zangeres en drie prima muzikanten die er samen een gezellige niets aan de hand electropop mix van maken met een flinke scheut dansvloer melancholie. >>> lees verder

Soms een klein festivalzonnetje, soms een flinke plensbui. Prima materiaal voor een paar dagen fotograferen. Hier vind je de mooiste beelden van Lowlands 2019. >>> lees verder

Het moet gezegd worden: My Baby is een festivalband ten top, het soort dat met hun mix van bluesrock en psychedelica een gigantisch, tentvullend geluid weet neer te zetten. En toch voelt het karikaturaal wanneer frontzangeres Cato van Dijck voor de tienduizendste keer haar mond opentrekt om te huilen als een wolf of haar mond juist wijd openspert voor de zoveelste schreeuw, opruiende kreet of galmende voodoo-bezwering. En dan die ellenlange gitaarsolo’s en dat elektronisch vioolgeflodder dat als een bedwelmend wierrookgordijn worden opgetrokken, waardoor je amper de vorm van de liedjes nog van elkaar kunt onderscheiden. Je zou haast vergeten dat My Baby eigenlijk geen enkel refrein of hook heeft die écht beklijft. >>> lees verder

De band is totaal overblown, zoals je dat vaker ziet bij hiphop met live instrumenten. De gitarist is ronduit irritant met zijn bombastische geluid, het organische geluid van de drummer doet af aan de elektronische scherpte van de oorspronkelijke producties. Zo zitten we met een show die op elk vlak net niks is. Niet gevaarlijk, niet energiek, en de emotionele kwetsbaarheid ligt er zo dik bovenop dat het lachwekkend wordt. >>> lees verder

Met zijn instap techno is hij een graaggeziene gast in het festivalcircuit. Niet de meest dankbare spot als je maar een uur mag draaien, de meeste DJ’s zijn dan pas net opgewarmd. Zo niet Kalkbrenner, hij gaat als een speer uit de blokken met de recente track ‘No Goodbyes’, en bij ‘Happy Zombies’ zijn alle brakke takken in het publiek weer in vorm: De zaterdagmiddag instaptechnoclub vol druppende poncho’s is geopend. Kalkbrenner zingt en gebaart met alles mee, geprojecteerd op groot scherm en hij heeft er duidelijk lol in om de handjes in de lucht te krijgen. Bij ‘Feed Your Head’, met de legendarische sample van Jefferson Airplane’s White Rabbit, is het echt raak, van de stage tot aan het meer krijgt hij een staande ovatie. >>> lees verder

Zoveel vragen… Zoveel onduidelijkheid… Otoboke Beaver is misschien wel de meest onbegrijpelijke band van Lowlands. Vier chicks uit Kyoto die eruitzien alsof ze in een sixties girlgroup spelen, maar ondertussen teringlelijke muziek maken. De basis is hele agressieve, snelle trashpunk, waar ze hysterisch overheen gillen in een orkaan van geluid. Echt, als je gisteren een biertje teveel op had in de Armadillow, dan voelt het nu opeens alsof je hersenen een slag te groot zijn voor je schedel. >>> Lees verder

Eenmaal op gang gekomen blijkt Bodega een goed op elkaar ingespeeld vijftal, eleganter dan de gemiddelde garageband, met hier en daar een snufje postpunk en zelfs glam. De band is drie jaar geleden ontstaan in Brooklyn, en heeft een link met Parquet Courts, Austin Brown heeft achter de knoppen gezeten in de studio. Met twee albums op de teller is het voor Bodega nu vooral een kwestie van touren en zieltjes winnen, want van de radio zullen ze het niet moeten hebben. Daar heb je toch echt die vermaledijde timelines voor nodig. >>> lees verder 

De performance van de band is ook nogal, eh… veel. Eerst laten frontmannen Hakim Meridja en Aurélien Zohou - de één een zanger, de ander een rapper - hun stemmen minutenlang vanuit de coulissen de tent in galmen, daarna stuiteren ze continu over het podium om te vragen om handjes in de lucht, handjes van links naar rechts en handjes tegen elkaar. Het voelt vooral als goedkoop effectbejag, die de show allesbehalve subtiel en smaakvol maakt. >>> lees verder

Het is reuzegezellig bij The Vaccines. Het is hitjes meezingen met de vuist in de lucht. Hayward-Young is met zijn rode T-shirt in zijn broek de enthousiaste orkestleider. Het spreekt voor ze dat ook met een recente single als ‘I Can’t Quit’ wordt meegejoeld. Maar het is wel duidelijk anders dan een gitaarbandje dat met een debuutplaat de wereld wil veroveren. The Vaccines houdt een viering van wat de band in een decennium bij elkaar heeft geschreven. En voor het eerst op Lowlands laat horen. >>> lees verder

Na de opening kakt de show wat in – Van Etten heeft net teveel songs die midtempo voortsukkelen – en de India blijft halfvol. Maar er staan dan wel alleen maar mensen die met volle aandacht naar haar luisteren, en je vriendelijk verzoeken of je alsjeblieft stil wilt zijn wanneer je een grappig grapje aan een vriend vertelt, die er smakelijk om moet lachen. >>> lees verder

Wist je dat Ares er ook bij was, bij de totstandkoming van New Wave, de oerknal van de nieuwe hiphop in Nederland? Je moet zoeken naar het resultaat, want zijn bijdrage aan het album is minimaal. Maar ook niet-muzikaal is het moeilijk voor te stellen dat hij daar hing met de SFB’s, de Lil Kleine’s en Jonna Fraser's van deze wereld. Ares is in alles hun tegenbeeld, en dat is precies de reden dat hij hier staat. >>> Lees verder

Doorstoten naar de absolute top, dat lukt de Britse alleen nog niet. Met nummers als ‘If You Ever’ – een samenwerking met rapper 6LACK – leverde Saturn weliswaar een paar kleine successen op, maar echte hits wist Nao op eigen titel nog niet te scoren. Ze heeft er de strot voor, maar de smoel nog niet: voor een ruimtereis blijft het vandaag allemaal net wat te veilig. >>> lees verder

Hij gaat meerdere keren het publiek in voor een stuntje, blijkt een gigantische boxershort van de Friese vlag aan te hebben en staat over het algemeen geen enkele seconde stil. Het is als zappen tussen TV-zenders, nauwelijks bij te houden voor Lowlandsbezoekers die de afgelopen jaren de opmars van de Nederlandse hiphop niet goed hebben gevolgd of geen enkele vlog van wie dan ook op YouTube kijken. Maar wie door al die gekkigheid heenkijkt, ziet een muzikant die dag en nacht over ieder detail van zijn carriere nadenkt en met een gezonde dosis zelfspot de kutzaken van het leven een beetje draaglijker maakt door er een fiks domme beat onder te leggen. Met gewenst resultaat, dit Lowlands optreden is een homerun. Of zoals een groepje jongens tegen elkaar roept: 'De zaterdag is AAAAAN!' >>> lees verder

Jonge ster vertelt aan Eva Koreman over haar grote liefde voor paarden en de bewuste keuze om een ster te worden.

Het is pas één uur ’s middags, maar in de X-Ray begint een intro met duistere synths, stroboscopen en bezwerende teksten: Vlaams electropopduo Charlotte Adigéry, vernoemd naar haar frontvrouw, treedt aan. Het esthetische duo doet aan een extravagantere, vrolijkere versie van het Addams family-echtpaar denken en staat deze zomer op ongeveer alle festivals in de Benelux. >>> Lees verder

Daar lijkt het in eerste instantie niet op, want het komt allemaal wat langzaam op gang. Okee, het is nog vroeg, maar wat meer pit kan geen kwaad. Jones lijkt zich nog een beetje in te houden, de achtergrond zang staat wat zacht. Nee, in het eerste half uur overtuigt de show zeker nog niet. Waar is de gekte, waar zijn de uithalen, de show moves? Vanaf 'Make A Change', openingstrack van het debuutalbum van vorig jaar komt de schwung er al meer in. En 'Morning In America' is een mooie track van de nieuwe plaat American Love Call over de deplorabele staat waarin zijn thuisland zich op dit moment bevindt. >>> lees verder

Ja, KÁRYYN’s abstracte soundscapes en popliedjes-zonder-popstructuur wil niet echt landen, maar gelukkig heeft ook The Quanta Series een paar liedjes, die meer naar het futuristische popspectrum toe bewegen waar ook FKA Twigs in rondhangt, zoals de onstuimige klaagzang ‘YAJNA’. >>> lees verder

We worden meteen onthaald op de springerige dancerock, waar bands als The Killers en Kaiser Chiefs lang patent op hadden. IDKHOW pakt daarin net niet het Franz Ferdinand alternatieve randje, waarop je op basis van hun achtergrond zou hopen. De nummers hebben voldoende poppy hooks, catchy refreintjes en warme synths om het festivalpubliek mee te voeren, zeker ook dankzij de slimme zanglijjen van Weekes. >>> lees verder

Die pure, basale kracht verhult wel dat Dermot Kennedy het moet doen met een eenvormig, wat saai oeuvre. Een beetje ouwelullerig ook. Zijn band oogt ook kleurloos, letterlijk en figuurlijk: strak en professioneel, in anoniem zwart gekleed terwijl Dermot met zijn witte jasje en rode glimbroek de spotlights pakt. Ze begeleiden hem sober, soms wat dikker aangezet maar altijd binnen de kaders van de middle of the road folkrock. Af en toe toveren ze wat geinigs uit de sampler, zoals een gospelkoor of een soort vocal loop van Dermot zelf.  >>> lees verder

De band is ooit begonnen als akoestisch idee van Griffiths. Die kant kan hij ook laten horen, alleen achter gitaar. Zijn zang heeft meerdere identiteiten. Hij kan Tom Smith (Editors) zijn zonder het donkere, Brandon Flowers (The Killers) zonder de pathos maar kan ook overstuurd in de microfoon tekeer gaan. Griffiths heeft in een interview laten weten dat zijn drang om te zingen voortkomt uit afwijzing en schaamte: in schoolkoren kreeg hij nooit de solo, in bandjes mocht hij geen leadzanger zijn. Kortom, het is een godswonder dat Griffiths dit allemaal overleefd heeft, maar hoe dan ook, nu staat hij voor zijn eigen toko. Een gitaarband met een wijds geluid, zonder té stadionsmachtend te zijn. Met voldoende dynamiek en belofte. The Howl & The Hum is er één voor de toekomst. >>> lees verder

Hij is vader, gaat richting de dertig door de rookie-fase heen waarbij geld het belangrijkste is. Onze Sagid Carter sprak op Lowlands met Ronnie Flex over nieuwe muziek en een nieuwe levensstijl. ‘Ik treed toch liever op in een broek van de Zara.'

Vandaag wordt Bevings verkenning van tijd en ruimte bijgestaan door een lichtinstallatie die voor de climax van de show zorgt. Terwijl Vos zijn synthesizer knorrend naar een hoogtepunt toe leidt en het podium in het licht baadt, schuift een zwarte plaat voor het licht, bij wijze van een zonsverduistering. Rechtsvoor staat een meisje zachtjes te snikken terwijl ze het zwarte gat in staart. Haar vriend streelt haar geruststellend over haar schouders. De plaat schuift alweer weg. We hebben de trip doorstaan. >>> lees verder

Natuurlijk maakt Willem een salto het publiek in, natuurlijk laat Twan zich optillen, natuurlijk moet iedereen zijn shirt uit en maken we een circle pit zo groot als heel Sexyland. Alle old school Opposities trucs worden uit de kast gehaald. Maar de grote vraag is natuurlijk: volgt er meer? Hebben Twan en Willem de nare bijsmaak van de faam af kunnen schudden. Hebben ze een antwoord op de druk die te hoog werd? Of zullen we het moeten doen met de serieuze overpeinzingen van de volwassen solo-Opposites? >>> lees verder