LL19: twenty one pilots is een depri circusact LL19: twenty one pilots is een depri circusact

Wat zegt het dat de grootste rockband van Lowlands 2019 geen gitaren heeft? En ook geen eigen sound? Nee, twenty one pilots (dat moet je dus zonder hoofdletters schrijven) is juist een extreem kameleontische band die telkens van kleur verschiet. De aftrap is spierballenrocktune ’Jumpsuit’ met opeens een emotionele pianobreak. ‘Heathens’ heeft dan weer Queens of the Stone Age-harmonieën, maar dan zonder de kloten van Josh Homme. Vervolgens krijgen we nog ‘The Hype’, een liedje met Oasis-swag (zanger Tyler Joseph doet met vissershoedje, lange regenjas en zonnebril zijn beste Gallagher-imitatie) en Edward Sharp folkpop-ripoff ‘We Don’t Believe What’s on TV’ inclusief ukulele. Voor elke succesvolle Spotify-playlist een ander liedje.

En dan zijn we pas een kwartier onderweg! In diezelfde vijftien minuten heeft twenty one pilots al een headlinerwaardig visueel spektakel op ons afgevuurd. Meteen al krijgen we een compleet uitbrandende auto op het podium, van waaruit de vlammentongen de lucht likken. Vervolgens een dystopisch schouwspel waarin twee mannen met gasmaskers tijdens een sitdown CO2-kanonnen over het publiek uitspuiten. En drummer Josh Dun die als voetbalhooligan met bivakmuts en Romeinse kaars naar voren loopt.

twenty one pilots dus. Mocht je onder een steen hebben geleefd, boven de dertig zijn of nooit mainstream radio/Spotify-playlists luisteren: dit is een duo uit Ohio dat als een van de weinige bands in het streamingtijdperk de headlinerstatus heeft weten te bereiken. Grootste hit ‘Stressed Out’ heeft de miljard op Spotify al aangetikt, ‘Heathens’ van de Suicide Squad-soundtrack en ook ‘Ride’ komen in de buurt. Die cijfers heeft Billie Eilish nog niet, hoor. Hoewel ze muzikaal alle kanten op schieten, vormt de afgeknepen zang van Tyler Joseph hun trademark sound: een emokid die heeft besloten met een reggaeflow te willen rappen. Dat klinkt wat cynisch, maar het gaat hem heel goed af.

HET CONCERT:
twenty one pilots, Alpha, zaterdag 17 augustus

HET PUBLIEK:
Werd overdonderd door het visuele spektakel en voelde de teenage angst weer kriebelen.

WAS HET GOED:
Eigenlijk niet.

HET NUMMER:
'Heathens'.

OOK OPMERKELIJK:
Afsluiten met het saaiïge 'Trees', dat wél twee crowdsurfende trommels meekrijgt.

(Tekst gaat door onder de foto)

En je moet het hem nageven: die gast heeft een talent voor het schrijven van goede songs. Op de setlist staan meer hits dan Kings of Leon en Green Day tezamen hebben geschreven, nummers waarmee ze de Alpha gerust kunnen dragen. Daarin sijpelt het type teenage angst door dat je op je twaalfde 100% voelt, wanneer het leven voor het eerst effe tegenzit. ‘Yeah, I think about the end just way too much’, klinkt het bijvoorbeeld in ‘Ride’, en even later als grootste hook: ‘I’ve been thinking too much. I’ve been thinking too much. I’ve been thinking too much.’ ‘Help me.’ ‘I’ve been thinking too much.’ Die boodschap zijn ze overigens steeds meer gaan verbloemen. Laatste plaat Trench is juist weer een nogal ingewikkeld conceptalbum, maar komt neer op het knokken tegen depressie en psychische problemen. Je snapt dat heel wat jongere fans brieven sturen hoe twenty one pilots hun leven heeft gered, zoals Linkin Park dat bijvoorbeeld ook vaak te horen kreeg.

Ondertussen speelt het depressieve twenty one pilots-circus door, en zodra de goede nummers op zijn? Dan is er nog een stijve reggae-versie van ‘Jump Around’, een stukje Dimitri Vegas & Like Mike waarop iedereen van links naar rechts en rechts naar links moet hossen, en een crowdsurfend drumstel met een stukje ‘Seven Nation Army’ (wanneer is het nou eindelijk eens gedaan met dat eeuwige ‘Alle Duitsers zijn homo’ waar het Nederlandse publiek dan direct in uitbarst alsof we de kwijlende honden van Pavlov zijn).

Het jammere is alleen: de sickste podiumtrucjes hebben we twenty one pilots al zo vaak zien uithalen. Nu valt vooral op dat grote hit ‘Stressed Out’ bepaald niet sprankelend wordt gespeeld, Tyler Joseph sowieso nogal een uitgebluste indruk maakt en er echt nul chemie is tussen die twee. Echt, er is zelfs nauwelijks oogcontact! Niet dat er geen mooie momenten zijn hoor. Het komt effe keihard binnen hoe hij rechtstreeks de camera inkijkt (‘I’m running for my life’) tijdens het getergde ‘Chlorine’. Het meezingen in oudje ‘Car Radio’ is een kippenvelmoment. En ja, die twee mini-podia met trommels, door het publiek omhoog gehouden, blijven cool. Tegelijkertijd zijn die contrasten tussen depressieve teksten en podiumcapriolen een beetje gek, als de depressieve clown aan de drank die door een brandende hoepel wil springen. Het is geen slechte headlineshow, maar het sprankelt ook nauwelijks. Dan was de show van De Staat gisteren duizend keer zo iconisch.

Of we op Lowlands ook een beetje weten hoe we moeten dansen? Op de schermen krijgen we eerst een paar voorbeelden te zien. Om precies te zijn: de camera’s worden opeens in de gezichten geduwd van de securitymannen vooraan. De eerste schrikt zich een hoedje en doet verlegen een voorzichtig pasje. De tweede gaat meteen wild, steekt zijn tong uit en begint zelfs een beetje te strippen. Het is meteen spontaner en leuker dan de hele show van twenty one pilots.

Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!