LL19: Dermot Kennedy heeft dé stem
Elk jurylid zou zijn stoel voor hem omdraaien
Je zou de opkomst van Dermot Kennedy sensationeel kunnen noemen. Nog voor hij fatsoenlijke airplay had, verkocht de Ier Paradiso al uit, voor zijn debuutalbum er is staat hij vandaag al in de Alpha. Maar zo sensationeel is dat tegenwoordig niet meer. Je hoeft als groot talent maar één goede song in de juiste playlists te hebben en de fans pikken je er wel uit. En Dermot Kennedy is overduidelijk een groot talent.
>>> Kijk vier nummers terug <<<
De folkrock zanger uit Dublin beschikt over zo'n trefzekere stem waar je absoluut niet omheen kunt. Zo'n stem die overal bovenuit steekt. Als straatzanger zou zijn gitaarkoffer bezwijken onder de muntjes, in een talentenjacht zouden alle juryleden zonder aarzelen hun stoel omdraaien. Hij zingt loepzuiver en een beetje rauw - een zanger in de categorie Ray Lamontagne, die met name het dertig plus publiek betovert.
Die pure, basale kracht verhult wel dat Dermot Kennedy het moet doen met een eenvormig, wat saai oeuvre. Een beetje ouwelullerig ook. Zijn band oogt ook kleurloos, letterlijk en figuurlijk: strak en professioneel, in anoniem zwart gekleed terwijl Dermot met zijn witte jasje en rode glimbroek de spotlights pakt. Ze begeleiden hem sober, soms wat dikker aangezet maar altijd binnen de kaders van de middle of the road folkrock. Af en toe toveren ze wat geinigs uit de sampler, zoals een gospelkoor of een soort vocal loop van Dermot zelf.
HET MOMENT:
Zo heeft deze jonge Ier het in zich om een hele grote ster te worden, maar ontbreekt bij deze show het wow moment. En hoewel er op de schermen behoorlijk wat devote (en verdacht knappe) fans te zien zijn die alles (vooral 'Power Over Me') meezingen, is het nog niet genoeg om echt de vlag uit te hangen.
Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!