Het is de eerste officiële nacht van Lowlands zo stervensdruk dat het niet moeilijk is om een kutnacht te hebben. Maar zodra je dan de ruimte hebt gevonden om te feesten, maken Identified Patient, KI/KI en upsammy diepe indruk.

‘Argh, helemaal kut dit!,’ brult de ene gast in het oor van de ander. De feestelijke sterretjes schitteren in hun ogen, maar hun mondhoeken krullen omlaag. Ze staan met hun ellebogen als afweergeschut in de linker achterhoek van de Bravo-tent, en het is stervensdruk. Zo druk dat je schouder aan schouder staat. Zo druk dat je de hele tijd heen en weer wordt geduwd en getrokken door mensen die de tent óók nog binnen willen. Zo druk dat je amper kunt dansen, tenzij jij en je voorbuurman/vrouw zin hebben om tegen elkaar te kleven en wat te heupwiegen. Ja, zo druk is het in de Bravo, zo druk wordt het trouwens binnen een uurtje ook in de X-Ray. En dat terwijl de nacht amper is begonnen, het is 9 over 11 en Honey Dijon heeft pas haar derde plaat opgelegd! En eerlijk: zo gaat het er op de vrijdagnachten al jaren aantoe op Lowlands, maar dat maakt het niet minder irritant.

Het is vervolgens niet moeilijk om deze eerste nacht een beetje een kutnacht te hebben. Wellicht hoorde je het gerucht dat The Opposites een verrassingsreünieshowtje in Sexyland zouden doen. Megavet natuurlijk, alleen jammer dat de sfeer in de rij voor de verhuurschuur na een halfuur zo grimmig wordt dat de rij wordt opgeheven en er écht niemand meer binnen komt. Tja, dan maar even naar de Adonis, die is immers twee keer zo groot geworden. Maar ugh, ook daar staat een fikse rij. Je hóórt dat er iemand live op een koebel staat mee te spelen, een vriend appt dat er binnen ruimte zat is en dat zal ook allemaal wel, maar je wil verdomme NU ergens staan dansen, en niet nog eens een halfuur in de rij gaan staan.

DE SFEER:
Hutjemutje schouder aan schouder raven tot het ochtendgloren: Lowlands is tegenwoordig een nachtfestival (en ze zouden best wat meer dansvloer kunnen creëren). 

HET HOOGTEPUNT:
De wilde achtbaanrit van Identified Patient, die van trage industrial en bigbeat opschakelt naar Cardi B en synthpop noir.

DE ONTDEKKING:
Ook Biddinghuizen gaat helemaal stuk op de hardtrance van KI/KI.

DE PLAAT:
Neuro Dancer van Wippenberg

Oké, het gezeik is uit het systeem, dat biertje smaakte naar meer, tijd om te dansen. Het allerleukst is vanavond de X-Ray, met een volledig Nederlandse line-up aan avontuurlijke dj’s die je vrijwel een op een in een club als De School had kunnen verwachten. Met de rug tegen de golfplaten geplakt is het niet moeilijk om te zien hoe goed de van oorsprong Utrechtse Thessa Thorsing alias upsammy is, een jonge producer die al opviel met eigenzinnige releases op het Rotterdamse Nous’Klaer en Britse label Whities. Op peak time kan ze abstracte jungle vermengen met IDM, luister die Lente Kabinet-set er maar eens op na. En je zou het maar durven, in een al helemaal volle X-Ray alsnog zo abstract en slowmotion te werk gaan. Lekker wel dat dat groepje lolbroeken met kreeftpetten op eens achter de oren krabt, er geen fuck van begrijpt en besluit zich erbij te gaan proppen in de Bravo. Dat betekent immers: hier weer drie centimeter extra om te dansen! Na drie kwartier gaat de knop om bij upsammy en schakelt ze het tempo drie tandjes bij, maar moet je alsnog zelf de vierkwartshamerslag er bij fantaseren in de hinkstapsprong-ritmes van haar obscure Bandcamp-vondsten. De coolste: deze bizarre industriële Chinese keelzangtrack.

Voor haar eerste eigen producties maakte upsammy gretig gebruik van de samplepacks van de Scheveningse synthwizard Legowelt, die haar vanavond ook op het podium komt aflossen. De dj-decks worden aan de kant geschoven, want hij heeft een tafel aan apparatuur meegesleept voor een Gladio-liveset. Dat betekent: weinig verrassingen, veel werk van vooral die onlangs verschenen plaat, dat onder het dak van de X-Ray nog zwaarder klinkt. Ja, die engelenzang in openingstrack ‘Of Hyperborea’ is prachtig, maar de kick is zo genadeloos dat je moet snakken naar adem. Met de acidlijn die hij erop legt verandert Legowelt in een kwaadaardige marionettespeler. Hij trekt aan een koortje, en opeens gaat je vuist omhoog. Hij trekt aan twee andere en je benen gaan alle kanten op.

(Tekst gaat door onder de foto)

KI/KI

Energie, energie en nog meer energie

© Timo Pisart

Maar de echte lefgozer van de dag? Dat is Job Veerman uit Amsterdam. Identified Patient, noemt hij zichzelf ook wel. Een boomlange geweldenaar die achter de decks staat alsof hij de aanvoerder is van een satanische rockband, telkens weer theatraal gebarend op zijn destructieve trommelplaten. Hij doet wat hij wel vaker doet: traag beginnen en over anderhalf uur heel erg hard versnellen. Een industriële plaat van hemzelf inclusief militante zang van zijn vriendin, bigbeat van The Chemical Brothers en dan opeens zelfs Cardi B, Nirvana en synthpopkrakers met een likje zwarte eyeliner: zijn plaatkeuzes zijn allemaal ruw en stoer en getuigen stuk voor stuk van lef.

Ja, het is nog altijd teringdruk. Maar als een onbekend meisje een biertje aanbiedt (‘had mijn vriend gehaald, ik lust hem niet, maar er zit niks geks in, beloofd!’) en een jongen die je ooit in De School denkt te hebben gezien een nakkie keta wil geven (‘ah thanks, maar ik ben een leuk stukje over de nacht aan het schrijven’), snap je langzaam maar zeker weer waarom de Lowlands-nachten helemaal niet zo kut zijn, maar zelfs geweldig leuk. Het is een gebroederlijk zooitje dat openstaat voor de wildste muziek.

Alle synapsen in de X-Ray staan wagenwijd open voor de platen van KI/KI dus, een 22-jarige dj die eigenlijk pas sinds een jaar opvalt in de clubs, en dan vooral dat mega-heftige queerfeest SPIELRAUM. Ze geeft precies wat je nodig hebt om half 4 ’s nachts: energie, energie en nog veel meer energie. Bij de openingsplaat vraag je je al af of ze al aan haar plafond zit, en toch weet ze de X-Ray verder in het rood te drijven met loeiharde hardtrance met af en toe sentimentele melodieuze arpeggio’s en gigantische breaks. Het is muziek waar ze echt verzot op is, zie je, af en toe lijkt ze overmand door emoties of kijkt ze verlekkerd de tent in omdat ze weet welke loeier ze er nu in aan het mixen is. Zelfs om kwart over vier ’s nachts staat die X-Ray nog ramvol, het is knap lastig om van links naar rechts te dansen of van voor naar achteren te zwieren, maar opeens heb je het: je kunt wel gewoon keihard op en neer springen met de vuisten in de lucht. De loods barst bijna uit elkaar bij de laatste platen van KI/KI. Wat een heerlijke set.

Je zou bijna vergeten dat er in de Bravo ook van alles gebeurt. Het leukst is de trend die lijkt te zijn overgeslagen vanuit Thuishaven en Wildeburg: overal in de dancekathedraal zie je stokken met in elkaar geknutselde lichtgevende kwallen op en neer gaan. Hele kunstwerkjes zijn er gemaakt, volgehangen met kersverlichting en fluorescerende stoffen. Daartussen stond eerder vanavond al de Amerikaanse Honey Dijon te voguen, heen en weer kruisend tussen platte house en NY-disco. Met a capella’s en korte haakjes probeert ze die gigantische massa tot beweging te brengen. Hier een stukje Chaka Kahn, daar de hook van ’Show Me Love’. Erg plat, erg effectief. Hunee – die door een vertraagde vlucht bijna deze gig had moeten missen – pakt het al veel smaakvoller aan maar niet al zijn discoplaten voelen krachtig genoeg voor de Bravo.

Nee, de koningin van de Bravo is vanavond de Utrechtse Carista. Na een debuut in de Haçienda groeide ze via de X-Ray in een paar jaar tijd gewoon door tot een internationale lieveling van types als The Black Madonna en Seth Troxler, en ze heeft de belangrijkste slot: tot vijf uur ’s nachts. In de twee uur die ze krijgt toebedeeld, schakelt ze vanuit stevig house – swingend en snel – opeens naar een trapbeat. Via de Four Tet-remix van Nelly Furtado komt ze uit bij een ratelende Richie Hawtin-plaat. Veel dj’s weten zich bij hun Bravo-debuut geen raad met zo’n grote tent, Carista weet juist precies die platen te kiezen met genoeg power, en brengt ze vervolgens nog eens drie keer zo aanstekelijk. In haar handen klinkt zelfs die laatste Daphni-tune opeens als een hit, en met een dikke grijns heen en weer swingend geeft ze de eerste nacht van Lowlands een gouden einde.

Of nou ja, einde? Om vijf uur ’s nachts lonkt toch de Armadillow nog, het vierentwintiguursgebied waar Woody ’92 en zijn vrienden net beginnen aan de zonsopkomstset. Hun eerste plaat smaakt al naar meer: traag, trippy en zo hallucinerend als je hoopt op dit tijdstip en je weet al dat het alleen nog maar weirder gaat worden. Maar nee, er is nog zeker 48 uur Lowlands te gaan. Morgen weer een nacht!

Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!

Honey Dijon