LL19: iDKHOW is de goedkoopste band van het festival

'You had a choice between us and cold wet rain, and you chose us. Thanks.' Maak kennis met I Don't Know How But They Found Me (ook wel: iDKHOW) uit Salt Lake City. Het duo brengt Lowlands elektronische indie rock met gierende synths/gitaren en een pompende ritmesectie en wat vleugen new wave en emo (de Robert Smith-achtige zang). Met 'Choke' hebben ze een aardige hit te pakken, die dit jaar nog eens akoestisch is uitgemolken. 

Verder hebben ze alleen een EP, van vorig jaar en zogenaamd een heruitgave uit 1981. Maar deze band is veel jonger. Drummer Ryan Seaman heeft een verleden in post-hardcoreband Falling in Reverse en zanger-bassist Dallon Weekes zat acht jaar lang in Panic! at the Disco. Hoewel Weekes toen al sommige nummers schreef, en ze ook nummers van soloproject The Brobecks spelen, bestaat iDKHOW pas sinds 2016. 

We worden meteen onthaald op de springerige dancerock, waar bands als The Killers en Kaiser Chiefs lang patent op hadden. IDKHOW pakt daarin net niet het Franz Ferdinand alternatieve randje, waarop je op basis van hun achtergrond zou hopen. De nummers hebben voldoende poppy hooks, catchy refreintjes en warme synths om het festivalpubliek mee te voeren, zeker ook dankzij de slimme zanglijnen van Weekes.

De band toont zelfspot met grapjes 'om de verwarring weg te nemen': 'De verkeerde afslag naar Billie Eilish genomen?', 'Wanneer begint Twenty One Pilots?', 'Waar is toch de gitaar die we horen?' en 'Waarom er altijd maar twee van die jokers staan?' 'Because we are the cheapest band of the festival!' Cool. Het Prince-achtige volgende nummer is bovendien raak, inclusief gilletjes. Met new wave, laat staan post-hardcore heeft het allemaal weinig te maken, maar het zit aardig in elkaar, funkt en groovet als een malle. Prima festivalact, dat iDKHOW.

HET MOMENT:
Als het tweetal na 'de laatste song' als afsluiter toch nog grote troef 'Choke' inzet (quelle surprise) is de leegloop naar Billie Eilish al lang begonnen. Logisch natuurlijk, maar ook een beetje sneu dat die halfvolle India nu nog maar voor een kwart gevuld is. Maar dat restant heeft de band wel ruimschoots voor zich gewonnen. Het is met afstand het beste nummer, wat de uitdaging aangeeft: de brug naar de rest van het wat veilige en inwisselbare repertoire verkleinen en op zoek naar meer eigen smoel.

Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!