LL19: The Howl & The Hum bouwt aan de toekomst
Yorkse band heeft not your average rockstar achter de mic
De ochtendyoga zit er al even op en om het festival in dezelfde India-tent gestaag naar de volgende stap te brengen, is The Howl & The Hum neergezet, de vierkoppige gitaarband uit het Engelse York. Achter de microfoon staat Sam Griffiths, oprichter en brein. Het is not your average rockstar. De voormalig Filosofie- en Literatuurstudent ziet er vooral uit als, nou ja, een Filosofie- en Literatuurstudent, het brilletje erbij inbegrepen. Maar al bij de opener laat hij iets bezetens zien. Griffiths kan opeens trillen en ook een feminiene heupwieg tonen. Tussen de nummers door is hij weer op z'n Engels polite.
>>> Kijk bijna de hele show terug <<<
The Howl & The Hum is nog niet zo lang onderweg maar heeft zichzelf al in de kijker gespeeld. De bedoeling is dat het debuutalbum in 2020 zal verschijnen. Het volledige uur dat de jonge band op Lowlands krijgt is nog te lang: de band is overduidelijk hard bezig materiaal aan het schrijven. Maar er ligt ook al genoeg op stapel om de plek op het podium te rechtvaardigen.
De band is ooit begonnen als akoestisch idee van Griffiths. Die kant kan hij ook laten horen, alleen achter gitaar. Zijn zang heeft meerdere identiteiten. Hij kan Tom Smith (Editors) zijn zonder het donkere, Brandon Flowers (The Killers) zonder de pathos maar kan ook overstuurd in de microfoon tekeer gaan. Griffiths heeft in een interview laten weten dat zijn drang om te zingen voortkomt uit afwijzing en schaamte: in schoolkoren kreeg hij nooit de solo, in bandjes mocht hij geen leadzanger zijn. Kortom, het is een godswonder dat Griffiths dit allemaal overleefd heeft, maar hoe dan ook, nu staat hij voor zijn eigen toko. Een gitaarband met een wijds geluid, zonder té stadionsmachtend te zijn. Met voldoende dynamiek en belofte. The Howl & The Hum is er één voor de toekomst.
HET MOMENT:
The Howl & The Hum heeft al een bescheiden hitje te pakken met ‘Godmanchester Chinese Bridge’ met een sterke opbouw dat vanzelfsprekend aan het eind van de set is geplaatst. Maar na een net te traag nummer halverwege was het rauwe en raspende ‘Don’t Shoot The Storm’ het meest welkome nummer.
Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!