Peel Slowly And See 2025: vrijdag Peel Slowly And See 2025: vrijdag

Het energieke Chew uit Atlanta (VS) trapt de avond af in Resistor. Dit trio brengt psychedelische postrock met funky beats, scheurende gitaren, beukende bassen en ingenieus ingezette samples. Temidden van gitarist Brett Reagan en bassist Brandon Pittman is het drumstel van Sarah Wilson prominent opgesteld. Mede door deze positionering, maar ook door haar charismatische verschijning en dynamische performance, lijkt Wilson de ‘aanvoerder’ van dit trio. Haar ritmes zijn in elk geval een drijvende kracht in de muziek. Meteen in het eerste nummer gaat ze al dusdanig los dat een onderdeel van haar drumstel valt en in de zaal terechtkomt. Gelukkig brengt een toeschouwer het terug en kan het weer vastgemaakt worden. Dit laat wel zien hoe – soms letterlijk – explosief haar spel kan zijn.

Naast de opzwepende ritmes genieten we van fijne gitaarslides, hammondklanken uit de synth en een basgeluid dat soms ook als een straaljager blijkt te kunnen klinken. Ter ondersteuning van de overigens instrumentale nummers worden achter de muzikanten projecties op een scherm getoond. We zien beelden variërend van het Alziend Oog en een soort vechtsportgoeroe tot witte maskers en close-up warmtecamerabeelden van een vrouwengezicht. Een raadselachtige collectie beelden.

Wat zich op het podium zélf afspeelt, trekt dan ook meer de aandacht. Sarah is zo enthousiast dat ze regelmatig zelf maar alvast begint te klappen als een nummer afgelopen is, waarna het applaus uit de zaal uiteraard volgt. Verrassend genoeg lijken Brett en Brandon in het begin wat introvert, terwijl hun muziek toch allerminst ingetogen is. Ze moeten duidelijk even op gang komen, maar gaandeweg worden ze steeds beweeglijker op het podium en maken ze meer contact met de zaal. Bij het laatste nummer, ‘Mother’,  komt Brett zelfs even het publiek in met zijn gitaar en bij het afscheid nemen maakt Brandon een soort dansje dat lijkt op het brengen van de Land van Ooit-groet. (CB)

In de Qbus zetten de eigenzinnige postpunkers van Trupa Trupa een solide, aanstekelijke set neer. Ze spelen alle nummers van hun eerder dit jaar uitgebrachte EP ‘Mourners’, en meer. Het drietal komt uit Gdánsk en is daarmee een van de vier acts die de Poolse focus van deze editie van PSAS onderstrepen. Van 1 januari tot en met 30 juni neemt Polen het roulerende voorzitterschap van de Raad van de EU over. Om dit moment te benadrukken heeft het festival dit jaar vier Poolse acts geprogrammeerd, in samenwerking met het Adam Mickiewicz Instituut.

Opvallend is de houterige motoriek van zanger/gitarist Grzegorz Kwiatkowski. Zijn schokkerige gebaren doen denken aan de bewegingen van Joy Divisions Ian Curtis. Zo musiceert hij staande op één been, heft zijn armen, balt zijn vuisten, springt over het podium, slaakt er kreten bij en kijkt af en toe verstoord of misprijzend de zaal in. Ook qua sound lijkt de band sterk beïnvloed door Britse postpunk uit de (vroege) jaren tachtig. De wat rustiger nummers doen dan juist weer denken aan het meer toegankelijke werk van Radiohead. Ook invloeden van The Beatles zijn duidelijk aanwezig, met letterlijke referenties aan ‘All you need is love’ en ‘The Magical Mystery Tour’. De melodische basloopjes van Wojtek Juchniewicz zijn een inventieve verrassing en drummerTomek Pawluczuk zorgt met zijn steady beats voor de ritmische ruggengraat van de songs.

De nummers zijn niet alleen catchy, maar ze gaan ook nog ergens over: ze verkennen de donkere kanten en duistere perioden uit de geschiedenis van de mensheid en thema’s als de Holocaust worden niet ontweken. Dat heeft ertoe geleid dat Trupa Trupa buiten hun landsgrenzen populairder is dan in Polen zelf. Voor Gregorz Kwiatkowski is dat om het even: naast muzikant is hij ook dichter en mensenrechtenactivist en voor hem hangt dit allemaal met elkaar samen. (CB)

Voor het tweede jaar is tentoonstellingsruimte TROEF veranderd in een platenwinkel met nét niet verschenen vinyl dankzij kunstenaarscollectief ROEM. Leidse kunstenaars hebben ontwerpen ingestuurd die vervolgens echt gedrukt zijn.

Over artiesten gesproken: Sanne Bet, winnares van de Fiep Westendorp Stimuleringsprijs, maakt ter plekke CD-covers. Ze vraagt wat het onderwerp moet zijn en maakt daar met vulpen in een paar minuten een tekening bij. Een ROEM-muzikant doet een performance als Lichaamstaal (zie hieronder): hij stemt non-stop zijn gitaar. In een hoekje kun je voor het eerst PSAS-merch kopen, zoals stickers en een sjaal.

Voor wie geïnspireerd is om zelf aan de slag te gaan: er is ook een knutselhoekje met papier en stiften, scharen en tijdschriften om uit te knippen. Op het bord staat: "Maak je eigen fantasieplaat!" Wat daar gemaakt wordt, wordt onderdeel van de collectie.

Vinylhoogtepunten
Qua vinyl komen we een oude bekende tegen van vorig jaar, het debuutalbum van Mercator. Nog wat bijzondere platen:

• De trippy voorkant van ‘A Murderous Dreamscape’ verbergt nummers als: ‘Nightmarry me’.
• ‘Machine Messiah’ heeft als ondertitel: ‘Händel this’. De kubistische componist siert de cover.
• Over Babayaga, de mythische heks, staat aan de bovenkant een zalvende uitleg over haar natuurmystieke betekenis. De titels van ‘Folklore’ vertellen echter een lovecraftiaans horrorsprookje. Het begint met ‘The kids’ en eindigt via ’The creepy crawlers’ met ‘Please don’t scream’.
• Damesschreeuwkoor Volle Maan (Live uit Urk) heeft onder andere: ‘Lazer op’ / ‘Kom terug’ / ‘Blijf (voor altijd)’.
• De goorste songtitel is van Lichaamstaal: ‘Smegmaborstel & tarrelstokers’.
• Als Charles Darwin een plaat gemaakt had, had die ‘On the origin of lighthouses’ geheten.
• De uitleg van de nummers van ‘Why MC Anus’ zijn alleen maar klachten over de lethargische DJ’s: “A whole track of silence… DJ’s idea of a set”.
• O ja, en Liesbeth List zong nooit ‘De Mauthausen-liederen’. (RvN)

In de nieuwste PSAS-locatie, de enorme Herengrachtkerk schept I Am Oak een huiskamersfeer. Op tafeltjes en een instrumentenkist staan drie schemerlampen. Vloeidia's met vlekken die rondtollen op de achterwand zijn nu wit, rood, blauw en roze.

I Am Oak is een kalme singer-songwriteract die doet denken aan een meer folkgericht The National. In het middelpunt staat Thijs Kuijken, wiens akoestische gitaar, leadzang en keyboard worden vandaag begeleid door Clasine Haringsma met een dromerig klinkende elektrische gitaar. Daarnaast verzorgt Clasine met haar warme, donkere de achtergrondzang. Hun mooi bij elkaar passende stemmen doen denken aan K's Choice, alleen zijn dit niet twee broers. Ook de gitaren klinken harmonieus, wat het concert een knus gevoel geeft. Het ene nummer verglijdt in het volgende ene balans van het geluid is bij dit concert uitstekend.

Ze spelen vier nieuwe nummers op rij, waaronder het al gereleaste 'Dreamt of you'. Het album waar ze op staan, ‘Time Drifts‘, komt over twee weken uit. 3voor12 interviewde hem over de achterliggende ideeën.

Het publiek klapt massaler dan eerder bij Adrian Crowley, maar aan de andere kant stroomt de zaal langzamerhand leeg, onder andere richting NasÎn. Thijs sluit dan ook af met: "Bedankt dat jullie zijn blijven zitten." Dit was echter wat Adrian Crowley had moeten zijn. (RvN)

Het Rotterdamse trio Texoprint speelt maar liefst negen nummers in een half uur. Stel je hun intense noiserock voor als drum ‘n’ bass post-punk, maar dan met een gitaar erbij.

Wie van de drie is de leadzanger? Het goede antwoord is: allemaal. Drummer David Pop pakt bij het openingsnummer ‘Panko’ de leadzang, bij ‘Guess’ begint bassist Jasper Werij daarmee en neemt gitarist Rewin Rolleman het over. Hun stemmen klinken een groot deel van de set alle drie ongeveer hetzelfde, totdat Jasper bijna rapt bij ‘Texoprint’.

Halverwege de set blijkt na ‘Said Enough’ een snaar van de gitaar gebroken. Het zaallicht gaat even aan zodat Rewin genoeg ziet om hem te vervangen. Zenuwachtig worden ze hier niet van; dit is een ervaren band die al op Best Kept Secret en ESNS 2025 gestaan heeft. Tijdens de reparatie leidt Jasper de aandacht af met een verhaal dat hij zijn bas heeft gekocht van Robert Smith (niet die van The Cure). Na gepraat uit de zaal roept hij: "Interviews mogen na de show!"

Texoprint hervat met het rocky en sterke 'Push It Down'. Daarin wordt de spanning opgebouwd door steeds te versnellen, met een ontploffing aan het einde. David ramt er daarna bezweet en met een grimas op los in 'Street'.

Dat was de juiste intensiteit en deze mannen hadden goede energie – het hoogtepunt van de eerste festivaldag. (RvN)