Peel Slowly and See 2024 - dag 1: vertrekpunt Peel Slowly and See 2024 - dag 1: vertrekpunt

In de Qbus weet Porcelain id de goedgevulde zaal enthousiaste bezoekers in beweging te krijgen. Porcelain id is het pseudoniem van de in Rwanda geboren en in België opgegroeide queer singer-songwriter Hubert Tuyishime, die momenteel op weg lijkt om muziekminnend Nederland te veroveren. In januari speelde die nog met diens band op ESNS en deze zomer zijn ze te zien op Best Kept Secret. Vanavond maken ze een tussenstop in Leiden, waar ze flink wat nummers spelen van het recent verschenen album ‘Bibi: 1’. Wat direct opvalt is de soulvolle zang, zowel van de leadzanger als de samenzang van de bandleden. Funky ritmes worden afgewisseld met warme toetsenpartijen, soms raadselachtige elektronische effecten en melancholische gitaarklanken. Met name op de momenten dat Porcelain id er een akoestische gitaar bij pakt, ontstaat er een intieme sfeer. Met Nard Houdmeyers op gitaar en bas, Fender Mackenson op drums en “heel veel gadgets” en Emma Hessels op toetsen (en nog meer gadgets) heeft die een groep uitstekende muzikanten om zich heen verzameld. Wel blijkt dat Emma Hessels de band binnenkort helaas zal gaan verlaten. Vanavond is een van haar laatste optredens met deze formatie. De soulvolle lo-fi popsongs hebben een laid back vibe, maar de onderwerpen van de liedjes zijn zwaarder dan de sound doet vermoeden. Zo blijkt bijvoorbeeld uit het nummer ‘Muschel’, dat Porcelain id schreef voor George Floyd, een Afro-Amerikaanse man die in mei 2020 werd vermoord door een blanke politieagent in Minneapolis. De zanger noemt het lied “een moment van bezinning” en nodigt het publiek uit om mee te zingen, wat veel mensen na enige aanmoediging dan ook doen. Ook wordt er hier en daar gedanst, waarbij de singer-songwriter zelf het voortouw neemt met diens soepele dansmoves.

(Cisly Burcksen)

Het trio Amaguk bestaat uit drie vrienden die elkaar hebben ontmoet in Rotterdam, maar die wortels hebben in Griekenland, Italië en Spanje. Die achtergronden hoor je terug in hun energieke, voornamelijk instrumentale, composities waarin een mix van jazz, rock en mediterrane muziek de basis vormt. Dit levert een geluid op dat enerzijds lekker stevig is en soms een beetje ruig, maar anderzijds ook een mysterieus element heeft. Dat laatste komt vooral door de diepe klank van de basklarinet van Massimiliano Dosoli, en door sommige geluidseffecten. Ook de wisselende maatsoorten zorgen voor mysterie: ga je meetellen om te ontdekken wat er ritmisch nu precies gebeurt? Of laat je je gewoon intuïtief meevoeren op de cadans van de muziek? Zo te zien kiezen veel mensen in het publiek voor het laatste, want in de intieme zaal van Resistor wordt heerlijk meegedanst en meegewiegd. Het meest opzwepend blijkt het  trouwens wanneer de band toch ‘gewoon’ in vierkwartsmaat speelt, maar dat kan aan gewenning van de toehoorders liggen. Drummer Alex Coulon lijkt zijn hand niet om te draaien voor welke groove dan ook en de vingervlugge Daniël Denis tovert niet alleen strakke, aanstekelijke licks uit zijn gitaar, maar ook langer uitgesponnen gitaarpartijen die wat meer ruimtelijk klinken. Na ons onder andere te hebben meegevoerd naar Griekenland en West-Macedonië sluit de band hun optreden af met een instrumentaal nummer over Palestina. Het is een dynamisch geheel met grunge-achtig klinkende gitaar en meer uitwaaierende gedeelten. Voor de ongeoefende luisteraar is het lastig de strijd om Palestina erin terug te horen, maar getuige het enthousiasme in de zaal blijkt het in elk geval uitstekend dansbaar.

(Cisly Burcksen)

De prominente muziekpioniers uit De Lier, Davy Tulp en Hans Hollebek, zaten maandenlang in coronaquarantaine in Albanië. Vrijgelaten stonden ze vrijdag in de binnentuin van ROEM voor de EP-release van ‘Zie je later, Supermercator’. We herkennen in deze pseudo-gekwelde poseurs Damiaan en Sam van Sunday at Eight. Als we dat nog niet gezien hadden aan Hans’ baret en sigaret achter zijn oor, dan maakt de muziek de parodie duidelijk: de melodie van openingsnummer ‘Doomservice’ is van ‘Hit the Road, Jack’, de openingstekst komt uit ‘Daar wordt aan de deur geklopt’.

De Mercatormannen houden inleidende praatjes die het elitarisme voorbij zijn, vol namedropping: Beethoven, Goethe, Shakespeare, om het dan de andere kant op te sturen met: “…maar daar gaat dit nummer niet over…” Bij alle hyperpretentie gaat het nogal eens fout: hun tour naar Albanië zou door “Oost-Europa” gaan, maar het ligt in de Balkan. Ook in hun songteksten wordt elke bewuste fout wel een keer gemaakt: verkeerde uitspraak (“SupermercatEr”), bijna-rijm (“André Breton” past niet op “andersom”) en foute klemtonen: “afgúnst”. Tekstueel zijn dit verre nazaten van Wim T. Schippers’ ‘Zuurkool met vette jus’.

Mercators Renaissance wave-electropop is overgoten door een jarentachtigsausje van synthesizers en wordt begeleid door Hans’ bas. Sethoogtepunt is ‘Mijn Strijd’, denk aan de autobiografische roman van Karl Ove Knausgård. Hun “gevecht” was opgroeien in het delirium van De Lier. Davy gromt gepijnigd klanken in de microfoon terwijl beiden synthekapseizen. Dit is de foutste act sinds het solo-œuvre van Morrissey en een stuk grappiger, geschikt voor liefhebbers van Promenade en Plakshot. Na afloop ontstaat er meteen discussie of we hen niet naar het Songfestival moeten sturen.

(Rogier van Nierop)

Naast optredens op de binnenplaats bij hun atelier hebben de kunstenaars van ROEM ook een imaginaire platenzaak ingericht. Een kunstenaar zit achter de kassa, en een platenspeler staat in de hoek, maar het hoofdonderdeel van deze winkel der waan bakken vol met creatieve albumhoezen van volledige fictieve artiesten. Zonder de bijbehorende context zou je zomaar kunnen denken dat het gaat om bestaande acts. De bedoeling is dat je je eigen fantasie gebruikt om te bedenken wat voor muziek er nou precies bij deze hersenspinsels hoort.

Het is indrukwekkend hoeveel detail het collectief in het werk heeft gestoken: de albumhoezen zijn niet alleen elk in individuele stijl gemaakt, ook is er een hele lijst met neppe nummers bij verzonnen op de achterkant. Alhoewel de meeste objecten de verbeeldingskracht laten werken, zitten er ook duidelijke parodieën tussen die op de lachspieren werken: tel hoe vaak het woord ‘hart’ in de tracklist van een imaginaire zanger van het levenslied. Het doel van de expositie is om het gevoel na te bootsen van een middagje snuffelen in een platenzaak, en dat is meer dan gelukt. Hoe hilarisch zou het zijn als één van deze kunstwerken de inspiratiebron vormt voor een daadwerkelijke band? Zou manifesteren dan toch echt te werken?

(Bas Kleijweg)