1. Ulrika Spacek, 24 september 2017 in Het Stroomhuis
De Britten van Ulrika Spacek maakten vorig jaar al grote indruk op de laatste editie van Eindhoven Psych Lab. De perfecte mix van krautrock, psych en indiepop werd goed ontvangen en bij hun terugkomst naar Eindhoven op 25 september resulteerde dat in een goed gevuld Stroomhuis. De aanwezigen werden getrakteerd op een divers uur vol goed gestructureerde popnummers en oogverblindende visuals. Vooral de kwaliteit van het geluid, die in Het Stroomhuis niet altijd gegarandeerd is, was opvallend goed. Hoogtepuntje van de show was de uitvoering van ‘Beta Male’, waarbij de band zijn verzameling van stroboscopen even tot het uiterste leek te willen testen. Zonder twijfel mijn favoriete show van het jaar.
Met uitstekende albumreleases, een overweldigende hoeveelheid concerten en natuurlijk het tienjarig bestaan van 3voor12/Eindhoven mogen we wel spreken van een bijzonder goed muziekjaar in Eindhoven. Aan hoogtepunten geen gebrek, al werpt het overlijden van Ad van Meurs toch een schaduw over het afgelopen jaar. Een groot gemis, dat zeker zijn weerslag zal hebben op het muzikale klimaat in Eindhoven. Met dat klimaat zat het in 2017 nog meer dan goed. Van de opgewekte indiepop van Nouveau Vélo tot de loodzware akoestische metal van Amenra; dit zijn de mooiste muziekmomenten volgens 3voor12/Eindhoven.
SJOERD AARDEN | SCHRIJVER
2. YAK, 29 oktober 2017 op DDW Music in het Stroomhuis
YAK is zo’n band die muzikale conventies op een album volledig overboord gooit. Toen ik hun naam op de line-up van DDW Music zag verschijnen, verwachtte ik dan ook een uur gevuld met volledige chaos. Die chaos bleek uiteindelijk wel mee te vallen. De Britten schotelden het Stroomhuis namelijk een goed doordachte, maar ontzettend lekkere rock-’n-roll-show voor. Van de muziek en de sfeer tot de verschijning van zanger, gitarist, toetsenist en vooral ‘the man’ Oliver Burslem. Sigaret in de smoel, blouse wijd open en af en toe een grote slok whisky uit de fles. Dit was zo’n show waar je af en toe gewoon behoefte aan hebt.
3. Radar Men From The Moon, 26 mei 2017 in de Effenaar
De gedachte aan het einde van het volwaardige Eindhoven Psych Lab festival doet menig liefhebber nog altijd een beetje pijn in het hart, maar de organisatie wist dit jaar toch nog een aantal mooie psychavonden neer te zetten. Favoriet was de editie met de Chileense psychgoden van Föllakzoid. Zij werden versterkt door onder anderen TRAAMS en The Lucid Dream. Geen kleine namen, maar het waren toch vooral de locals van Radar Men From The Moon die indruk maakten met hun duistere, slopende set. De nieuwe sound was overduidelijk een voortzetting van hun collaboratie met de psychzwaargewichten van GNOD. En dat is niet mis, dus nu maar hopen dat hun volgende release ook zo gaat klinken.
4. Terzij de Horde, 15 september 2017 in de Effenaar
Black metal van Nederlandse bodem. Geen gek fenomeen, maar met zo’n groot aanbod aan moderne black metalbands is het soms moeilijk om ze van elkaar te onderscheiden. Bij mij was vanaf de eerste noot van Terzij De Horde’s show in de Effenaar duidelijk dat ik hier met een van de betere groepen te maken had. Een rauwe, intense set om volledig in meegesleurd te worden. Het waren vooral de vocalen die indruk maakten. Terwijl frontman Joost in je gezicht stond te krijsen, had bassist Johan niet eens een microfoon nodig om boven de herrie uit te komen. Hardste Eindhovense show van het jaar.
5. Acid Mothers Temple, 12 oktober 2017 in de Effenaar
Ook de laatste Eindhoven Psych Lab Presents-editie van dit jaar zal niet snel vergeten worden. Voor deze gelegenheid werd de grote zaal van de Effenaar net even anders ingericht. De publieksruimte werd gebruikt voor de show van S.T. Cordell en bezoekers mochten zelf het podium betreden om achter de gordijnen de psychmeesters van Minami Deutsch en Acid Mothers Temple te aanschouwen. Vooral de show van laatstgenoemden is gedenkwaardig. Deze knettergekke Japanners konden, naast een indrukwekkende set, ook een vermakelijk showtje neerzetten. Dat was vooral te danken aan de gitarist met de roze pruik en het korte rokje. Hij besloot halverwege de set een speakertop te beklimmen om de bezoekers vervolgens bloot te stellen aan een stringetje met een stel schuddende mannenbillen. Met zo’n showtruc kan het ook bijna niet misgaan.
DAAN KRAHMER | SCHRIJVER
1. Moses Sumney, 5 november 2017 op So What’s Next in het Muziekgebouw
So What’s Next is uitgegroeid tot een festival om serieus rekening mee te houden. Kamasi Washington deed een exclusieve headlineshow rondom zijn uitstekende 'Truth'-EP, maar Moses Sumney ging er met de grootste eer vandoor. Zijn debuut, 'Aromanticism', is een adembenemende plaat, die zich kan meten met eerste platen van Jeff Buckley en Björk. Een soortgelijk intens stemgeluid bezit Sumney ook, maar zijn liedjes worden ook live volstrekt uniek gebracht. Op diezelfde dag speelden Tank and the Bangas. Beide acts gaan winnaars van het volgende festivalseizoen worden.
2. Thomas Azier, 25 mei 2017 in de Effenaar
'Rouge' mocht dan een tikkeltje ondergewaardeerd blijven, Thomas Azier liet in de Effenaar zien tot het beste van het Nederlandse muziek te horen. De wereldburger maakte zijn tweede plaat in Parijs en ontwikkelde, naast tien uitstekende liedjes, een kloppende liveshow. Dat houdt in: visueel, maar ook muzikaal. Een genot, zoals Stromae en Lorde ook totaalshows ontwikkelen. Het plaatje klopt, en naar verluidt komt er snel een derde plaat. Dan wil je zijn ongetwijfeld spetterende popshow ook zien.
3. Spinvis, 10 december 2017 in de Effenaar
Spinvis behoort muzikaal ook tot het beste wat Nederland te bieden heeft. Zes jaar moesten we wachten op 'Trein Vuur Dageraad'. Een sterke plaat, maar geen meesterwerk als 'Tot Ziens, Justine Keller'. Dit was de zevende keer dat ik Erik de Jong live zag, en voor de zevende keer was het totaal anders. De show verschilde zelfs sterk van die andere Eindhovense show (in maart, Muziekgebouw). Er was een perfect geluid. Humor. Oprechtheid. Een gevecht om het mooiste nummer van de avond. Twee uur lang.
4. (Sandy) Alex G, 27 oktober 2017 op DDW Music in Café Wilhelmina
Het fijnste: dit jaar was er meer innovatie in de Eindhovense muziekscene. Programmeurs namen wat meer risico. Interessante nieuwkomers en spannende debutanten als Moses Sumney, Declan McKenna, Tank And The Bangas, Priests en Vagabon; ze stopten dit jaar wat vaker in Eindhoven, zeker tijdens DDW Music. Daar gaf jonge antiheld (Sandy) Alex G een heerlijk onstuimige show. Onder alle gruis, ruis en noise zat een fantastische verzameling liedjes verstopt. De meeste jonge, frisse artiesten hebben drie, vier wezenlijk interessante liedjes. Alex had er zeker twaalf, als het er niet meer waren.
5. Rufus Wainwright, 15 januari in het Muziekgebouw
Rufus Wainright en Amsterdam Sinfonietta schuwden bombast, klonken zowaar vrolijk, maar eindigden in mineur. Vroeg in het jaar werd een eerste anti-Trump statement gemaakt. Wainwright schreef 'Going To A Town' tien jaar geleden, maar het lied kreeg een nieuwe lading dankzij de aanstaande inauguratie van Trump. De gepassioneerde Wainwright, in vorm deze avond, had het er moeilijk mee. Hij maakte niet alleen zijn publiek zielsverwant, de halve wereld voelde zijn leed.
PAUL KNIPPENBERG | SCHRIJVER
1. Amenra, 18 maart 2017 in de Effenaar
Zittend op kerkstoelen, geposteerd in een kring op een schaars verlicht podium, speelde Amenra met enkele gasten akoestisch werk in een doodstille en aardedonkere zaal. Het project maakte een jaar eerder tijdens Roadburn al veel indruk op me, maar werkte in deze intiemere setting nog vele malen beter. Amenra staat vooral bekend om loeizware gitaarmuren en de wanhopig krijsende zang van Colin Van Eeckhout. Tijdens deze toer klonk de muziek en vooral de zang van Amenra juist zeer ingetogen, meeslepend en kwetsbaar. Aan intensiteit hoefden de nummers echter totaal niet in te boeten. Een bloedmooi en heftig optreden dat me flink bij de lurven pakte en me pas dagen later losliet.
2. Touché Amoré, 19 januari 2017 in Dynamo
'Stage Four', de intense plaat over de overleden moeder van Jeremy Bolm, de zanger van Touché Amoré wist me vorig jaar diep te raken. Live deed de band dat nog eens dunnetjes over: de Amerikanen gaven een heftige show die – zoals het de kelder van Dynamo betaamt – rauw en loeihard was, maar ook de muzikale finesse van de plaat wist te behouden. Muzikaal erg goed dus, toch stal frontman Bolm overduidelijk de show met zijn vurige performance. Hét hoogtepunt van de avond voor mij diende zich al meteen aan met het prachtige openingsnummer ‘Flowers and You’.
3. Birdt, 16 september 2017 tijdens #10JAAR3VOOR12EHV in de Effenaar
Dat we van een beetje zelfbevlekking niet vies zijn binnen 3voor12/Eindhoven is te zien aan de andere lijstjes. Ook ik neem uiteraard de mooie avond waarin we ons tienjarig bestaan vierden mee. Vooral de prachtige opening is blijven hangen. Want wat was het gaaf dat Birdt, een grote favoriet van de redactie, voor even uit de mottenballen kwam om voor ons te spelen en onze hoge verwachtingen ook nog eens volledig waarmaakte.
4. Moss – 'Bored To Death', 28 april 2017 in de Effenaar
“Jullie zijn zo goed!” riep iemand enthousiast uit nadat de leden van Moss op adem kwamen na enkele nummers. Weer eens wat anders dan “Slayer!” en bovendien een zeer terechte opmerking, want de band opende ongekend sterk en strak. Dit hoge niveau hielden de Amsterdammers echter niet de gehele avond vol. De show is daarom niet blijven hangen, maar de tekst en vooral de dwingende baslijn van het tweede nummer op de setlist – ‘Bored to Death’ – spoken nog regelmatig door mijn hoofd.
5. Slo Burn – 'Pilot The Dune', 13 juni 2017 in de Effenaar
Vrijwel iedere muzieknerd zal ergens een lijstje hebben met artiesten die hij of zij nog wil zien. Dat ik Slo Burn dit jaar van mijn lijst mocht afvinken had ik nooit meer verwacht. De Amerikaanse band met als boegbeeld John Garcia, die eerder als zanger van Kyuss naam en faam wist te vergaren, bestond slechts een dik jaar waarin een tamelijk geweldige EP werd uitgebracht. Twintig jaar na dato waren de stonerrockers plotseling weer actief en bovendien in de Effenaar te zien tijdens een korte Europese toer. Met een degelijke show bewees Slo Burn voor een volle zaal dat de muziek de tand des tijds aardig had doorstaan, al was het met de conditie van de zanger minder goed gesteld; hij wist het tempo van zijn band niet altijd bij te benen. Gelukkig kon Garcia nog de kracht opbrengen voor een sterke toegift, waarin mijn favoriet van de EP – ‘Pilot The Dune’ – voorbijkwam.
PATRIC MURIS | SCHRIJVER, RADIOMAKER
1. Moss – 'The Promise', 28 april 2017 in de Effenaar
Wie nog twijfelde, maar er in de Effenaar bij was, weet het zeker: Moss is de beste liveband van Nederland. Koud in de zaal, het voorprogramma overgeslagen, opende de band met 'The Promise'. Wat een nummer. En wat een uitvoering. De gitaren vlijmscherp, de zang van de frontman – zoals altijd eigenlijk – loepzuiver. En wat komt het gevoel van onzekerheid en ervoor moeten gaan bij nieuwe liefde, waarover dit nummer zo mooi verhaalt, dan goed over. Zelfs het oorstrelende, uitgeklede 'I Apologise (Dear Simon)' in de toegift kon er niet tegen op.
2. Nouveau Vélo - 'Together Again',18 maart 2017 in het Stroomhuis
‘Reflections’, opnieuw een kunststukje van Nouveau Vélo, verscheen begin dit jaar op Excelsior, het label waar ook Moss op resideert. Het album opent met de feelgood winner ‘Day At Work’, meteen gevolgd door het tweeledige en uitgesponnen ‘Together Again’. Het is dát nummer dat begin dit jaar zo’n indruk maakte tijdens de albumpresentatie in het Stroomhuis dat nu, maanden later, met gemak weer de snelle voetjes van gitarist Niek Leenders en de prachtige, ijle zang van Rolf Hupkes uit het geheugen gevist kunnen worden. Nouveau Vélo, live altijd in de overdrive, gaf het sterkste album tot dusver live precies die extra dimensie waar je op hoopt.
3. Thomas Azier - 'Angelene', 25 mei 2017 in de Effenaar
Hij blijft maar terugkomen in (mijn) eindejaarslijstjes. Een paar jaar geleden nog met 'Verwandlung' op Paaspop (toen nummer 1), nu met 'Angelene' in de Effenaar. Helemaal eerlijk is het niet, deze derde plek, want het is zijn – nog veel betere – optreden op Best Kept Secret dat dit optreden in perspectief plaatst. En hem dus punten kost. Hoe goed dat wel niet was, kan gelezen worden in dat festivalverslag, maar nu dan even over de show van Thomas Azier in de Effenaar. Die was rijker, grootser, meeslepender en nog beter uitgedokterd dan die van zijn laatste bezoek in de Effenaar, in 2014. 'Babylon' was de radiohit in de toegift waar het publiek bij verkrampte, voor mij was 'Angelene' het prijsnummer van de set, een bombastische tearjerker van jewelste.
4. #10JAAR3VOOR12EHV, 16 september 2017 in de Effenaar
Het openingsoptreden van Birdt (oh!), het speciaal voor ons nog eenmaal live uitgevoerde ‘La Belle Nouvelle’ van Grim Tim (dat wow-effect gaat gewoon echt nooit over), het waanzinnig knappe – met een jetlag uitgevoerde – ‘Stemmen’ (al die loops, zo achteloos - hoe dan?!) van Iris Penning en ga zo maar door. Nee, dit is geen zelfbevlekking, deze vierde plek is een ode aan tien jaar weelde in de Eindhovense muziekscene. Je kan als lokaal muziekplatform een mindere stad hebben waar je het mee moet doen, hoor.
5. Alex Vargas – 'Shackled Up', 26 oktober 2017 in de Effenaar
Als winnaar uit de strijd gekomen, na verlenging, met Strand of Oaks in Blue Collar en The Wytches in Stroomhuis: Alex Vargas, als headliner van DDW Music. Na Naked Song, waar hij nog niet zo lang geleden ook stond, was er al veel te doen over ‘de singer-songwriter met drone-achtige bassen’. Je moet het gehoord hebben om het te geloven. En toegegeven, ze (die bassen dus) maken veel indruk als hij na de opening met alleen een gitaar de Effenaar laat trillen. Tijdens 'Shackled Up' wordt de perfecte balans gevonden tussen al dat digitale geweld en die intense, warme stem van hem. Nog steeds wat te getrukeerd naar mijn smaak, maar ook mooi zeg. Zo mooi dat hij Strand of Oaks (toch geen lichtgewicht) en The Wytches van zich afschudt.
RENS PETERS | EINDCOÖRDINATOR
1. Moss, 28 april 2017 in de Effenaar
Voordat Moss dit jaar zijn ‘comeback’ maakte was het angstvallig stil rondom de band. Zo stil zelfs dat gevreesd werd dat Moss het voor gezien zou houden. Maar het tegenovergestelde bleek waar, want in februari kwam de band ijzersterk terug met het nieuwe album ‘Strike’. Dat Moss ook live nog steeds zijn mannetje staat bleek wel in de kleine zaal van de Effenaar. Vanaf het eerste nummer – de catchy nieuwe single ‘The Promise’ – werd de zaal ingepakt. Maar hoe goed de nieuwe nummers ook zijn, de doorbraakhit ‘I Apologise (Dear Simon)’ vond ik stiekem toch wel het hoogtepunt van het optreden. Dat kwam vooral door de bijzondere uitvoering, want frontman Marien Dorleijn speelde het nummer helemaal in z’n eentje. Hierdoor kreeg Dorleijn het rumoerige publiek plotseling muisstil. Iets wat absoluut niet vanzelfsprekend is bij concerten in Nederland, dus des te bewonderenswaardiger.
2. Nouveau Vélo, 18 maart 2017 in het Stroomhuis
Excelsior Recordings (ook het label van Moss) deed dit jaar goede zaken in Eindhoven: eerst lijfde het platenlabel Nouveau Vélo in en niet veel later ook MOOON. Beide bands brachten dit jaar uitstekende albums uit én presenteerden hun nieuwe werk in het Stroomhuis. De albumpresentatie van MOOON heb ik tot mijn spijt gemist, maar bij die van Nouveau Vélo was ik wel. Gelukkig maar, want wat Nouveau Vélo die avond liet zien was van hoog niveau. In razend tempo ramde de band door zijn set, met steeds weer die heerlijk galmende gitaarloopjes van Niek Leenders. Persoonlijke favoriet tijdens het optreden was ‘Together Again’, met dat pakkende, staccato einde. De melodie bleef nog dagen in mijn hoofd hangen.
3. The Weather Station, 28 oktober 2017 op DDW Music in The Student Hotel
DDW Music kende dit jaar een bijzonder geslaagde editie met drukbezochte shows en een aantal nieuwe locaties. Een daarvan was The Student Hotel, waar op de laatste zaterdag The Weather Station optrad. Het steriele collegezaaltje waar Tamara Lindeman en haar band speelden was niet bepaald uitnodigend, maar de mooie liedjes maakten veel goed. Vaak ingetogen, maar soms ook verrassend uptempo, zoals het fijne ‘Kept It All to Myself’. Voor DDW Music-begrippen is de muziek van The Weather Station misschien wat conventioneel, maar op deze regenachtige zaterdagavond was het een welkom rustmoment tussen al het Dutch Design Week-geweld.
4. (Sandy) Alex G, 27 oktober 2017 op DDW Music in Café Wilhelmina
Nog een optreden van DDW Music in mijn top 5. Het enorme programma van DDW Music was dit jaar dan ook erg goed. Net als Ryley Walker eerder dit jaar op Naked Song, is (Sandy) Alex G meester in de luisteraar op het verkeerde been zetten. De set in Café Wilhelmina begon met vrij recht-toe-recht-aan indierockliedjes; heel mooi, maar ook weer niet heel bijzonder. Totdat Alex zijn gitaar afdeed en plaatsnam achter een kleine synthesizer. Wat we vervolgens hoorden was een experimentele mix van elektronische sounds, samples en jazz-improvisaties. En werd er tussendoor nou bewust andermans muziek over de PA gedraaid? Heel verwarrend, maar de experimenteerdrift van Alex maakte dit wel tot een van de spannendste optredens die ik dit jaar in Eindhoven zag.
5. Birdt, 16 september 2017 tijdens #10JAAR3VOOR12EHV in de Effenaar
2017 stond natuurlijk voor ons in het teken van het tienjarig bestaan van 3voor12/Eindhoven. Een mijlpaal die groots gevierd moest worden. Dat deden we dan ook met tien van onze favoriete Eindhovense acts in de Effenaar. En nou dacht ik dat ik alle artiesten die op onze site ooit voorbij zijn gekomen wel kende, maar één pareltje was me ontgaan: Birdt. De band van Bardt van der Dennen had al lang niet meer gespeeld, maar speciaal voor ons jubileum kwam de band weer bij elkaar. En wat een start van de avond: de ontroerende folkmuziek van Birdt leende zich perfect om rustig op gang te komen en was onverwacht mijn favoriete optreden van het jubileumfeest.
THIJS PORTZ | SCHRIJVER
1. Touché Amoré, 20 januari 2017 in Dynamo
Het zijn een beetje de nerds van de hardcore en als Touché Amoré door de douane moet, zal geen enkele beambte doorhebben dat hij met een van de beste bands uit het genre te maken heeft. Op het podium gaan de schaapskleren uit en valt alle schroom van Jeremy Bolm en zijn band af. En wat er vervolgens gebeurt, is niets minder dan geweldig. Staande tussen het uitzinnige publiek weet je niet of je moet huilen om de schrijnende teksten van Bolm of in lachen moet uitbarsten omdat je zomaar onderdeel bent van zo’n briljante show. Terugkijkend blijft de lach over, al zorgen de nummers op plaat nog steeds voor een koude rilling.
2. Birdt, 16 september 2017 in de Effenaar, tijdens #10JAAR3VOOR12EHV
Afgelopen zomer lag ik aan het Comomeer te luisteren naar ‘Old The Rose’ en werd overmand door emotie. Ik had het nummer al tientallen keren eerder gehoord, maar werd andermaal getroffen door de perfectie ervan. Perfect was ook het optreden van Birdt tijdens onze eigen jubileumshow in september. Zoveel gevoel, zoveel ingetogen schoonheid; ik ben er niet tegen bestand en mijn traanbuizen al helemaal niet. ‘Helaas’ speelden er deze avond na Birdt nog negen acts. En zonder hen op enigerlei wijze tekort te willen doen, was mijn avond na de eerste twintig minuten al voorbij. Emotioneel leeg en compleet verzadigd. Misschien is het goed dat Birdt op dit moment inactief is en heeft de band genoeg moois gemaakt. Maar omdat ik ervan overtuigd ben dat er nog veel meer in het vat zit, weiger ik dat te geloven. Birdt, kom terug!
3. S.T. Cordell, 1 september 2017 op Misty Fields in Asten
Het was me al een aantal keren niet gelukt S.T. Cordell live te zien, maar op Misty Fields kwam het er dan toch van. Gelukkig. Want iedereen die het zestal ooit live zag, zal het beamen: een show van S.T. Cordell is iets magisch. Aankleding, geluid, samenspel, de ondraaglijke spanning en de onweerstaanbare climaxen benaderen de perfectie en zelfs de meest verstokte, verzuurde cynicus zal moeten buigen voor deze band. Bij S.T. Cordell ben je geen toeschouwer, je bent deelgenoot en dansen is het enige wat je kunt doen. Het lijkt erop dat de band uit elkaar is, en hoe jammer dat ook is, ik prijs me gelukkig dat ik S.T. Cordell op de valreep nog live aan het werk zag.
4. Baptiste W. Hamon, 22 april 2017 op Naked Song in het Muziekgebouw
En gelukkig was daar Baptiste W. Hamon … Ik had het dit jaar vrij zwaar op Naked Song, maar de Franse troubadour zorgde in Meneer Frits alsnog voor een laat hoogtepunt. Met zijn innemende voorkomen, maar vooral met zijn nummers had hij mij en het gehele publiek binnen enkele tellen voor zich gewonnen. De hommages aan Townes Van Zandt en Johnny Cash zijn aardig, maar eigenlijk heeft de Fransman hen helemaal niet nodig. Hij beschikt zelf namelijk over zoveel klasse en goede nummers, met ‘Peut-Être Que Nous Serions Heureux’ als absolute uitschieter, dat hij het op eigen kracht ook wel aankan. Pas de problème.
5. Single Mothers, 25 november 2017 in Dynamo
Ik vind ‘Negative Qualities’ uit 2014 een van de beste punkplaten van de afgelopen jaren. Lichte euforie maakte zich dan ook van mij meester toen ik zag dat de Canadezen naar Eindhoven kwamen. Jammer genoeg was ik een van de weinigen, want met zo’n veertig man publiek was er van enige sfeer eigenlijk geen sprake. Het was alsof je naar een televisieoptreden aan het kijken was en hoewel frontman Drew Thomson zijn best deed, wilde de vlam maar niet in de pan slaan. En dat is nu precies wat er bij een show van Single Mothers wel zou moeten gebeuren. Toch in mijn eindlijst, vanwege eerdergenoemde plaat, vanwege het feit dat ik ze al eens in België zag waar het wel los ging én vanwege de ‘Christian Girls’. Want, sfeer of geen sfeer, dat nummer heeft werkelijk alles wat punk voor mij zo onweerstaanbaar maakt.
LIONNE VAN DER HAGEN | FOTOGRAFE
1. Moss, 28 april 2017 in de Effenaar
Het is vaak wat negatief wanneer er gezegd wordt dat een band live precies klinkt als op de plaat. Maar in het geval van Moss is dit alleen maar positief. Wat. Een. Optreden.
2. Joep Beving, 22 oktober op DDW Music in de Effenaar
Elk jaar komt er wel een iets klassieker muziekmoment in mijn top 5 voorbij. Waar het vorig jaar nog Einaudi was, is het dit jaar de Nederlandse pianist Joep Beving. Een man met verhalen fraai vertaald in pianospel.
3. J. Bernardt, 23 maart 2017 in de Altstadt
Een ontzettend toffe show van Jinte Deprez – Balthazar – met een totaal ander geluid dan je zou verwachten. Dit omdat het herkenbare gitaarspel plaats heeft gemaakt voor meer electronica en fijne beats. Zo fijn dat ik er in oktober nog eens voor naar de Effenaar ben gegaan. #dansennn
5. Alex Vargas, 26 oktober 2017 tijdens DDW Music in de Effenaar
Omdat ik niet twee keer dezelfde artiest in een top 5 wil zetten (J. Bernardt) ga ik voor een die vorig jaar (ook al) in m’n lijst stond; Alex Vargas. Dit keer met een show in de Effenaar. Daar waar het publiek – in tegenstelling tot vorig jaar tijdens Naked Song – wel was voorbereid op de meer electronische (dans)muziek. Samenvattend: die stem...
CAS ZEEGERS | SCHRIJVER
Ik moest er even de agenda op naslaan om te zorgen dat ik niks zou missen in mijn lijstje. Geen Eindhoven Psych Lab dit jaar, voor mij wel een gemis. Gelukkig kwam de organisatie met een aantal toffe losse shows met o.a. Moon Duo en S.T. Cordell. Daarnaast kan ik concluderen dat ik een abonnement heb op het Stroomhuis. De releaseshow van Lookapony was top en ook The Coathangers en Ron Gallo in het Stroomhuis waren erg vet. Bij dezen mijn top 5:
1. Ulrika Spacek, 24 september 2017 in het Stroomhuis
Tijdens Eindhoven Psych Lab 2016 speelden ze naar eigen zeggen een van hun beste shows. Deze mag er van mij bij. De Londense psychband zette in het Stroomhuis een hypnotiserende show neer. Met drie gitaristen zou je al snel aan een hoog volume denken, maar deze band weet er juist een subtiele gelaagdheid mee te creëren. De visuals op deze avond versterkten deze gelaagdheid. Ik kon er naar blijven kijken en werd volledig in de muziek gezogen. Dikke tip voor een volgende keer als je er niet bij was. Ulrika Spacek komt in ieder geval graag terug naar Eindhoven!
2. Ryskinder, 20 oktober 2017 in het Stroomhuis
Ryskinder is voor mij een van de mooie ontdekkingen van dit jaar. Ik was nog onbekend met de muziek en moet eerlijk toegeven dat de one-man performance even wennen was. De Israëliër Asaf Eden (Ryskinder) is niet per se iemand die staat te popelen om op het podium te staan. Maar als hij er staat laat hij zijn muzikaliteit zien en horen. Ook al zijn de meeste teksten in het Hebreeuws en is Asaf’s Engels niet echt denderend, er was een klik die de avond maakte. Daarnaast waren zijn oneliners tegelwaardig, zoals “It’s a sad song so don’t cry too much” en “When you get your money in the mail, what does it say about you?”.
3. Meatbodies en Bartek, 20 juli 2017 in het Stroomhuis
Vorig jaar overtuigde Meatbodies al met hun show met Big Ups en Iguana Death Cult in AreaFiftyOne en dit jaar deden ze dit nog een keer over in het Stroomhuis. Wie van garagerock houdt, weet dat dit de top is. Hoewel het geluid veel te hard was voor zo’n kleine zaal, wist de band de zaal volledig gek te krijgen. Bartek, het voorprogramma, speelde retestrak en weet onderhand wel hoe het is om zonder veel poespas een zaal mee te krijgen. Het Gruismeelteam mag bij dezen wel even in het zonnetje gezet worden. Ze hebben veel goede shows weten neer te zetten in o.a. het Stroomhuis en ook dit jaar was de kwaliteit weer hoog.
4. Stukafest, 15 februari 2017 in studentenkamers in heel Eindhoven
Misschien een beetje flauw omdat ik zelf in de organisatie zat, maar deze mag voor mij niet ontbreken. Ook op het gebied van muziek is Stukafest altijd een ontdekkingstocht geweest. Afgelopen jaar wisten onder anderen Timecop1983, Braz en The Super Soakers uit te verkopen. En ook was, voor velen onbekend, Waterballet een grote verrassing voor het Eindhovense publiek. Natuurlijk ben ik zelf trots op afgelopen jaar, maar ik wil vooral iedereen meegeven komende jaren naar Stukafest te gaan. Het bestuur van 2018 heeft weer wat moois in petto, dus houd het in de gaten!
5. Spinvis, 9 maart 2017 in het Muziekgebouw
In december stond Spinvis ook in de Effenaar, maar daar kan ik helaas niet over meepraten. Spinvis’ show in het Muziekgebouw was heel intiem en je merkte dat het publiek helemaal in Erik de Jong’s verhaal zat. Het moest een albumpresentatie zijn, maar het perfectionisme van Spinvis maakte dat het album pas een maand later uitkwam. Gedurende de show zagen we random foto’s achter de band, wat heel bijzonder was. Het maakte de interpretatie van de muziek voor iedereen heel persoonlijk. Je maakte een nog niet bestaande link tussen het nummer en het beeld. Een vindingrijke vondst en vooral een onderdeel dat de avond heel mooi en intiem maakte.