Het voorprogramma Moon Tapes timmert al enkele jaren aan de weg en mocht onder meer spelen tijdens Popronde en in De Wereld Draait Door. In februari kwam hun debuut-EP ‘Dos’ uit, die bol staat van de 80’s indiepop. Het nieuwe materiaal dat vanavond in de Effenaar aan bod komt doet denken aan The Cure, met af en toe een vleugje The Smiths. Geheel naar Brits voorbeeld staan de twee gitaristen en bassist stoïcijns op het podium, wat zanger Joep Meyer tot de blikvanger maakt. Zijn nonchalante voorkomen lijkt vaak op dat van Alex Turner in zijn rol als frontman van The Last Shadow Puppets, en Meyer bedient zich ook van eenzelfde soort croon als Turner. Niet ieder nummer is raak, maar met de pakkende single ‘Surf Song’ bewijst Moon Tapes over genoeg talent te beschikken. Deze jonge band moet nog duidelijk groeien in zijn performance en songschrijverschap, maar laat met dit solide optreden alvast een prima indruk achter.
Het is alweer acht jaar geleden dat de indierockers van Moss doorbraken bij het grote publiek met de hit ‘I Apologise (Dear Simon)’. Na enkele veelgeprezen albums en uitgebreide tournees langs de grotere poppodia en festivals in Nederland werd het opeens stil. De band had te kampen met bezettingswisselingen en de toekomst van Moss leek zelfs enige tijd onzeker. Frontman Marien Dorleijn trok zich terug om in stilte te werken aan nieuw materiaal, kreeg de band weer op de rails en kwam vorige maand verrassend sterk terug met het nieuwe album ‘Strike’. Inmiddels heeft Moss zijn voorjaarstour door Nederland bijna achter de rug, en sluit deze af in de Kleine Zaal van de Effenaar.
Moon Tapes
Moss
Bij de start van het optreden zet Moss direct hoog in door te openen met het sterke nieuwe nummer ‘The Promise’. De opgewekte melodieën en koortjes laten horen dat we hier met een herboren band te maken hebben. Het verhaal is bekend: bassist Koen van de Wardt verliet de band om zich fulltime te storten op zijn project Klangstof en er brak een roerige tijd aan voor Moss. Met het lovend ontvangen nieuwe album ‘Strike’ heeft Moss zich echter bijzonder goed herpakt, iets wat de band vanavond in de Effenaar onderstreept.
Na het eveneens nieuwe ‘Bored to Death’, waarmee nieuwe bassist Daniel Rose-Tran zijn voorganger al snel doet vergeten, volgt het oudje ‘Angry Young Man’. Het nummer laat horen hoe goed het oude en het nieuwe werk op elkaar aansluiten. Dat is vooral de verdienste van frontman Marien Dorleijn, die met zijn kenmerkende zang zorgt voor de rode draad in de muziek van Moss. Sowieso klinkt het nieuwe werk, waarop vanavond uiteraard de nadruk ligt, opvallend vertrouwd. Of het nou het Alamo Race Track-achtige ‘Don’t Look Me In The Eyes’ of het mooie ‘Hard to Keep A Secret’ is – de nieuwe nummers laten zowel nieuwe invloeden als het typische Moss-geluid horen.
Geen wonder dat iemand vanuit de zaal enthousiast roept: “Jullie zijn zó goed! Niet normaal!” De bandleden, die het hele optreden ontspannen op het podium staan, nemen het compliment lachend in ontvangst. Het is het laatste optreden van hun voorjaarstoer, en dit zorgt zichtbaar voor een uitgelaten stemming. Er wordt veel contact gemaakt met het publiek en de luchtige praatjes van Dorleijn zorgen ervoor dat de serieuze indierock nergens té zwaar wordt. Dat Moss al een reeks clubshows achter de rug heeft maakt dit optreden bijzonder strak en geroutineerd. Knap hoe Moss nummers naadloos in elkaar over laat lopen, zoals het galmende ‘Me Me Me’ dat overgaat in het dromerige ‘Kathmandu’.
Moss staat dus als een geoliede machine op het podium, maar dat komt de spontaniteit niet altijd ten goede. Halverwege de set dreigt het optreden een beetje in te zakken, maar het vijftal grijpt net op tijd het publiek weer bij de lurven met het rauwe ‘She’s Got A Secret’. Op plaat niet een van hun beste nummers, maar live juist wel een van de uitschieters. Het rockende lied mag dan ook rekenen op de meeste bijval van het publiek.
Voordat de reguliere set wordt afgesloten met ‘My Decision’ kondigt Dorleijn alvast de toegift aan. Deze bestaat natuurlijk uit het onvermijdelijke ‘I Apologise (Dear Simon)’. Voorspelbaar, maar de doorbraakhit uit 2009 krijgt een bijzondere uitvoering van Dorleijn, die het nummer helemaal solo speelt. Wanneer de frontman het nummer inzet is de zaal nog rumoerig, maar gaandeweg verstomt het geroezemoes. Indrukwekkend hoe Dorleijn de zaal met enkel zang en spaarzame gitaar muisstil krijgt. Uiteindelijk is met afsluiter ‘Silent Hill’ de koek echt op, maar niet voordat het nummer een heftig, uitgesponnen einde krijgt waarbij de normaal zo timide Dorleijn zelfs zijn bril verliest. Met nog een flard tekst van opener ‘The Promise’ erin verweven lijkt de cirkel rond. Zo komt een steengoed optreden ten einde. Een optreden waarmee Moss laat zien dat het na al die jaren nog steeds tot de absolute top van de Nederlandse indierock behoort.
Gezien: Moon Tapes & Moss, op 28 april 2017, in de Effenaar.