De uit Oss afkomstige singer-songwriter Robin Borneman opent vandaag het podium in de kleine foyer van het Muziekgebouw. Gewapend met enkel een gitaar én getooid met een pet waaronder zijn lange manen vandaan krullen, een markante snor en een sik, ziet hij eruit als een folkzanger uit het boekje. Maar vergeet alle uiterlijke kenmerken, het is vooral zijn krachtige stem-met-rauw-randje die indruk maakt tijdens dit korte optreden. Die stem roept eerder associaties op met de romantische latinrocker Willy DeVille dan met de folk-artiesten die hij covert.

Vocaal beschikt Holly Macve over zo’n snik in haar stem die een goede countryzangeres tot een geweldige countryzangeres maakt. Het fraaie slidespel en de backing vocals van haar gitarist laten haar stem dankzij de juiste accenten nog mooier uitkomen. Maar op een of andere manier weet het optreden niet helemaal te beklijven. Ligt het aan het lage tempo van de vele songs? Het nog vroege tijdstip? Het keurige interieur van de Meneer Frits waar het optreden plaatsvindt, waardoor de songs niet helemaal uit de verf komen? Wie weet. Holly Macve is in ieder geval zéker een talent. Een ruwe diamant misschien zelfs wel … (TM)

Ondanks alle 70’s invloeden, bestaat de band bepaald niet uit vier naaktlopers. Van uitgeklede muziek is geen enkele sprake maar dat is binnen dit genre misschien ook wel onmogelijk. Vol bombast vuurt het funky kwartet het ene na het andere retronummer op de zaal af, die daar nogal lauw op reageert. Andy Platts heeft nogal wat te stellen met de techniek en is niet tevreden over het geluid maar daar is in de zaal niets van te horen. Zoals gezegd: met de ogen dicht is het echt net Stevie Wonder, gezegend met een fenomenaal bereik. Op de kwaliteit van de band valt werkelijk niets af te dingen, maar het optreden komt maar niet tot leven. De band probeert wat flauwe grappen uit zoals het in mineur zingen van ‘Happy Birthday’ maar het eigen plezier slaat op geen enkel moment over op het publiek. Dat krijgt een saai optreden voorgeschoteld dat simpelweg té ver afstaat van het gedachtegoed van Naked Song. Zonder afbreuk te doen aan de band zelf: verkeerde band op de verkeerde plek. (TP)

De looks heeft hij in ieder geval mee, maar het gaat natuurlijk om de muziek. Onder begeleiding van een gitarist, bassiste en drummer ligt de nadruk vanzelfsprekend op het nieuwe werk van de EP ‘Iliad’. In deze nummers is de invloed van Ben Howard naar de achtergrond verdwenen, maar gebleven is de bijzondere techniek waarmee Aidan op zijn akoestische gitaar speelt. Al tokkelend, kloppend en slappend speelt hij de melancholische nummers, waarvan ‘Up From The Ashes’ al vroeg in de set het hoogtepunt vormt. De folk en americana van Aidan & the Wild is die van het dromerige soort, maar de band laat ook een andere kant zien. Zo komt het uptempo ‘I Have Known Her Well’ bijzonder rockend uit de hoek. Het toont de veelzijdigheid van de band, die zichtbaar met veel plezier speelt. En ook niet onbelangrijk: Aidan zingt zijn persoonlijke teksten met veel emotie, wat zijn muziek extra geloofwaardig maakt. Iets waar sommige van zijn collega’s die vandaag op het programma staan nog wat van kunnen leren… (RP)

Het geluid van Hamon is weemoedig zonder kitsch te worden. Doet aan vervlogen tijden denken maar is niet ouderwets. Is Frans en tegelijkertijd helemaal Amerikaans en dat maakt het zo bijzonder. In het Engels zouden de nummers vrij gewoontjes klinken, maar het zachte Frans geeft het materiaal een extra lading. En omdat Frans voor de meesten nu eenmaal minder goed verstaanbaar is dan Engels, blijven de teksten mysterieus en kun je als luisteraar dus enkel afgaan op het gevoel dat je bij een nummer krijgt. En dat het publiek een goed gevoel krijgt, blijkt wel uit de positieve reacties die Hamon na elk nummer ten deel vallen. Hij steelt en pikt naar hartelust uit het rijke Amerikaanse songbook, maar weet daar een compleet eigen draai aan te geven. Zijn set is de ideale afsluiter voor het podium van Meneer Frits, waar het publiek na een aantal beproevingen toch nog een act van formaat te zien krijgt. Vrijwel naakt bovendien. (TP)

De bonus van vanavond is het strijkkwartet dat Danny Vera en zijn band hebben meegebracht. Daar waar veel artiesten voor het Naked Song Festival hun songs zoveel mogelijk uitkleden, voorziet Danny Vera zijn songs vandaag van een extra ‘glazuurlaag’ in de vorm van weemoedig aanzwellende violen. Al had dat laatste misschien nog wel een tikkeltje meer gemogen. Want juist bij Heart-cover ‘All I Want To Do’ — ook voor Vera zelf een “guity pleasure”, zo bekent hij — waarbij hij zijn bandleden van het podium stuurt en alleen achterblijft met het strijkkwartet, sorteren de violisten met hun in suiker gedoopte strijkstokken optimaal effect. Je gelóóft de arme drommel, die Danny Vera in deze song is, als hij berooid achterblijft na een onstuimige liefdesnacht met een perfecte vreemdelinge.

Danny Vera is met zijn makkelijk in het gehoor liggende liedjes misschien niet de gedroomde afsluiter van deze editie van het Naked Song Festival. Maar juist door voor een meer aangeklede versie van zijn liedjes te kiezen, toont hij zich wél als een ‘dwarse’ rocker. Een zekere mate van rock-‘n-roll attitude is de Zeeuw dus niet vreemd. En misschien heeft hij de organisatie van het Naked Song Festival wél op een idee gebracht als ze voor de volgende editie niet alleen voor een sterke line-up, maar ook voor een thema-instrument zouden willen kiezen. (TM)