De Church of Ra is met zijn projecten Amenra en CHVE in Eindhoven neergestreken en dat is in de gehele Effenaar merkbaar. Hun inmiddels bekende post-hardcore en sludge waarmee ze enkele jaren geleden nog langs kwamen zullen de Belgen vanavond niet ten gehore brengen; Amenra is namelijk aan het toeren in zijn akoestische verschijningsvorm. Om de bezoekers van vanavond meteen in de goede sfeer te krijgen heeft het poppodium een kleine transformatie ondergaan: enkel hoognodige verlichting – achter de bar en bij de nooduitgang – wordt gebruikt, verder is het aardedonker in de zaal. De muziek voor en tussen de optredens is stemmig en er is volop gelegenheid om te gaan zitten. Ook hangen er – dwingende – verzoeken om absolute stilte van het publiek tijdens de optredens. En dit alles werkt: voor aanvang hangt er al een serene rust in de zaal die vergelijkbaar is met die van een gebedshuis. Het binnenstromende publiek zoekt kalm een goede (zit)plek en spreekt zelfs op gedempte toon met elkaar.

CHVE

Bijna onopgemerkt heeft Colin Van Eeckhout plaatsgenomen op het podium. De frontman van Amenra verzorgt vanavond zijn eigen voorprogramma met CHVE, zijn soloproject. CVHE is net als de akoestische performance die later zal volgen van een geheel andere muzikale orde dan de bombastische post-hardcore die Amenra ooit op de kaart zette. Voor dit project werkt Van Eeckhout enkel met een draailier, effectenpedalen en drums. Het optreden begint met een minutenlange drone die de draailier voortbrengt. Heel geleidelijk bouwt hij laagje voor laagje zijn repetitieve en minimalistische geluid op. Na vijftien minuten is de eerste drum pas te horen. Ook de zang transformeert langzaam van gefluister naar heldere uithalen. 

Compacte nummers zijn niet aan CHVE besteed; zijn optreden bestaat uit één stuk dat ongeveer een half uur duurt. De minimaal verlichte zaal en de bezwerende klanken vanaf het podium zorgen voor een meditatieve, trippy sfeer in de Effenaar. Enkele bezoekers zitten voorovergebogen in hun stoelen of sluiten hun ogen. Degenen die naar het podium staren zien dertig minuten lang een donkere schim musiceren en videobeelden van een donker bos  waar een vuurtje steeds heviger wordt.

De passage van CHVE is zeker niet voor iedereen weggelegd. Voor het publiek dat geen connectie voelt met dit sobere geluid is het een flinke beproeving van hun geduld. Voor de bezoekers die zich wel laten meevoeren is het optreden echter een hypnotiserend en intense ervaring.

Amenra

Na een welkome adempauze bewegen zich een aantal schimmen naar klassieke kerkstoelen die in een kring op het podium staan geposteerd. Waar tijdens de reguliere shows enkel de frontman van Amenra zijn rug naar het publiek keert, is nu geen enkele muzikant goed te zien. Zonder enige introductie zet de band meteen ‘Aorte. Nous Sommes Du Même Sang’ en ‘Razoreater’ in. Normaliter nummers vol gitaargeweld, wanhopig klinkende zang en bombastische drums, nu speciaal bewerkt voor dit akoestische project. De dreigende toon is ook zonder versterking gebleven, maar het grote verschil zit in de teksten, die in deze incarnatie opeens goed verstaanbaar zijn. Van Eeckhout verruilt zijn herkenbare krijs namelijk voor heldere, soms breekbare zang. 

Een andere koerswijziging is het verloop van de nummers. Waar de meeste elektrisch versterkte nummers van Amenra na een zorgvuldige opbouw openbreken, blijft een uitbarsting bij deze akoestische varianten uit. Exemplarisch voor deze benadering is de perfect uitgevoerde Tool-cover ‘Parabol’. Dit nummer is op het album ‘Lateralus’ de rustige inleiding tot het heftige ‘Parabola’. Amenra kiest er voor om alleen de rustige zijde van dit tweeluik te coveren. Een andere, meer opvallende cover is ‘Het Dorp’, een nummer dat de Belgische zanger Zjef Vanuystel al in de jaren 70 uitbracht. Het thema, een herkenbare haat-liefdeverhouding met een klein dorp, past wonderwel in het repertoire dat Amenra vanavond brengt.

Uiteraard prijken er ook nummers van de akoestische EP ‘Afterlife’ op de setlist. Deze EP is als testament geschreven voor de kinderen van de bandleden van Amenra. Vooral de uitvoering van ‘The Dying of Light’ – met prachtig vioolspel van Femke de Beleyr – maakt flink indruk op alle muisstille aanwezigen in de Effenaar. Ook haar samenzang met Van Eeckhout is erg fraai, in het bijzonder tijdens ‘The Longest Night’. 

Wanneer onder begeleiding van een geloopte gitaarriedel de bandleden één voor één het podium hebben verlaten, staat en zit het meerendeel van het publiek nog minutenlang in de zaal. Even bijkomen van een bloedmooi maar ook heftig optreden, voordat de drukte van de stad weer wordt opgezocht. Een optreden dat overigens wordt besloten zonder dankwoord, buiging of toegift. En dat past goed vanavond. Plotse interactie of warmte vanaf het podium had de zo goed opgebouwde sfeer alleen maar onderuit kunnen halen. 

Deze akoestische incarnatie van Amenra lijkt zich op andere emoties te richten dan voorheen. De wanhoop en woede zijn verruild voor berusting, verdriet en troost. Daarmee is het volume flink teruggedraaid, maar blijft een passage van de Belgen intens, heftig en emotioneel uitputtend. 

Gezien: CHVE en Amenra, op zaterdag 18 maart 2017, in de Effenaar.