Reis door de tijd op eerste Holy Havoc Reis door de tijd op eerste Holy Havoc

Eenmaal binnen in de Radarzaal begint Zuster Zonnebloem. Logisch, deze act komt sinds het vertrek van Luna Becking van buiten Den Haag – en dan ligt Popradar toch best een eind van het dichtstbijzijnde treinstation vandaan. Iemand in het publiek vraagt zich tijdens de klanken van een psychedelisch klinkend nummer hardop af waar de vloeistofdia’s zijn. Want ja, geheel in lijn met de bandnaam zie, ruik en voel je de Flower Power uit de 60s en 70s. Op het podium, maar ook zeker in de zaal – het toegesnelde publiek heeft zelfs bellenblaas bij zich. Een meisje met bloemen in haar haar danst als in trance op de muziek. Achter haar beweegt een verdwaalde rocker in leren vest met heftige patches ook vrolijk mee. 

Middenin de set gunt de band drummer Lars Douma zijn Ringo Starr-momentje, waarmee we bedoelen dat hij prima kan zingen maar er bandleden zijn die het overduidelijk beter kunnen. Want frontvrouw Hanne Brunekreeft, sinds twee jaar onderdeel van de groep, die heeft een stem hoor! Met uptempo nummers als ‘Law of Attraction’ is ruimte voor publieksparticipatie en zit er bij vlagen vaart in de set, die verder toch vooral uit lange (maar net zo lekkere) psychedelische jams bestaat. De eerste act loopt al uit.

(Verslag gaat verder onder foto's)

Tijdens deze avond zonder parallelprogrammering wisselen we heel overzichtelijk de Radarzaal af met de kapel. Daar is het nu tijd voor Loveth Besamoh. De uitstraling van de band klopt, van de ironische muts van de bassist tot de hippe mat en truckerspet van de gitarist. Alsof ze in een hippe grunge-winkel met restpartijen uit de jaren negentig hebben geshopt. Muzikaal jakkert de sound voort zonder echt begin of eind. De voorbijganger die met verbazing roept “zijn ze nou nog steeds bezig?!” staat in schril contrast met de fans op de eerste rij die hun eigen feestje vieren. In de redelijk eentonig aanvoelende set zit een nummer met een wat rustiger tempo dat neigt naar spoken word en zet de drummer af en toe aan om vervolgens weer in te kakken en terug te vallen in het stoner-ritme. Loveth zingt alsof hij vecht tegen de slaap, en dat geldt ook voor het publiek op de achterste rijen die van de gelegenheid gebruikmaken om bij te praten, ruimte vinden voor een moment van bezinning in de kapel of rustig in de hal wachten op de slotact van de avond.

(Verslag gaat verder onder foto's)

Als iedereen zijn vak met zoveel passie uitoefent als Mees Vullings die heeft voor zijn mondharmonica, dan waren alle problemen de wereld uit. Eén uur, één man, één mondorgel. Dat vat de set wel ongeveer samen. Toch staan er bij Heath nog vier bandleden op het podium. Bassist Steven Lolicato wurmt zichzelf af en toe naar de voorste centimeters van het podium, maar frontman Vullings blijft de aandacht pakken met zijn met tijgerprintsjaal versierde mondharp, zang, extatische bewegingen en geklim op de stapel versterkers. Debuutsingle ‘Birdie’ is een voorproefje van het aankomende, recent volledig gecrowdfunde, debuutalbum Isaak’s marble. Die single duurt ruim acht minuten. Lang? Voor deze multinationale psychedelische rockgroep best gemiddeld. Alle elementen uit de jaren zeventig worden in een uur uit de kast getrokken: trippy stukken, ingewikkeld lange solo’s, vocalen op een oneindige hoeveelheid reverb, oneven maatsoorten en vermoedens van geestverruimende middelen bij het schrijfproces. Het geheel voelt aan als iets tussen een bizarre trip en een filmische jamsessie waar vooral de bandleden zelf lol aan beleven. Maar dan wel een van muzikaal hoge kwaliteit: de vijf mannen weten wat ze doen, alleen niet iedere toehoorder weet er raad mee. Een deel van een publiek gaat alvast naar huis terwijl de fans met bellenblaas na vier uur nog altijd vooraan in de Radarzaal staan.

(Verslag gaat verder onder foto's)