De 51ste editie van Pinkpop was een historische: omdat we er weer zijn na twee jaar corona-pauze, omdat het terrein op de schop ging en omdat het ontzettend heet was. Onze favoriete shows? Heel veel Nederlanders, met het magnum opus van Eefje de Visser als totale hoogtepunt. Headliners Pearl Jam en Metallica stelden niet teleur en eerlijk: we moesten huilen bij de show van Joost.
De Australische Courtney Barnett is gewoon écht cool, in een simpel zwart shirtje en een klitterige bruine semi-mat, een tikkeltje slacker, net zoals haar ruwe, no-nonsense gitaarliedjes. Ze speelt ze ook begeesterd. De band laat de songs lekker schuren en stuwen, en Courtney ijsbeert over het podium, slingert haar gitaar in de rondte, klappert op de koebel en blaft en gromt in de microfoon in ‘Pedestrian At Best’.
Met twee biertjes in je handen baan je je door een laag van plastic bekers naar de Tent Stage. Eenmaal binnen hoor je een zijdezachte Rhodes akkoorden pompen. Niet heel hard, maar net groovy genoeg om in de mood te komen. De hihats vallen in, de bas funkt en je voelt dat je trillende benen beginnen te dansen. Voordat je het weet ben je al twintig minuten aan het spacen op de nu-disco van vijf jonge gasten uit Australië. Welkom bij Parcels.
Vanaf het eerste nummer denderen de spierballenriffs van Royal Blood van de Parkstad Stage, als een razende krachttraining op anabolen. Tegelijkertijd zit er wel degelijk dynamiek in, door het op- en omlaag schroeven van het tempo. Luister maar eens naar ‘Boilermaker’, de broeierige, tragere single van het laatste album. Dat geluid trekken ze door op de recente single ‘Honeybrains’. Het is een stroperige track, en die hoekige riff zakt vanuit het middenrif naar beneden, zodat je er wulps met je bekken op kunt draaien. Meer heup dan vuist, zeg maar.
‘Wie kent mij niet?’ Nee, dit is geen arrogante line, maar een oprechte vraag die Ronnie Flex aan het Pinkpop-publiek stelt. Een jolige, verbrande PME Legends-esque oude man steekt voor de grap zijn hand op. Verder blijven de handjes omlaag. Iedereen kent Ronnie Flex en daarom opent hij vandaag de mainstage in Landgraaf.
De Britse punkrockband heeft welgeteld één liedje nodig om een kettingbotsing te veroorzaken. ‘Are you ready to collide? Are you ready to look after eachother?,’ briest Talbot in ‘Car Crash’. Nou ja, eigenlijk niet, maar toch splijt het eerste vak in tweeën om een alleraardigste wall of death te doen. Om nog eens wat olie op het vuur te gooien, maakt de ene gitarist ook maar een sprintje het publiek in. En ja hoor, met instrument nog vastgeklampt doet hij een serieuze crowdsurf tot halverwege het voorvak.
‘LOWLAAAAAAAAAANDS, wajo zeg, kanker veel mensen hier!’ Ja Abel van Gijlswijk, die komen allemaal voor Hang Youth. Het is natuurlijk buitenaards dat jouw politiek geëngageerde punkband op Pinkpop staat.
Van Gijlswijk giet nog wat olie op het vuur: ‘Ik weet zeker dat er hier VVD’ers in het publiek zijn.’ Een luid geloei komt uit het publiek. Maar dat boeit gelukkig geen reet. Punk is een universele taal waar zelfs de VVD’ers in het publiek op los kunnen gaan.
Zoals sommigen nibbits aan een dropveter rijgen, zo rijgt discofunkkoning Nile Rodgers op de Pinkpop-mainstage hit aan hit aan hit aan hit aan hit aan hit aan hit aan hit. Ja, er passen meer hits in een uurtje Nile Rodgers dan er nibbits aan een dropveter passen. Hij begint met de tunes van zijn eigen band Chic, zalige disco en funk zo soepel en opbeurend gespeeld dat zelfs de stroefste heupen knarsend in beweging komen.
Als paradijsvogels onder de brandende zon schitteren ze op de IBA Stage. En waarom werken die hooks toch zo goed? Denk aan Boney M. of ABBA. Die strijkerpartijen brul je makkelijk mee. Son Mieux begrijpt heel goed wat Pinkpop wil: meeblèren met een geweldige hook. Dat het publiek blijft losgaan als de band 'Drive', '1992' en 'Multicolor' vlak achter elkaar pompt en ook nog eens confetti de lucht in schiet is volkomen logisch.
Zonder de fratsen waarmee andere Nederlanders uitpakken (lees: lasers, confetti, streamers, vlammenwerpers, onverwachte gastoptredens) pakt Froukje toch de hele tent in. Dat heeft een paar redenen: allereerst die overdaad aan hedendaagse popliedjes vol gouden hooks, vaak met scherpe elektronische popproducties die op de goede manier naar een bandgeluid zijn vertaald.
Het ene moment sta je in een wall of death zo groot als het eerste vak, gniffel je om ‘Crazy Frog’ (‘ik heb een tatoeage van een kikker’, roept Joost zelf) of rap je zijn domste slimme lines mee (‘ik ben fly net een meeuw, het is de blanke Paul de Leeuw’). En het volgende sta je keihard mee te janken met de Friese rapper Joost. Echt waar, het is nogal een wervelwind van emoties bij de opener van de Noord-stage op zondag.
Geen band kan zo enorm een stempel drukken op een festivaldag als Metallica. Het moet intimiderend zijn als je pak hem beet Danny Vera heet. Daar sta je dan in je roze pak, met je boodschap van liefde en verbinding. Tegenover Metallica-shirts in alle kleuren zwart. De avond valt en Pinkpop maakt zich op voor de eerste headliner: Metallica.
Hoe kan het toch? Pearl Jam speelt op Pinkpop een setlist die vrijwel volledig uit de jaren negentig afkomstig is. En toch, toch voelt de show vrijwel iedere seconde urgent en vol levenslust. De grootste kracht van Eddie Vedder is niet eens die krachtige stem die over het hele veld draagt, maar de ongekende oprechtheid waarmee hij alles brengt. Zelfs na meer dan 1000 shows in dertig jaar
Altijd al was Eefje de Visser een artiest die mooie platen maakte en die muziek nog veel mooier naar de podia vertaalde. Bitterzoet is een van de beste Nederlandse albums ooit gemaakt. Dat wisten we al. Nu kunnen we concluderen dat de bijbehorende show ook een baanbrekende, oogverblindend mooi geregisseerde show is die zijn gelijke niet kent.