PP22: Deftones blijft cult-metal voor binnenvetters

Weten we het nog, eind jaren negentig, toen de zogenaamde nu-metal het helemaal ging maken? Limp Bizkit, Linkin Park, Korn en ook Deftones horen tot die stroming, al vinden Deftones zichzelf meer alternative rock. Van die lichting zijn sommige bands al gestopt en andere zijn een karikatuur van zichzelf geworden. Zo niet het Californische Deftones, onder leiding van zanger Chino Moreno, die buiten een paar cult hits nooit echt zijn doorgebroken naar het grote publiek. Dat mag twintig jaar later als een zegening gelden, nu ze zich herpakt hebben na een moeilijke periode waarbij bassist Chi Cheng na een coma van vier jaar uiteindelijk toch overleed. Nu blijven Deftones lekker cult.

Vijf jaar geleden stonden Deftones voor het laatst in het land en vijftien jaar terug voor het laatst op Pinkpop, dus het werd wel weer eens tijd - zeker na het verschijnen van het niet onaardige album Ohms in 2020. De band komt geheel in het zwart op het podium, niet echt een slimme zet gezien de temperaturen, maar image is ook wat waard. Want als je hun muziek zou moeten omschrijven is het hard, luid, vuig en spannend. De donkere bassen zijn voelbaar, en Chino schreeuwt er regelmatig overheen als een speenvarken dat gekild dreigt te worden, maar toch klopt het. Hun geluid is uit duizenden herkenbaar: metal voor binnenvetters.

Het zijn de nummers van de albums Around The Fur uit 1997 en White Pony uit 2000, die op de meeste bijval mogen rekenen. Vooral een majestueuze versie van Change (In The House Of Flies), waarbij je je op een snelweg in een nachtelijke woestijn waant, waar de maximumsnelheid doorbroken moet worden. Op hun beste momenten heeft hun muziek nog steeds een beeldend vermogen, het is anno 2022 dus niet vreemd dat ze hier nog staan.

HET MOMENT
Chino loopt halverwege de set net even naar voren om zich te laten bevoelen door het publiek, maar de cameracrew heeft oog voor heel wat anders: een gast die crowdsurft gezeten in een rolstoel… Respect!