PP22: Froukje gaat voor de festival Grand Slam
Nederpop-talent kan met gerust hart alle grasvelden van Nederland platspelen
Er zijn Nederlandse bands die jaren nodig hebben voordat ze een podium zo groot als de Pinkpop-tent kunnen bedwingen. Artiesten die drie seizoenen op hun bek gaan op de Lulboompops van deze aardkloot eer ze mogen doorstoten naar Pinkpop. Zo niet Froukje. In haar eerste officiële festivalseizoen mag ze zo’n beetje ALLE festivals in één klap doen, en ze gaat voor de grote festival Grand Slam. We zagen haar vorig weekend al zegevieren op Best Kept Secret, ze stond op Paaspop, heeft gigs op Lowlands en Sziget in het verschiet en oh ja, Pinkpop dus.
Ze moet wel ietsjes harder werken dan vorige week in Hilvarenbeek – wat wil je, het is nu ongeveer honderdduizend graden warmer dan toen. Maar zonder de fratsen waarmee andere Nederlanders uitpakken (lees: lasers, confetti, streamers, vlammenwerpers, onverwachte gastoptredens) pakt Froukje toch de hele tent in. Dat heeft een paar redenen: allereerst die overdaad aan hedendaagse popliedjes vol gouden hooks, vaak met scherpe elektronische popproducties die op de goede manier naar een bandgeluid zijn vertaald. Haar dictie is bijna theatraal en superverstaanbaar. Soms refereert ze vaag naar de Grote Crises waar bewuste mensen zoal van wakker liggen (het hyperkapitalisme in ‘Goud’, de klimaatproblematiek in ‘Groter Dan Ik’, toxic masculinity in ‘Een Man Die Nooit Meer Huilt’) maar dan wel telkens vanuit een persoonlijk oogpunt.
Dat zal ook de reden zijn dat ze zo’n snaar raken bij de jongere helft van het Pinkpop-publiek, de meisjes die de ene helft van hun haar in een andere kleur hebben geverfd dan de andere en elke dag een andere favoriete zin hebben van Froukje (vandaag is het ‘Ik hoop maar niet dat de liefde kunstmatig is’, morgen toch weer gewoon de meterkast van ‘Uitzinnig’). Ze zingen zo’n beetje alles mee, want Froukje heeft eigenlijk geen slechte liedjes. Zelfs het nog onuitgebrachte ‘Is Dit Echt’ (een soort kwaadaardig nu-metal-broertje van ‘Heb Ik Dat Gezegd’) kennen ze al behoorlijk. Die liedjes lijmen Froukje en haar band ook nog eens zeer scherp aan elkaar met kleine remix-intro’s en outro’s, dikke breaks en natuurlijk een slicke lichtshow inclusief zestien lichtgevende schermen.
HET MOMENT:
Afsluiter ‘Ik Wil Dansen’ wordt ontvangen als de Song van het Jaar die het is, maar nog beter werkt de tweetrapsraket van het piepkleine ‘Een Teken’ en het kleurrijke, dansbare ‘Licht en Donker’. Met slechts twee EP’s op zak kan Froukje al zeer overtuigend vijftig minuten vullen, laat die grote festival Grand Slam maar komen.