PP22: Metallica zet in op het old school gevoel PP22: Metallica zet in op het old school gevoel

Geen band kan zo enorm een stempel drukken op een festivaldag als Metallica. Het moet intimiderend zijn als je pak hem beet Danny Vera heet. Daar sta je dan in je roze pak, met je boodschap van liefde en verbinding. Tegenover Metallica-shirts in alle kleuren zwart. Oude, verwassen shirts uit de jaren tachtig, kindermaatjes, vers besteld op het internet. Shirts die je leven lang al meegaan, die belangrijke momenten markeerden. Niet dat die Metallica-fans nou an sich intimiderend of angstaanjagend zijn. Welnee, het is een grote familie, aardige mensen, veel blanke pitten ook. Veel echte familie-leden van elkaar. Maar je hoeft maar het veld over te turen en je weet dat de mensen hier maar voor één ding komen.

Het is inmiddels kwart over tien als het wachten beloond wordt. De laatste klanken van Ennio Morricone’s ‘The Ecstasy of Gold’ sterven weg, de beelden van de bijbehorende westernfilm verdwijnen van het scherm.  Godzijdank worden we dit keer niet opgehouden door een bliksemstorm des doods, die ons drie kwartier op onze hurken dwingt, zoals in 2014. Metallica vliegt er meteen vol in met ‘Whiplash’, een oldschool nummer, en daarvan zitten er een paar in het begin van de set. Dit is de thrashmetal waarmee Metallica zichzelf begin jaren tachtig op de kaart zette: gejaagd, vingervlug, lekker vierkant gedrumd. Want ja, wie na al die jaren nog zeurt dat Lars Ulrich technisch niet zo’n goede drummer is, heeft het niet begrepen Zijn hoekige geroffel en gezwalk is een essentieel onderdeel van de Metallica-sound. De rest houdt de vaart er wel in. De eerste paar nummers staat de hele band – inclusief drummer Lars Ulrich – op de punt van de catwalk. Verdomd, er staan ook mensen in de snakepit tússen de catwalk. Hoe kom je daar nu weer?

We krijgen vanavond een aantal verrassingen, songs die niet per se voor de hand liggen. ‘Trapped Under Ice’ bijvoorbeeld, een deepcut van Ride The Lightning, een ruig maar technisch nummer dat teruggaat naar de essentie van Metallica. En we krijgen zowaar een nummer van het verguisde St Anger. Duim omhoog? Duim omlaag? Met gevoel voor zelfspot stelt James Hetfield toch maar even de vraag. Metallica-fans zullen niet snel de duim omlaag doen, maar ‘Dirty Window’ valt ook wel heel lekker. Het is een van de snellere nummers van dat moeizame album, uit de tijd dat de creativiteit in de studio begon op te drogen. Het kwam daarna ook niet meer echt goed in de studio (op comebackplaat Harwired To Self-destruct na), en dat zien we in de setlist. Er staan welgeteld twee songs uit de laatste twintig jaar op de setlist. Maar dat is nu eenmaal wat het is met Metallica. Nog een verrassinkje vinden we later in de set: ‘Metal Militia’, het slotnummer van het debuutalbum, voor het laatst in ons land gespeeld toen Metallica in 1984 in Paradiso speelde. Echt waar. Het is niet het meest memorabele Metallica-nummer, maar voor de veteranen een hartstikke leuk cadeautje.

HET CONCERT:
Metallica, MainStage, vrijdag 17 juni

HET PUBLIEK:
De Metallica familie met al zijn neven, nichten, zoons en dochters. 

WAS HET GOED:
Precies wat je verwacht en hoopt, klassiekers en verrassingen, super overtuigend gebracht. 

HET NUMMER:
‘Metal Militia’, een oudje in de toegift dat we sinds 1984 niet meer op Nederlandse bodem gehoord hebben.

Na die paar vlammende nummers aan het begin loopt het tempo wat terug, langs ‘Bleeding Me’ en ‘Sad But True’, nummers waarin meer ruimte ontstaat. Iets meer luisteren, af en toe een beetje meezingen. Iets meer tijd ook om rond te kijken. Een knaldronken gast van twee meter staat iedereen om zich heen aan te spreken en zijn vuisten te ballen. Hoe vet ie het vindt. Ja, we weten het inmiddels. Toch Ha, Blaudzun komt een kijkje nemen, en daar hebben we Froukje in een Metallica-shirt. ‘Are you alive!?’, roept James Hetfield, en dat zijn we. Metallica-shows zitten vol rituelen, dingen die precies volgens de verwachtingspatronen moeten verlopen. Metallica is als levenslang fan zijn van dezelfde voetbalclub. Elk jaar een nieuw hetzelfde shirt kopen, elke keer hetzelfde clublied. Het draait om trouw en om weten wat je kunt verwachten, terwijl je toch verrast en overweldigd wilt worden door iets onverwachts.

Het grappige is dat je bij een Metallica-show ook verrast kunt worden door special effects waarvan je weet dat ze gaan komen. Vlammenwerpers bijvoorbeeld. De band zet ze in bij ‘For Whom the Bell Tolls’ en ‘Moth Into Flame’. De vlammen zijn zo intens heet en hoog, dat je je heel even echt een motje in het vuur voelt. Toch even het wow-gevoel. De twee nummers worden aan elkaar gelast door een kale gitaarsolo van Kirk Hammett, op zijn Boris Karloff The Mummy gitaar, met plakband op zijn knokkels. Metallica pakt zoals altijd flink uit, maar in tegenstelling tot Twenty One Pilots hiervoor worden de special effects (én het tongetje van Lars) enkel gebruikt om de show indrukwekkender te maken. Belangrijkste troef is de spidercam die boven het drumstel van Ulrich hangt. Als je hem ziet hangen denk je: ego-dingetje. Als je het resultaat op de schermen ziet: wow, de intensiteit en het plezier waarmee Hetfield en Ulrich de camera pakken, de shots met het publiek erachter.

1. Whiplash
2. Creeping death
3. Enter sandman
4. Harvester Of Sorrow
5. Trapped Under Ice
6. Bleeding me
7. Sad But True
8. Dirty window
9. Wherever I may roam
10. For whom the bell tolls
11. Moth into flame / murder one
12. Welcome home (Sanitarium)
13. Seek & destroy
——
——
14. Metal Militia
15. One
16. Master of puppets

Nu erop en erover, denk je op een gegeven moment, als de hitte van de vlammenwerpers weer gekoeld is en de energie wat wegzakt. Ineens gebeurt er van alles: ‘Seek & Destroy’, met de meest basic killer riff, een drummer-momentje voor Lars, Robert Trujillo die als een molen in de storm staat te draaien, het hele veld dat meeschreeuwt. ‘Oh yeah? Oh yeah?!’ Metallica is klaar voor de finale, met de twee epische klassiekers ‘One’ en ‘Master Of Puppets’, twee lange nummers waarin alles zit en die in het voorvak worden onthaald als DE JUISTE KEUZE. ’Nothing Else Matters’ moeten de mensen maar onderweg naar huis luisteren. Geen tijd voor getokkel, hier werd de terugkeer van de livemuziek gevierd, en dat moet met een gebalde vuist.