PP22: Inhaler doet vaderdag bijna vergeten

Of het nou DNA of opvoeding is, feit is dat veel muzikaliteit wordt overgegeven van generatie op generatie. Soms succesvol (Karl Hyde’s dochter maakt prachtige muziek met Black Country, New Road), soms minder succesvol (dat bandje van de zoon van Liam Gallagher komt zelfs met zo’n achternaam niet verder dan een openingsslot op London Calling). Elijah Hewson, de veertig jaar jongere zoon van Bono, doet met Inhaler een dappere poging de enorme schoenen van zijn vader te vullen.

Tuurlijk, Inhaler is - nog - niet de headliner die U2 al veertig jaar is, maar dat de toverdrank waar Elijah als kind in is gevallen sterk was, is wel duidelijk. Inhaler maakt indierock die niet alleen goed valt bij nepotistische fans van U2. Ook de indiefan kan niet anders concluderen dan dat er een paar enorme hits op debuutalbum ‘It Won’t Always Be Like This’ staan. Inhaler is een strakke band met stoere liedjes en op Pinkpop geven ze een no-nonsens show die een verademing is.

In de Tent stage staan er dan ook genoeg fans die liedjes als ‘Cheer Up Baby’ en ‘My Honest Face’ meezingen. U who? Voor de jongeren in het publiek zal de droomcombinatie van Timothée Chalamet en de hoogtepunten uit de afgelopen twintig jaar Britse indie in gedachten komen. Inhaler doet dan ook snel de beroemde vader vergeten en is deze middag vooral het autonome Pinkpopsucces dat wij tweeënhalf jaar geleden op Eurosonic al voorzichtig voorspelden.

HET MOMENT
Tijdens ‘My King Will Be Kind’ staat er iemand in het publiek te videobellen met het thuisfront. Waarschijnlijk een vader. Want hoe goed Inhaler ook hun best doet om Vaderdag te vergeten, met zoveel galm op de stem en met zo’n herkenbare kop gaat het Elijah en zijn band nooit écht lukken. Maar zo op zijn tijd bellen met je vader, daar is nooit iemand minder van geworden.