Toen Aaron Coyes en Indra Dunis erachter kwamen dat hun initialen samen het woord ACID vormen, waren ze verkocht. Met die zin begon het interview dat 3voor12 in 2012 deed, backstage in Paradiso. Het was een ontmoeting met twee muzikale geliefden die samen een van de spannendste underground elektronica acts van het moment vormden. Peaking Lights was toen op doortocht in Amsterdam, een echtpaar on the road, en dat zijn ze nog steeds. Alleen leidde die ‘road’ hen nu voor vast naar Nederland, want Peaking Lights mag zichzelf sinds juni officieel een Amsterdamse band noemen.

‘Hebben we elkaar na ons eerste interview niet nog een keer ontmoet?’ vraagt Coyes, terwijl hij een Club Mate met granaatappel inschenkt. Hij heeft zojuist glutenvrij brood staan bakken.
‘Ik denk het niet. We hebben elkaar maar een keer gesproken.’
‘Weet je het zeker? Het zit in mijn hoofd.’
‘Ik heb wel een keer foto’s gemaakt toen je een solo show deed in OT301, tijdens Amsterdam Dance Event.’
‘Oh, die avond! Dat was toch toen er iemand gepijpt werd tijdens mijn set?’

Ehm, ja, dat klopt inderdaad. Het was een rare avond, in het obscure zaaltje aan de Overtoom, een paar blokken verwijderd van het huis waar ze nu wonen, in Amsterdam. Een Panamafropeans feest was het, een feest waarop dansbare invloeden uit de hele wereld samensmolten. Christian S draaide er, en Afrobot. Aaron Coyes alias Peaking Lights Acid Test had het belangrijkste tijdslot, om drie uur. Een verantwoordelijk slot, want dan is het aan jou om de avond naar een climax te draaien. Maar wat deed hij? Hij bracht het tempo met zijn psychedelische dub house terug naar 90 bpm, trager dan traag. ‘Dan kunnen er zomaar rare dingen gebeuren’, lacht hij er nu om. ‘En die gebeurden ook.’

Je ziet natuurlijk wel vaker knuffelende en zoenende stelletjes op dat uur van de nacht, maar dit leek wel een demonstratie van de perfecte tongzoen, pal voor zijn neus. Heel zachtjes werden de heupen gekanteld op de beats van Peaking Lights. Op een bank in de gang lag een vrouw zelfs helemaal over een man heen gevouwen. Ze bewoog haar heupen in draaiende bewegingen over zijn onderlijf en begroef haar hoofd in zijn nek. Des te grappiger dat een man rustig op de lege plek naast ze ging zitten en een gesprek met ze aanknoopte. Dat deed ie toch maar niet bij de vrouw die even later bovenop de chillblokken in het halfdonker de pik van haar vriend even stiekem in haar mond nam. ‘Die avond, ja, die is me wel bijgebleven’, lacht Coyes, terwijl hij de overgebleven salade van Marlon en broertje Mikko opruimt.

Surf bums

Aaron Coyes was die avond in Amsterdam alleen, want Indra Dunis was niet al te lang daarvoor bevallen van hun tweede kind. De twee kinderen die zojuist met een iPad naar boven vertrokken zijn, nadat eerst het filmpje van hun keuze voor de ouderlijke censuur gekomen is. Acht en zes zijn ze inmiddels.

Indra en Aaron ontmoetten elkaar in 2006 in San Francisco en begonnen samen als een soort elektronisch noise duo. Ze maken elektronische dub met woozy vocalen. Hij bestuurt de knoppen, zij zingt, met veel galm-effecten. Het is trage muziek met een bezwerend effect, dub zonder de reggae, psychedelisch zonder rock. Live groeien de toch al best lange liedjes uit tot lange jams, nauwelijks nog als liedjes te verkennen. En het evolueert: ‘We zijn altijd al elektronisch geweest, maar met de jaren komen we steeds in een andere context terecht. Domino bijvoorbeeld plaatste ons in een indie hoek, dat is per slot van rekening hun eigen achtergrond. Nu zijn we veel meer afhankelijk van sound systems die geschikt zijn voor dj’s.’

Kort nadat ze elkaar ontmoetten in San Francisco trokken Aaron en Indra samen naar Madison, Wisconsin, dezelfde stad waar Indra een paar jaar daarvoor met een half lege vrachtwagen vandaan was gekomen. ‘Ik was 19 en wilde meer van de wereld zien. En dus huurde ik samen met mijn toenmalige vriendje en een paar vrienden die samen in een band zaten een vrachtwagen om naar Californië te verhuizen. Het was een gigantische vrachtwagen en eigenlijk hadden we heel weinig spullen, dus hij was misschien voor een zesde gevuld. Alles slingerde de hele tijd heen en weer. Ik had een hele mooie lamp, maar die was aan het eind van de rit in duizend stukjes gebroken.’

Aaron woonde intussen een paar jaar in Australië en Nieuw Zeeland, waar hij een PhD deed. Hij groeide eigenlijk op in een klein kustplaatsje tussen Los Angeles en San Francisco genaamd Avila Beach. Hij woonde er weliswaar in een piepklein huisje - zijn vader was meubelmaker en had geen cent te makken - maar dat maakte niet zoveel uit. Het leven was buiten en je kon met de fiets naar de kust. Het dorpje stikte van de surf bums, nutteloze figuren die hun leven sleten met een beetje surfen en een beetje drugs gebruiken. Een idyllisch leven dus, in een Californië waar nog wel eens naar terug verlangd wordt. ‘Totdat ze er eind jaren negentig achter kwamen dat het oliebedrijf dat daar in de buurt olie oppompte jarenlang de grond verontreinigd had. Er waren zelfs kinderen van mijn leeftijd die kanker kregen door het meertje waar ze al die tijd in gezwommen hadden.’ Avila Beach werd geëvacueerd en het oliebedrijf sleepte er bijna 7.000 vrachtwagenladingen vervuilde grond vandaan.

Schoolvakanties

Toen oudste zoon Marlon anderhalf was ging hij nog gewoon mee op tour met Peaking Lights. Zo ging dat ook ten tijde van het vorige interview op 3voor12, waar Aaron al aan refereerde. Het was 2012 en de tourmanager van de band was tegelijkertijd babysitter, en Marlon scharrelde vrolijk rond in de backstage van Paradiso. ‘Direct nadat we terug kwamen van die tour kwam ik erachter dat ik zwanger was van Mikko’, zegt Indra. ‘We hadden een flinke tour staan: Amerika, Europa, terug naar Amerika. Na de eerste tien shows aan de westkust moest ik besluiten dat het niks werd. Ik had enorm veel last van misselijkheid, stond elke avond te kotsen voor ik het podium op moest. Ik was niet te genieten.’

Ook met de kleine zat touren er niet direct in. Dat gaat gewoon niet, de wereld over met een zuigeling en een twee-jarige. En ook in de studio werkte het niet bepaald ideaal. ‘Ehm, nee.’

‘We hebben twee albums gemaakt op die manier.’
‘Niet waar, een maar.’
‘Wel waar.’
‘Niet waar.’
‘Wel waar!’
‘Wat ik in elk geval nog weet is hoe disconnected we ons voelden van elkaar. We hadden heel veel onenigheid over de sound, over kleine aanpassingen die de ander gemaakt had. We besloten dat we het volgende album echt samen moesten maken. Nu gaan ze naar school en werken we om hun tijden heen.’

Het komt natuurlijk vaak genoeg voor, muzikanten met kinderen. Maar lang niet altijd is het zo ingewikkeld als bij deze twee. Peaking Lights kan praktisch gezien nooit op tour. Tijdens de schoolweken kunnen ze eigenlijk alleen op zaterdagavond spelen. In de schoolvakanties wat vaker, maar dat betekent wel dat er nauwelijks ruimte overblijft voor vakantie. Kinderen krijgen betekent keuzes maken, ook op het artistieke vlak. ‘Vroeger namen we vaak ons eigen soundsystem mee, maar dat is veel te zwaar en te duur. Zeker als je ook nog luiertassen moet dragen. De verhuizing naar Europa heeft hier ook wel iets mee te maken. Op zich is ons publiek in Amerika en Europa ongeveer even groot, maar het is hier allemaal wat geconcentreerder, makkelijker te bereizen.’

Het is zeker niet de enige reden van hun vertrek. Ook de politieke situatie zit ze dwars. En niet eens alleen sinds Trump. Ook in de jaren ervoor zagen Aaron en Indra hun land steeds verder afdwalen van hun idealen. ‘En als je er woont, doe je onherroepelijk mee. Als je een dollar uitgeeft aan een chocoladereep in de winkel op de hoek, gaat dertig cent rechtstreeks de ‘war machine’ in. Dat is altijd al zo geweest, en het zit me al jaren dwars, maar het is natuurlijk wel erger geworden met Trump. Veel mensen om me heen konden niet geloven dat Trump verkozen werd. Ik heb het al die tijd al gezegd: hij gaat winnen. Ik heb genoeg in het midden van Amerika getourd. Wat ik niet begrijp is dat mensen er niet tegen opstaan. Waarom verenigt de wereld zich niet?’

Het echte Amsterdam

Het antwoord is natuurlijk simpel: angst. In het geval van Europa: angst om zich te vervreemden van de aloude bondgenoot. Iedereen in Europa ziet hoe rancuneus de president is. Hoe ie een ambassadeur er gewoon uit laat gooien als ie kritisch is. Dat ie Poetin een veel aantrekkelijker leider vindt dan Macron en Merkel. Europa - dat opgroeide met de roden vs de blauwen - kan daar voorlopig nog helemaal niets mee. En toch trekken Aaron en Indra er nu dus naartoe. ‘Ik heb het gevoel dat hier meer om cultuur gegeven wordt’, zegt Indra. ‘En de ouders op scholen zijn hier niet zo paranoïde. In Amerika is iedereen verlammend bang. Bang dat je kind ontvoerd wordt, bang voor school shooters. Alles moet daarom vastgelegd worden. Mijn indruk is voorlopig dat het hier veel vrijer en relaxter is.’

Toch heeft Aaron Coyes ook al kennis gemaakt met het echte Amsterdam, want natuurlijk is onze hoofdstad geen droomplek. ‘Is dit niet de meest toeristische stad van de wereld? Als je even naar het centrum gaat: wow. En gisteren had ik al een aanrijding op de fiets. Ik reed ergens vrij rustig, komt er een man met een rotvaart de bocht om, zoontje voorop. Achter hem aan kwam nog een jongetje, dat heel erg zijn best moest doen om zijn vader bij te houden. Ik stuurde snel richting de stoep, maar hij raakte toch mijn achterwiel. Die vader kwaad op me: wat doe je! Ik was eerlijk gezegd zo verbluft dat ik alleen maar ’sorry’ kon zeggen.’

In onze eigen hectische omgeving gaat Peaking Lights nu werken aan hun nieuwe album, dat in het najaar uit moet komen bij Dekmantel, dat ook hun vorige EP Sea Of Sand vorig jaar uitbracht. ‘Het wordt een album over transitie’, zegt Indra. ‘Natuurlijk staat dat centraal.’ Aaron: ’Ik heb wel eens gelezen dat mensen rond hun 33e ophouden nieuwe dingen te leren. Ik heb mezelf voorgenomen altijd te blijven veranderen en leren, om zo mezelf jong te houden. En naar de andere kant van de wereld verhuizen valt wel in die categorie.’ ‘We zijn al bijna klaar met het album’, zegt Indra. ‘Alles live in de studio gejamd en opgenomen. We moesten de energie van het moment vangen, en dat is ook eigenlijk het allerbeste. Muziek maken is je gedachten opzij schuiven, niet te veel nadenken. Het gaat om de rauwe gevoelens.’

Peaking Lights is komende week te zien op Dekmantel Festival.