Jouw muziek wordt ook vaak als ‘futuristisch’ omschreven. Is dat iets waar je naar streeft?
SOPHIE: ‘Nee, ik wil graag muziek voor het heden maken. Zo ‘nu’ als ik maar zijn kan. Dat is een combinatie van technologie en muzikale visie. Het gaat erom dat je je bewust bent van de technologische mogelijkheden, en die vervolgens misbruikt. Gebruik technologieën op een manier waarop ze niet bedoeld zijn, en je ontdekt iets nieuws. In feite ben je dan geen muzikant meer, maar een hacker.’
Hoe werkt dat, dat hacken van technologie?
SOPHIE: ‘Dat ga ik natuurlijk niet vertellen, dan onthul ik mijn geheimen. Nou ja, ik wil het best onthullen, maar dan op een zinvolle manier, niet in een magazine.’
Toch zit er ook een zweem van nostalgie in je muziek, naar de elektronische hitpop uit de jaren negentig bijvoorbeeld.
SOPHIE: ‘Mensen zijn nu eenmaal nostalgische wezens, maar ik vind nostalgie zelf totaal niet interessant, ik probeer er zo ver mogelijk uit de buurt te blijven.’
Gernot, wat me opviel bij de Modeselektor show op Lowlands was de tirade van je partner Szary tegen ‘haters en racisten’. Jullie spraken je heel nadrukkelijk uit tegen bepaalde ontwikkelingen in de maatschappij. Is dat ook een van de redenen dat jullie liveset nu zo stevig is? Is het een soort call to action?
Gernot Bronsert: ‘Absoluut. Overal in de wereld zien we hoe populisten de boel overnemen, zelfs in Nederland. Als er een land is dat exact weet hoe erg dat is, dan is het Duitsland. Szary en ik komen allebei uit Oost Berlijn, waar we na de val van de muur veel problemen hadden met nazi skinheads en hooligans. Het was wel een verklaarbare reactie: de mensen in het oosten hadden hun hele leven gehoord dat communisme goed was, Rusland onze redder, het Derde Rijk het ultieme kwaad. En hoewel dat laatste natuurlijk helemaal waar is, was het hele systeem natuurlijk ook een brainwash. Geen wonder dat sommige mensen zich afzetten en toen de mogelijkheid daar was precies het tegenovergestelde vond. Wij kwamen die lui veel tegen in het nachtleven, het was altijd knokken. Szary en ik zaten in de straatkunst, graffiti, kraakpanden. Dat is waar de technoscene ontsprong. Ze zijn destijds verdwenen, die nazi’s, weet je hoe? Op een gegeven moment begonnen die ook zij xtc te nemen, en toen verdween hun boosheid. Uiteindelijk bleken het toch ook maar gewoon jonge mensen die het naar hun zin wilden hebben. Ze vonden hun eigen vormen van muziek uit, hun eigen subcultuur. Techno is een slang die heel vaak van huid verandert. Maar in al die verschillende vormen is er een constante: er zijn altijd homo’s bij betrokken. Homo’s houden deze wereld levend.’
Het viel me al op dat jullie een Pride vlaggetje in jullie Twitter bio hebben staan. Je bent zelf geen homo toch?
Gernot Bronsert: ‘Diep van binnen is iedereen gay. Maar nee, ik heb twee kinderen, ik houd van meisjes. Ik heb het natuurlijk wel geprobeerd maar ik ben niet zo goed met andere piemels.’
Met welke visie op de wereld ben je zelf opgevoed?
Gernot Bronsert: ‘Mijn vader werkte aan de universiteit, mijn moeder was ook lerares. Ze hadden altijd problemen met de overheid, met name omdat mijn vader uitgesproken was. Hij was een van de weinigen die latijn als gesproken taal beheerste, zeg maar het latijn waarmee je op de markt een brood kon bestellen. Daarom konden ze niet van hem af, maar we werden wel altijd gemonitord door de geheime dienst. Mijn ouders hebben me altijd geleerd dingen zelf uit te zoeken, niets zomaar aan te nemen. Er waren veel mensen zoals wij, maar zeker in de arbeidersklasse ging het anders.’
Richie, de pioniers van de techno verwijzen ook altijd naar de maatschappelijke achtergrond waarin ze leefden en werkten, Detroit als fabrieksstad in verval. Hoe heb jij dat ervaren?
Richie Hawtin: ‘Vanuit mijn perspectief was techno inderdaad een ontsnapping uit de situatie waarin de stad zich bevond. De economische omstandigheden - Detroit was de eerste echte postindustriele stad - het racisme. De technoscene was zwart en wit, homo, hetero, alles door elkaar. Ik groeide op als wit jochie aan de andere kant van de rivier, aan de andere kant van de grens ook. Veel ouders lieten hun kinderen niet naar de stad gaan omdat het te gevaarlijk was. De stad was grotendeels Afro-Amerikaans. Het was te gek dat mensen die verder dan dat keken elkaar vonden in de muziek.’
Kostte het jou als witte jongen moeite om gerespecteerd te worden? De belangrijke mensen in de techno toen waren eigenlijk allemaal Afro-Amerikanen.
Richie Hawtin: ‘Er waren twee levels van gesprek. Iedereen die net als ik op de muziek afkwam, kreeg respect. Als je hier terecht bent gekomen, ben je een van ons. Het tweede level was toen ik zelf ging draaien en produceren. Ik heb heel hard moeten werken om te bewijzen dat ik dedicated was en dat ik de juiste motivatie had. Dat is wat Detroit altijd sterk heeft gemaakt: een sterke kern van muzikanten, die de muziek ademen en uitdragen, al dertig jaar lang. Ik probeer ook altijd open te staan voor nieuwe mensen die met de juiste intenties toe willen treden tot de techno community.’
Er zijn duidelijk overeenkomsten tussen jullie, maar voor mij voelt het toch alsof Modeselektor en Richie Hawtin twee heel verschillende werelden zijn, die samen komen. Om over SOPHIE nog maar te zwijgen. Ervaren jullie dat ook zo?
Richie Hawtin: ‘ADE draait om alle stijlen van elektronische muziek, house, techno, alles er tussenin. Het jammere is alleen dat die stijlen heel sterk van elkaar gescheiden zijn. Elke avond met je vrienden of met je label op een avond staan is natuurlijk gezellig, maar het is ook saai. Elke keer hetzelfde programma. Amsterdam Dance Event is te gek, maar het is wel te normaal geworden. We mogen de boel wel eens een beetje opschudden.’
SOPHIE, Modeselektor en Richie Hawtin staan samen in de Scheepsbouwloods op woensdag 16 oktober 2019.
