Jacob Banks heeft niet veel nodig: een groovy en uitstekend uitgevoerd baslijntje, een catchy gitaarrifje en wat 808 beats zijn meer dan voldoende. Hij draagt de show en vult de zaal met zijn warme stem. Otis Redding meets Gregory Porter, en dat voor een jongen van begin 20.
Drie dagen lang struikelde je over de bandbusjes in de binnenstad van Groningen. Dwars door de storm waagden talloze Europese talenten de reis naar Groningen. Dit zijn de talenten waar je de komende maanden meer van gaat horen.
13. Jacob Banks
12. Lorenzo Senni
Bij Senni duren de breaks eindeloos, en ze gaan nergens heen. Het begint wat onwennig, want je verwacht toch dat die kick er weer in komt. Maar die kick die de opgebouwde verwachting inlost, die blijft dus weg. En zo ontdek je opeens in die keihard stuiterende arpeggio's een enorme melancholie. Onverwachts prachtig.
11. The Homesick
Iedereen weet intussen wel wie de grootste bands van Nederland zijn en wie de grootste zalen uitverkopen, maar als je van grillige postpunk met een berg mooie melodieën houdt, dan is toch echt The Homesick de grootste.
10. Scarlet Pleasure
Scarlet Pleasure is dan wel formulematig, maar zo goed gedaan dat het onweerstaanbaar is. Als je eigenlijk wat flauwe r&b pop zo fris kan laat klinken, een frontman hebt die knipoogt naar fotografen en al dansend extra lang in de lens van filmende telefoons kijkt, dan zit er toch echt meer in. In Denemarken scoorde het trio al behoorlijk wat hits. En dat kunnen ze maar zo ook internationaal gaan doen.
9. Hannah Williams
Hannah Williams ziet er weliswaar met haar glitterjasje en roze haar uit als het type dat je in de uitgaansbuurt van Liverpool kunt tegenkomen met een gebroken naaldhak, maar damn, ze heeft wel soul. Tel daar een stevige band en een slimme Jay Z sample bij op en je hebt de ideale boeking voor North Sea Jazz.
8. Roméo Elvis
Roméo Elvis heeft een waanzinnige stembeheersing en hele eigenwijze flow: hij start mompelend en loom, om opeens op te schakelen en z’n Franse bars eruit te spugen. Dan weer lijzig zingend en vervolgens keihard schreeuwend. Ook als je er geen fuck van verstaat drie kwartier lang intrigerend.
7. Tshegue
“Rrrrrrrrrra!” Het is echt een oerkreet die Tshegue er continu uit zwengelt, met de nodige kracht ook. Zelfs wanneer haar band - hier een keiharde percussie-workout, daar een woestijnbluesgitaartje - even stilvalt, brult de Parissiene het uit terwijl ze op haar borst slaat. Ze speelt loeiharde afropunk, of tribale garage, hoe je het maar wil noemen. En dat doet ze zo opzwepend dat ze zelfs het Grand Theatre aardig aan het zweten krijgt. Kijk maar hoe ze op die gouden plateauzolen de zaal in springt en die oude hippie met het ongewassen haar helemaal gek maakt. Kan zo door naar Into The Great Wide Open én de X-Ray op Lowlands.
6. Soleima
Soleima is het type zangeres die het liefst alleen maar haar publiek zou knuffelen. Maar wat haar muziek zo leuk maakt, is die constante autotune over haar zachte stem met dat gekke Deense accent. Dat maakt het juist weer afstandelijk, zoals Japanse pop dat ook zo kan hebben. Alsof een slim computerbedrijf een android heeft uitgevonden die helemaal geprogrammeerd is om de meest knuffelbare robotpopster te zijn.
Lees de hele recensie.
Kijk 'Paper’ en ‘Low Life’ live in 3voor12 Radio
©
Jelmer de Haas
Heldere indiepop, ijle zang, sprankelende gitaren. Als je het zo op een rijtje zet, is niet meteen duidelijk waarom het Zweedse Hater nou direct zo ver boven de rest van de bands in hun hoek uitsteekt. Misschien hoe de bas vaak de melodieën van de zangeres aanvult, en de gitaren kleine accenten plaatsen. Aan de andere kant, in elke laag hoor je de mooiste melodieën komen. Zonde dat zo'n act als Hater echt de hitlijsten niet gaat veroveren, maar de mooie podia en festivals gaan ze inpakken.
©
Timo Pisart
IAMDDB maakt moderne trap en R&B met af en toe een lekker jazzy uithaaltje, soms zo hees en diep rappend als Young M.A., dan weer meer richting zangerige R&B. Haar enthousiasme is zo aanstekelijk als een uitslaande bosbrand. Ze kletst tussendoor over alles: het feit dat ze single is en op zoek naar pussy. Dat we allemaal een jointje nodig hebben. En intussen rapt ze ook nog alles live. Dat komt vast goed met wiet en pussy, vanavond.
Zangeres Clara blijkt een super sensuele en energieke frontvrouw die spot on zingt, terwijl naast haar Armand - ook een extreem knappe gast - met zijn modular de lijnen uitzet. Dan voeren ze langzaam maar zeker het tempo op, via een soort Factory Floor-vibe naar een nauwelijks bij te benen acid climax.
©
Jelmer de Haas
©
Jelmer de Haas
'Straight up pop!', roept Sigrid lachend vlak voor ze het publiek oproept een refrein mee te zingen. Alsof dat nog verduidelijking nodig had. De internationale popcritici roepen het al even en vanavond is het vanaf haar eerste seconden op het podium duidelijk: het moet raar lopen als de piepkleine Noorse zangers geen enorme popster wordt. Eigenlijk is ze al een superster. Sigrid zelf lijkt het allemaal nog wel het leukste te vinden, met zo'n brede grijns raast ze over het podium. Ondertussen maakt ze geregeld oogcontact met de enkele jonge fan vooraan die alles al ken meezingen, maar krijgt ze net zo goed de 65- plussers aan het juichen. Het is eigenlijk alleen nog afwachten tot de wereld door heeft wat voor ster ze is.