ESNS18: Dit was de vrijdag van Eurosonic 2018 ESNS18: Dit was de vrijdag van Eurosonic 2018

In die bovenzaal van Simplon wil nog wel eens wat bijzonders staan. Een paar jaar terug was er die legendarische Larry Gus show bijvoorbeeld, of die set van Pional. Dit jaar staat de Italiaan Lorenzo Senni er. Hij heeft een voorliefde voor trance. En dan vooral voor die breaks. In zo'n oude 90's rammer is dat het moment van euforie. Je weet immers dat er wordt opgebouwd naar een climax en de lasers zo weer vol aan gaan.

En dus CO2 kanonnen, lasers en wellicht nog wat danseressen in aluminiumfolie en met sportzonnebrillen?
Niet dus. Senni loopt van die breaks juist eindeloos, en ze gaan nergens heen. Het begint wat onwennig, omdat iedereen toch wacht tot die kick er weer in komt. Helemaal omdat Senni af en toe, tussen zijn rave moves door, met gespreide armen de Tiësto uithangt. Maar die kick die de opgebouwde verwachtingen inlost, blijft dus weg. En zo ontdek je opeens in die keihard stuiterende arpeggio's een enorme melancholie, alsof Steve Reich aan de haal is gegaan is met de catalogus van Armin van Buuren. Onverwachts prachtig. (RH)

Luister: The Shape Of Trance to Come

Ken je dat, wanneer iemand een epileptische aanval krijgt, plots op de grond neervalt, en je even een seconde niet weet wat je moet doen? Oh ja, 112 bellen. Bij D/troit is het net zo. Het enige wat de zanger onder controle heeft is zijn stem, de rest van zijn lichaam staat geen seconde stil. De eerste paar nummers sta je met open mond te staren en is het een geval van "ik denk niet dat ik dit mag zien maar ik kijk toch". Oh ja, dansen.

Heel vaag dit?
Valt mee hoor. D/troit is het Deense antwoord op snoeiharde soul, en is vrij recht door zee. Met bongo's, baritonsaxen en andere blaasinstrumenten. Alles wat je van een plaat verwacht die de naam Soul Sound System draagt. Maar die frontman... Een vijf minuten-durende intro bij opkomst, verwisselde halverwege van overhemd, die binnen tien seconden weer zeiknat is, en droogneukt zijn microfoonstandaard alsof het zijn eerste vriendinnetje is. Op naar het grote succes? Wellicht, maar laat je kinderen thuis. (FY)

Kijk: Hurricane

NME, ooit de kingmaker van de indie scene, schreef afgelopen zomer 'We hebben de toekomst gezien, en die ziet eruit als Yungblud'. In het koffiedik ziet het Britse magazine een kolossale carrière voor de Noord-Engelse lad en zijn mix van Britpop, rap en punk. Dat zou nog wel eens waarheid kunnen worden, want Huize Maas is stampvol voor deze reddende engel van de indie. Maar als Yungblud de toekomst van de gitaarmuziek is, ga ik nu meteen stoppen met dit stukje schrijven en beginnen aan mijn sollicitatiebrief voor de AutoWeek. 

Het begint al met die openingstrack. '21st Century Liability' is een soort laffe swaffelversie van 'Killing In The Name', met raps waar Ed Sheeran zich nog voor zou generen. In de ene hand een megafoon, zodat hij zijn andere hand vrij heeft om in zijn kruis te grijpen. Een hooliganeske uitdrukking op zijn Disney-smoel. Politiesirenes. Alles om maar te zeggen: Yungblud is een hele, hele stoute jongen. Nou, ik geloof er geen zak van.

Sjeezes, gaat het wel?
Nee man, het gaat helemaal niet. Dit is de allernepste shit die ik ooit heb gezien, en toch zit de kans er dik in dat deze hansworst straks in de Lowlands Alpha aan zijn pik staat te trekken. Yungblud legt alle punktrucjes er zo dik bovenop dat het bijna grappig is. 'This is a song called "Anarchist"', alsjeblieft zeg. Zoeken ze nog redacteuren bij de VT Wonen? (CvW)

Kijk: I Love You, Will You Marry Me

Dat Yxng Bane geldt als een van de grootste raptalenten van Engeland, lijkt in eerste instantie een raadsel. Ach ja, weer zo’n luie rapper die zijn backing track het werk laat doen. Maar dan komen de tunes, en even later krijgt de rapper zelf de smaak te pakken. De begin-twintiger uit Londen versnijdt moderne trap en Britse grime met dancehall, en daarmee grijpt hij terug op de aloude Brits-Jamaicaanse connectie. Veel van zijn tracks zijn redelijk loom, maar hij heeft ook een paar bangers in huis.

Deed ie die dancehallversie van ‘Shape Of You’ ook?
Natuurlijk, zijn claim to fame. En waarom ook niet, als je toch met hits aan het strooien bent, kun je beter de track waarmee je je naam vestigde er ook bij doen. Maar zijn beste track is het zeker niet, en muzikaal voelt ie toch als een vreemde eend. (AdV)

Luister: Rihanna

Wat klinkt er enthousiaster? Dat gillende schoolplein dat uit de sampler wordt getoverd, of die jubelende kopstemkoortjes van Bad Sounds zelf? Het is moeilijk kiezen. De Britse band speelt lekker eclectische pop, als Beck met een nog wat grotere voorliefde voor oldschool hiphop. Ja, en de ene zanger heeft niet voor niets een pin van Prince op z’n witte overall gestoken. De andere frontman springt al gauw op de rug van de ene, om vervolgens grinnikend over de vloer te rollen. En hopla, daar pakt een vrouw in het publiek zowaar een handvol confetti uit haar tasje, om zo naar voren te gooien.

Ah, de vrijdag rond middernacht, Groningen is wel klaar om te rellen?
Jazeker. Een gast roept na ieder liedje traditiegetrouw ‘Slayerrrrr!’, een ander kan maar niet ophouden over het broekpak. Op zich speelt Bad Sounds een onderhoudende soundtrack voor een feestje, maar de paar raps zijn net te houterig, de liedjes net te flauw. Behalve ‘Wages’, dan, echt een lekker liedje over contant geld dat het schopte tot de soundtrack van FIFA 18, met een leuk knipoogje naar John Travolta en Grease.

Luister: Wages

De stadsschouwburg als perfecte setting voor Bristolse act Keir: bombastisch, excentriek en elegant. Keir staat met vijf man zelfverzekerd op het podium, maar het is vooral de frontman die de show steelt.

Waar klinkt het dan naar?
De link met Nothing But Thieves is snel gelegd. Een hoge kopstem zorgt ervoor dat je maar twee keer hoeft te knipperen met je ogen en direct onder de indruk bent. Een krachtige stem die arena's kan vullen, maar soms helaas net iets teveel overschreeuwt. De verlegen glimlach die na iedere song iets te vroeg over zijn lippen krult maakt veel goed, maar er is nog veel werk aan de winkel. (FY)

Luister: Dont 'Need Anybody Else

De rij is buiten meters lang, de sfeer binnen lichtjes energiek. Deze jonge Brit heeft heel 2017 al wenkbrauwen laten rijzen, en kan zich vanavond als kers op de taart nog meer in de kijker spelen. Jacob Banks heeft niet veel nodig: een groovy en uitstekend uitgevoerd baslijntje, een catchy gitaarrifje en wat 808 beats zijn meer dan voldoende. Hij draagt de show en vult de zaal met zijn warme stem. Otis Redding meets Gregory Porter, en dat voor een jongen van begin 20. 

Een nieuwe ster is geboren?
Er is weinig wat hij en zijn band nog fout kunnen doen. In zijn uptempo nummers doet Banks een voorzichtig dansje, tegelijkertijd komen de gevoelige ballads uit zijn tenen. En als hij klaar is met "all that depressing shit", doet hij een enorm fijne funky cover van Calvin Harris' 'Feels', die - oprecht - beter is dan het origineel. "I'm just having fun, I hope you don't mind," laat hij weten. En die lol werkt moeiteloos aanstekelijk. (FY)

Nummer: Unholy War

Matty Healy van The 1975 is een idool voor een hele hoop alto kids. Met die fanschare op zak is hij begonnen met een nieuwe manier van inkomsten genereren: hij scout bandjes, produceert hun platen en videoclips en geeft ze zo een flinke duw richting de spotlight. Pale Waves is een van zijn projectjes: twee gothic meiden en twee slungelige indiejongens die romantische gitaarliedjes maken à la, nou ja, The 1975. 'Television Romance' kreeg al flink wat airplay, daar openen ze de set mee.

Wow, de set openen met je grootste hit, is dat niet een beetje riskant?
Jawel, maar het maakt niks uit, want alle andere liedjes lijken er precies op. En stijlvast zijn is niet erg, maar als jouw geluid dan ook nog eens exact gekopieerd is van je geestelijk vader wordt het wel een probleem. En daarnaast is Pale Waves gewoon helemaal niet goed. Er lopen allerlei backing tracks mee voor drums, gitaren en zang (wederom, net als bij The 1975), maar desondanks zit zangeres Heather er geregeld finaal naast. En dan maken die gezichtsloze kerels ook nog eens fouten. Maar misschien wel het ergste: Pale Waves staat zich collectief dood te vervelen. Vier bleke koppies werken zich uitdrukkingsloos door de set heen. Als Matty echt de Simon Cowell van de gitaarpop wil worden, moet ie echt betere bands uit kiezen. (CvW)

Luister: Television Romance